Με ανθρώπινους όρους είναι κατανοητή η θέση του Κ. Μητσοτάκη. Όταν διαμορφωνόταν η εθνική γραμμή του Βουκουρεστίου το 2008, ο Α. Σαμαράς ήταν σε αφωνία, προκειμένου να μπορέσει να επανενταχθεί στο πολιτικό σύστημα. Ο Μ. Βορίδης και ο Άδ. Γεωργιάδης ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ και απειλούσαν με παλούκωμα τους εθνοπροδότες. Σήμερα, όλοι αυτοί ελέγχουν πλήρως το κόμμα, την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και τον δημόσιο λόγο της Νέας Δημοκρατίας.
Πώς να δραπετεύσει από την ομηρεία τους ο πρόεδρος της Ν.Δ.; Ο Κ. Καραμανλής και η Ντ. Μπακογιάννη, που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, αντί να μιλούν τίμια γι' αυτό που δρομολόγησαν το 2008, ζητώντας τη στήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων, τοποθετούνται με τρόπο που, εσκεμμένα, δεν παράγει το παραμικρό πολιτικό αποτέλεσμα.
Αυτή η πολιτική ομηρεία δεν απαλλάσσει, φυσικά, τον πρόεδρο της Ν.Δ. Γιατί, όταν μιλάει για το ασφαλιστικό Πινοσέτ και την ελαστική απασχόληση, είναι πραγματικά ο εαυτός του. Και αν το σχέδιό του περνά από τη συνθηκολόγηση με τον εθνολαϊκιστικό συρφετό που ελέγχει σήμερα το κόμμα του, τόσο το χειρότερο για μια κοινωνία που ελπίζει να αφήσει πίσω της μια μακροχρόνια κρίση.
Ευτυχώς την Ιστορία δεν τη γράφει ο Κ. Μητσοτάκης. Τη γράφει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η οποία, σήμερα, θα πετάξει στα σκουπίδια 30 χρόνια εθνικής υποκρισίας. Και, σε πείσμα μιας διεθνούς τάσης που ευνοεί τον εθνολαϊκισμό, θα ανοίξει τον δρόμο της ειρήνης, της φιλίας και της συνεργασίας ανάμεσα σε δύο γειτονικές χώρες αφοπλίζοντας τους πατριδοκάπηλους και από τις δύο πλευρές.
Οι Πρέσπες επικυρώνονται σήμερα. Είναι ένα μεγάλο ιστορικό βήμα.
