Γιατί η Νέα Δημοκρατία προσχωρεί συθέμελα σ' αυτόν τον αρχαιοπολιτικό κλασικισμό; Γιατί χρειάζεται να ντυθεί «μετεμφύλιος», «δεκαετία του '60»; Θα μπορούσε να αρκεστεί στα παραδοσιακά. Πιερότος και κολομπίνα. Χρειάζεται τον ανθρωπότυπο με τον κουρεμένο σβέρκο, το ριγέ κουστούμι και την καμπαρντίνα; Χρειάζεται όλα τα είδη κομμένων πιτών, τις πανηγύρεις και τους εορτασμούς; Χρειάζεται πράγματι την καρατζαφεροποίηση ή απλώς κρύβεται ωραία και ήσυχα στο βολικό, αλλά φορεμένο ρούχο; Είναι προφανές, το περιστέρι του Καρατζαφέρη κάθεται στον ώμο της. Την κουτσουλάει βέβαια...
Όλη αυτή η σκοταδιστική διαχείριση στην οποία προσχώρησε, όχι μόνο πάνω στο "Μακεδονικό", έχει τα χαρακτηριστικά ναφθαλίνης. Είναι βέβαια ασυνεπής με αυτό το κοινοβουλευτικό πρόσωπο που είχε για δεκαετίες κατακτήσει, αλλά τι πειράζει; Η Ν.Δ. επινοεί έναν νέο χρόνο.
Με τα καμώματά της δεν ανήκει στον χρόνο μας, αλλά μάλλον δεν ανήκει ούτε καν στον δικό της χρόνο, τον κατακτημένο κουτσά στραβά στη διάρκεια της μεταδικτατορίας. Η Νέα Δημοκρατία γίνεται ένα κόμμα μεταχρόνου, ένας καθρέφτης όπου κατοπτρίζεται ντυμένη η μαμά της, ο μπαμπάς της, ο κύριος και η κυρία (οι δάσκαλοι στο σχολείο της). Φοράει τους προγενέστερους, χωρίς καν να τους περιέχει.
Αυτές τις εκθέσεις ιδεών (όπως ήταν πολλές τοποθετήσεις πολλών, για το θέμα των ημερών) με καλλολογικά στοιχεία, με κοσμητικά επίθετα, με παρομοιώσεις, με παραδείγματα από την «ζωήν και την φύσιν», με αναφοράς «εις τας αγροτικάς εργασίας», με θαυμαστικά και χρωματισμό της φωνής, τι ακριβώς έλεγαν; Τίποτα. Ένα νεύμα γνώριμων σημάτων προς ένα κοινό προετοιμασμένο στο τι θέλει ν' ακούσει, στο πώς θέλει να τ' ακούσει και κυρίως στο πώς πρέπει να του ειπωθεί. Τερατολόγησαν, αλλά το ερώτημα είναι ποιος το παράγγειλε αυτό το πολιτικό φαγητό.
Η Ν.Δ. θέλει να κάνει το τελευταίο άλμα προς την εξουσία, έχοντας όμως περάσει τα 70 χρόνια και τα 100 κιλά. Πονάνε τα κόκκαλα, παθαίνουν κράμπες οι μυς, θα σκάσει μέσα στην άμμο και δεν θα μπορούν να τη σηκώσουν με τα πολλά κιλά που έχει πάρει. Στην ηλικία της θά 'πρεπε να έχει δουλέψει σκληρά με τον εαυτό της, γυμναστική συντήρηση, καλή διατροφή, λίγα κιλά. Ανοίγει το ψυγείο και ντερλικώνει μόνη το βράδυ, ενοχική, βλέπει τηλεόραση, την πιάνει ύπνος μετά το φαΐ, όλο γαστροοισοφαγικές παλινδρομήσεις παθαίνει. Σ' αυτή την κατάσταση σηκώνεται χαράματα, βάζει ακουστικά στ' αυτιά και θέλει να τρέξει πολλά χιλιόμετρα με ρυθμό διακοσαριού. Η ιδεολογική και σωματική καχεξία προσπαθεί να αντικατασταθεί από την καπατσοσύνη.
Μικρές χαραμάδες, φωνές σωφροσύνης και μέτρου, χάνονται, πνίγονται απ' αυτούς που βιάζονται, απαίδευτοι, ανιστόρητοι, που δεν υποπτεύονται πόσο εύκολα εκτρέπονται τα πράγματα στον εμφύλιο, που δεν διαβάζουν τις μαρτυρίες, που δεν έχουν πλησιάσει καν τα ντοκουμέντα του ελληνικού εμφυλίου.
Τις εκκαθαρίσεις για κτηματικά, για ερωτικά, που μεταμφιέστηκαν σε ιδεολογία, το λουμπεναριό που έγινε συστημικό δεσμεύοντας, εκτός από τους αριστερούς, και τους υγιείς αστούς. Τον εμφύλιο που έβγαλε στην επιφάνεια ό,τι χειρότερο κουβαλούσε η κοινωνία. Αυτή τη μαύρη περίοδο την ανασύρουν, την ανακαλούν οι αστόχαστοι και επιπόλαιοι δεξιοί, πλειοδοτούντες.
