Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Η Μέρκελ ήρθε και έφυγε. Ο Καμμένος πήγε -ήρθε και -κάλιο αργά- έφυγε κι αυτός, ήρθε και μια ψήφος εμπιστοσύνης, πολλοί έφυγαν από εδώ κι από εκεί, αλλά η κυβέρνηση έμεινε στη θέση της, σε πείσμα των... φευγάτων που προσδοκούσαν την ανατροπή της. Η επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης της Βουλής στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -σκέτο πλέον- λυτρώνει αλλά και φορτώνει με ευθύνες την Αριστερά στην τελική ευθεία για τις εκλογικές μάχες του 2019. Μοιάζει με το... καμπανάκι που ακούνε οι δρομείς καθώς μπαίνουν στο τέταρτο κατοστάρι ενός αγώνα δρόμου τετρακοσίων μέτρων και μάλιστα μετ’ εμποδίων. Στα πρώτα μέτρα, η κύρωση την ερχόμενη εβδομάδα από τη Βουλή της συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία εξελίσσεται όχι μόνο σε μια εθνικά σημαντική αλλά και σε μια πολιτικά καταλυτική διαδικασία.
Είναι εθνικά σημαντική γιατί λύνει μια διένεξη δεκαετιών, οικοδομεί σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με τη γειτονική χώρα, διορθώνει λάθη και ανορθογραφίες και αναβαθμίζει τη διεθνή θέση και τον ρόλο της χώρας στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Και είναι πολιτικά καταλυτική γιατί λειτουργεί ήδη ως θρυαλλίδα για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος στο εσωτερικό της χώρας. Έτσι συνέβαινε πάντα. Μεγάλα γεγονότα, μεγάλοι τριγμοί και ανακατατάξεις. Πρόσφατο παράδειγμα, η κρίση και η χρεοκοπία, αποδιοργάνωσαν το παλιό πολιτικό σύστημα, διέλυσαν κόμματα και έφεραν την Αριστερά στην εξουσία.
Έτσι συμβαίνει και τώρα. Η στάση απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών πριν από όλους έχει αποδιαρθρώσει τα λεγόμενα μικρά κόμματα. Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ, που κρύβεται πίσω από τον... ιμπεριαλισμό και τη Χρυσή Αυγή, που δεν κρύβεται, αλλά, όπως πάντα, πρωταγωνιστεί στην εθνικιστική υστερία, όλοι οι άλλοι κλυδωνίζονται. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. μετρούν ήδη απώλειες, το Ποτάμι τριχοτομείται, ενώ η Ένωση Κεντρώων το έχει ρίξει στο... λεβέντικο.
Ν.Δ. - ΚΙΝ.ΑΛΛ.: Μικροπολιτικά παιχνίδια
Ωστόσο, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, μεγάλο, ίσως και μεγαλύτερο, πρόβλημα έχουν η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Όχι τόσο γιατί οι ηγεσίες τους -ανιστόρητα και φαινομενικά ανεξήγητα- επιμένουν να εναντιώνονται σε μια συμφωνία που πολύ θα ήθελαν να την είχαν εξασφαλίσει οι κυβερνήσεις των κομμάτων τους στο παρελθόν. Αλλά κυρίως γιατί οι ίδιες ηγεσίες άλλο έχουν κατά νου και αλλού στοχεύουν. Δείχνουν δηλαδή και στους πλέον δύσπιστους ότι αυτό που πρυτανεύει στην επιλογή της άρνησης δεν είναι η συμφωνία αυτή καθ’ αυτή, αλλά πώς -μέσω αυτής- θα αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί βάζουν προσκόμματα στην ολοκλήρωση μιας εθνικών διαστάσεων επιλογής, ενισχύουν τις επιδιώξεις εθνικιστικών και διχαστικών κύκλων και εντέλει επιτείνουν ακόμα περισσότερο την αλλοίωση των χαρακτηριστικών και της φυσιογνωμίας των κομμάτων τους.
Η Ν.Δ. παραμένει εγκλωβισμένη σε μια μικροπολιτική και επικίνδυνη και για την ίδια λογική, νομίζοντας ότι θα φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου μέσω... Πρεσπών. Η ηγεσία της αρνείται τον διάλογο επί της ουσίας τής συμφωνίας, επιμένει να υιοθετεί τον ακραίο καταγγελτικό λόγο, υποκύπτει στους σχεδιασμούς της ακραία δεξιάς πτέρυγας του κόμματος και τελικά, ανεξαρτήτως προθέσεων, ρίχνει νερό στον μύλο του εθνικισμού. Αργά ή γρήγορα θα το βρει μπροστά της.
Με την ίδια λογική, αλλά περισσότερο αλλοπρόσαλλα κινείται το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Η Φ. Γεννηματά διαμόρφωσε μόνη της τη θέση του κόμματος ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών, βάζει και βγάζει θέμα κομματικής πειθαρχίας, λέει ότι υιοθετεί τελικά την ψήφο των βουλευτών κατά συνείδηση, αλλά ταυτόχρονα απειλεί με αντίποινα όλους όσοι ψηφίσουν με βάση τη συνείδησή τους υπέρ της συμφωνίας. Φαίνεται ότι στη Χαριλάου Τρικούπη διαβάζουν πολύ Πρετεντέρη, αλλά δεν ακούνε τις φωνές όλων όσοι τους προειδοποιούν ότι τη σαμαροποίηση του κινήματος και την αντιΣΥΡΙΖΑ επιμονή θα την πληρώσουν κι αυτοί ακριβά.
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο. Και αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι περίεργο και άξιον απορίας γιατί σιωπούν οι πρώην πρωθυπουργοί οι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής, που χειρίστηκαν το λεγόμενο "Σκοπιανό" και επιδίωξαν ανεπιτυχώς να πετύχουν το ελάχιστο: τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις. Θα είχε ενδιαφέρον η άποψή τους για μια συμφωνία που πέτυχε πολλά περισσότερα.
