ΤΟΥ Παύλου Κλαυδιανού
Από μία άποψη, η στάση που τήρησε η Ν.Δ. όσον αφορά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Τουρκία ήταν πολύ πιο δηλωτική σε σχέση με την απαράδεκτη και ανεύθυνη, βέβαια, στάση της για το "Μακεδονικό", της διπλωματικής αναδίπλωσης - οπισθοδρόμησής της. Εκτός κάθε λογικής, και ευρωπαϊκής πολιτικής, είπε ότι δόθηκε «υψηλό αντιστάθμισμα από ελληνικής πλευράς για μια κάποια ασαφή περίοδο εκτόνωσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις», δίνοντας «φιλικό σήμα» στην Ακροδεξιά.
Προχθές, όμως, η συνάντηση των υπουργών Άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας, αντίθετα από όσα γράφτηκαν στον αντιπολιτευόμενο Τύπο για «απροετοίμαστο ταξίδι» κ.λπ., είχαμε τους πρώτους καρπούς. Οι κύριοι Αποστολάκης και Ακάρ, όπως δήλωσε ο Έλληνας υπουργός, «συζήτησαν διμερή θέματα και την εφαρμογή του μνημονίου Γιλμάζ - Παπούλια του 1988».
Οι αντιπροσωπείες των δύο χωρών, πρόσθεσε, θα συναντηθούν άμεσα ώστε να προχωρήσουν τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, για τα οποία ήδη καθορίστηκε το πλαίσιο. Ο δρόμος, βέβαια, είναι μακρύς και δύσβατος, αλλά αυτός είναι.
Όμως, τι έχουμε να πούμε εμείς οι αριστερές και αριστεροί όταν σήμερα στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου ο πρωθυπουργός της χώρας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας θα βραβευτεί, όπως και ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ, με το βραβείο Έβαλντ Φον Κλάιστ;
Ένα βραβείο που στο παρελθόν έχουν λάβει οι Χ. Κίσινγκερ, Ζ. Ντ' Εστέν, Χ. Σμιτ, Χ. Σολάνα. Είναι προφανής η σκοπιμότητα της βράβευσης και το ιδιοτελές της σημαντικής αυτής «αναβάθμισης». Αλίμονο να μην γνωρίζουμε απολύτως τη σημασία που αποδίδει το ΝΑΤΟ στη Συμφωνία των Πρεσπών και οι ηγετικές ελίτ της Ε.Ε. για την πολιτική τους στα Βαλκάνια.
Αλλά γνωρίζουμε και το συμφέρον, της Ελλάδας Γνωρίζουμε και το θετικό αξιακό και ιδεολογικό φορτίο που έχει για την Αριστερά αυτή η συμφωνία συμφιλίωσης με έναν γειτονικό λαό, το παράδειγμα που δίνει στους πολίτες.
Η ψήφος στη Βουλή των αριστερών βουλευτών υπέρ της εισόδου της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, επιλογή των γειτόνων μας, δεν σημαίνει αλλαγή της πάγιας θέσης μας για τη διάλυση αυτού του στρατιωτικού οργανισμού και τη δημιουργία ενός συστήματος ασφάλειας στην Ευρώπη με στόχο μείωση των εξοπλισμών. Και είναι από μια άλλη πλευρά που η Συμφωνία των Πρεσπών συνεισφέρει στον στόχο μας.
