Του Γεράσιμου Θεοδόση*
Χάρη στο «Μακεδονικό» βιώσαμε ως Έλληνες στον εικοστό πρώτο αιώνα έναν εθνικό διχασμό. Η επικράτεια χωρίστηκε σε πατριώτες -μακεδονομάχους- και σε προδότες. Ειδικά η προδοσία απέκτησε πρόσωπο και ονόματα που αφισοκολλήθηκαν σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα.
Κόμματα και κυβερνήσεις λοιδορήθηκαν· πρωτοφανή φαινόμενα έλαβαν χώρα στη χώρα μας. Μόνο μαχαίρια και πιστόλια δεν βγήκανε στη φόρα. Ευτυχώς. Το κακό είναι πως και οι δυο πλευρές έχουν μεγάλο δίκιο. Τα επιχειρήματά τους είναι αδιάσειστα. Άμα τα μελετήσει κανείς με προσοχή, εύλογα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «Μακεδονικό» από την αρχή -πριν από ογδόντα, από πενήντα ή από τριάντα χρόνια, ποιος ξέρει;- ήταν ένα «παιχνίδι» που στήθηκε έτσι ώστε να το χάσει η Ελλάδα· ποτέ δεν της δόθηκε η ευκαιρία να το κερδίσει.
Το παρήγορο, βέβαια, είναι πως, με όλα όσα κάναμε ως λαός, πέσαμε με αξιοπρέπεια στο πεδίο της μάχης. Κάτι περισώσαμε. Ηττηθήκαμε κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία. Δεν είναι και λίγο. Διαχείριση συμβόλων είναι η πολιτική. Τι άλλο να κάνει κανείς; Το συνηθίζουμε άλλωστε, μετά από κάθε μάχη, να ευλογάμε τα γένια μας και να λέμε: μια χαρά τα πήγαμε.
Επομένως, και με το «Μακεδονικό» έχουμε κάθε λόγο να χαρούμε και να μην αναρωτηθούμε πόση χαρά μπορούμε ακόμα να βαστάξουμε· ιδίως τώρα που «οι βάρβαροι δεν ήλθαν», ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια «ήσαν μια κάποια λύσις».
* Ο Γεράσιμος Θεοδόσης είναι συγγραφέας - συνταγματολόγος
