Του Αδάμ Γιαννίκου
Η κόρη του εργαζόταν Χριστούγεννα. Δεν ήταν μια συνηθισμένη δουλειά. Στα 30.000 πόδια υψόμετρο η Πιρς Βον έπρεπε να ανταποκριθεί σε πλήθος απαιτήσεων και απρόβλεπτων καταστάσεων. Ήταν μια αεροσυνοδός σαν όλες τις άλλες. Και θα περνούσε τις γιορτές στο αεροπλάνο της Delta, πετώντας από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο, συναντώντας εκατοντάδες ανθρώπους, αλλά όχι τους δικούς της. Ο Χαλ Βον αποφάσισε να μην αφήσει μόνη της την κόρη του στις γιορτές. Κι έκλεισε εισιτήρια σε έξι πτήσεις, για τις οποίες ήξερε πως η Πιρς θα ήταν στο πλήρωμα. Την ιστορία τους μοιράστηκε συνεπιβάτης του της πτήσης παραμονή Χριστουγέννων από το Φορτ Μάιερς της Φλόριντα στο Ντιτρόιτ. Κι όλοι στην πτήση αυτή και τις άλλες, και οι περισσότεροι στον απρόσωπο κόσμο του διαδικτύου είχαν να πουν έναν καλό λόγο για τον πατέρα· πλην μερικών που υποστήριξαν ότι μια παρόμοια κίνηση θα τους ενοχλούσε εν ώρα εργασίας. Η ίδια η Πιρς με δικό της μήνυμα προς τη μητέρα της επιβεβαίωσε τη μαρτυρία, ευχαριστώντας τους συναδέλφους της, το προσωπικό στις πύλες, που όλοι τους συνέδραμαν ώστε ο Χαλ Βον να μην χάσει καμία πτήση.
Συνηθίζεται στις γιορτές να μας συγκινούν τέτοιες ιστορίες. Πιανόμαστε από την αγάπη, την υπέρβαση, την ανιδιοτέλεια, το δόσιμο κι όλα όσα -μικρά ή μεγάλα- ενώνουν τους ανθρώπους. Και τείνουμε να παραμερίζουμε τις απορίες, αμφιβολίες ή αντιφάσεις της κάθε ιστορίας. Προέχει η αναζήτηση της καλοσύνης, ενδεχομένως γιατί αυτή στις μέρες μας γίνεται ολοένα και σπανιότερη.
Στις αρχές Νοεμβρίου, τα διεθνή ΜΜΕ κάλυψαν εκτενώς τις πρωτοφανείς σε έκταση και καταστροφή πυρκαγιές στη βόρεια Καλιφόρνια. Η Camp Fire, όπως ονομάστηκε, καταγράφεται πλέον ως η πιο πολύνεκρη στην ιστορία της πολιτείας. Ένα από τα θέματα που θίχτηκαν εκείνες τις μέρες ήταν για το αν θα πρέπει κανείς να ακυρώσει ή όχι τις διακοπές του στην στα μέρη που επλήγησαν από την πύρινη λαίλαπα. Την ίδια ώρα ένα ζευγάρι από τον Καναδά όχι μόνο δεν ακύρωσε τις διακοπές του, αλλά τις μετέτρεψε σε εκδήλωση προσφοράς και βοήθειας προς τους πυρόπληκτους. Η Ντέστινι και ο Πολ Κλάιν ήρθαν στο ισοπεδωμένο Πάρανταϊς, αγόρασαν δωροκάρτες με τις οικονομίες τους κι έφτασαν να σερβίρουν μέχρι και 1.200 γεύματα ημερησίως στις ομάδες εργασίας που είχαν στηθεί γι’ αυτόν τον σκοπό στα πάρκινγκ των μεγάλων καταστημάτων.
Πέρυσι τέτοια εποχή αίσθηση είχε προκαλέσει παγκοσμίως η εικόνα ενός νεαρού ζευγαριού, ενός Αμερικανού και μιας Μεξικανής, που παντρεύονταν στο συνοριακό πέρασμα μεταξύ Σαν Ντιέγκο και Τιχουάνα. Το σημείο, που είχε γι’ αυτόν τον λόγο ονομαστεί «Πύλη της Ελπίδας», είχε γίνει τόπος πολλών ανάλογων εκδηλώσεων από το 2013. Κι αν αυτές οι πρόσκαιρες επανενώσεις κατάφεραν να δουν το φως της δημοσιότητας προσφέροντας μια κάποια αισιοδοξία, δύσκολα συνέβαινε το ίδιο με τους εκτοπισμένους που φευγαλέα ο φακός τούς αιχμαλώτιζε να περνούν τα χέρια τους από τα σύρματα, προσπαθώντας να αγγίξουν τους δικούς τους στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Αναρωτιέται κανείς αν αυτές οι ιστορίες είναι χαρακτηριστικές της εποχής ή αν πάντα συνέβαιναν, κι απλώς στις μέρες μας είναι πιο εύκολο να ανιχνευθούν, να μεταδοθούν, να γίνουν είδηση ή και προϊόν κατανάλωσης. Ανεξαρτήτως της απάντησης, το κοινό των ιστοριών αυτών είναι ότι οι πρωταγωνιστές τους θα προτιμούσαν να μην τις ζήσουν. Οι άνθρωποι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να δουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο ή να βοηθήσουν στη μεγάλη ανάγκη των άλλων. Θα προτιμούσαν, όμως, τα πράγματα να ήταν πιο απλά, να μην χρειαστεί να βρεθούν σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, να μηχανεύονται τρόπους για να ζήσουν ή να κάνουν το αυτονόητο. Το μεγαλύτερο παράπονο της καλοσύνης είναι ότι πρέπει να αποδεικνύεται.
Από την εποχή των μύθων του Αισώπου μέχρι τις διδαχές του μονοθεϊσμού είθισται να λέγεται ότι η καλοσύνη δεν πάει ποτέ χαμένη. Κι από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Τολστόι διαφορετικοί κόσμοι και κοσμοθεωρίες προκρίνουν την αξία του να κάνεις το καλό. Η λαϊκή σοφία συμπυκνώνει απλά και κατανοητά το ερώτημα που βασανίζει διαχρονικά τους πολιτικούς για το παρόν και το μέλλον του κόσμου: «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». Πώς μπορεί να αποδειχθεί σήμερα μια καλή πράξη εν μέσω μυρίων κακών, όταν για αυτά τα κακά φταίει πάντα ο γιαλός; Πώς να αντιμετωπίσει κανείς το κακό, όταν για αυτό φταίει το οτιδήποτε πλην των καταστάσεων που το δημιουργούν; Πώς να έρθουμε κοντά αν δεν αμφισβητούμε τους λόγους που μας χωρίζουν;
