Είναι προφανές ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα να καταδικάσει την ακροδεξιά βία. Δεν την είδε όλο το προηγούμενο διάστημα, στο πλαίσιο σχεδόν όλων των κινητοποιήσεων κατά της συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν είδε επιθέσεις σε πολίτες, δεν είδε στημένες αντισυγκεντρώσεις, δεν είδε βεβηλώσεις μνημείων - παρά μόνο όταν έβαλε τις φωνές το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο.
Δεν είδε τις στοχοποιήσεις των βουλευτών, τις προσπάθειες εκφοβισμού και τις απειλές εναντίον τους, ούτε βέβαια τα στελέχη της ανά την Ελλάδα που πλειοδοτούν σε ύβρεις και απειλές. Και, βεβαίως, προχθές δεν είδε τις ακροδεξιές συμμορίες που επιχείρησαν να μπουν στη Βουλή καθοδηγούμενες από υπόδικους βουλευτές των νεοναζί. Κάποιοι μάλιστα από τη Ν.Δ. πήγαν ακόμα πιο πέρα.
Όχι μόνο δεν είδαν ακροδεξιούς και φασίστες να επιτίθενται, αλλά ανακάλυψαν οργανωμένο κυβερνητικό σχέδιο προκειμένου να χτυπηθεί το συλλαλητήριο. Λες και η κυβέρνηση είχε κάποιο συμφέρον να μην τελειώσουν όλα ομαλά. Με τέτοιες αθλιότητες, η Ν.Δ. ξεπλένει συνειδητά τη δράση των πιο επικίνδυνων και ακραίων φασιστικών ομάδων.
Όσο καθαρότερη γίνεται η δυναμική της υπερψήφισης της συμφωνίας στη Βουλή, τόσο η Ν.Δ. κατρακυλάει προς τα ακροδεξιά, ελπίζοντας να βγάλει τουλάχιστον κάποιο πολιτικό κέρδος από αυτή την υπόθεση.
Όσο περισσότερο κατρακυλάει, τόσο δυσκολεύεται να βλέπει γύρω της φασίστες και ακροδεξιά βία. Γιατί, αν τα αναγνώριζε, θα έπρεπε να αναγνωρίσει και ουρά ποιων την έχουν καταντήσει ο αμοραλισμός, η πολιτική της ανηθικότητα και η ανάγκη να οξύνει εκβιαστικά το πολιτικό κλίμα. Κατά τα άλλα, η Ν.Δ. καταδικάζει τη βία “από όπου κι αν προέρχεται”.
Από όπου κι αν προέρχεται; Μπα...
