“Γαλάζια” «αντάρτικα» έχουν ξεπηδήσει εδώ και μήνες (από τον Νοέμβριο η «Αυγή» τα έχει καταγράψει επαρκώς), με αποτέλεσμα η Πειραιώς να μην θυμίζει σε τίποτα κόμμα που βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας.
Σε αυτό το κλίμα, δεν είναι τυχαίο το ότι η Ν.Δ. και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης εντείνουν τη σεναριολογία περί πρόωρων εκλογών, μπας και συσπειρωθεί η οργανωμένη κομματική βάση που ολοένα και διαλύεται. Παράλληλα, βέβαια, πρωτοκλασάτα στελέχη, όπως ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής Γιώργος Πατούλης, επιχειρούν να ισχυροποιήσουν την παρουσία τους στα πράγματα, όπως έδειξε η κακοσκηνοθετημένη κάθοδος της συζύγου του, Μαρίνας, στον Δήμο Αμαρουσίου κόντρα στον επίσημο γαλάζιο υποψήφιο Θ. Αμπατζόγλου.
Όλα αυτά λίγη σημασία έχουν μπροστά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι μικροπολιτικές τακτικές της ηγεσίας της Ν.Δ., που βλέπει τη δύναμή της και την επιρροή της να αδυνατίζει ελέω απλής αναλογικής και προσωπικών στρατηγικών, αναδεικνύουν την υποχώρηση του συντηρητικού πελατειακού «κράτους», που έχει χτιστεί εδώ και χρόνια σε αρκετούς δήμους. Και τώρα είναι η ευκαιρία οι προοδευτικές δυνάμεις, όχι μόνο να υπερισχύσουν, αλλά και να χτίσουν ένα νέο παράδειγμα πολιτικοποίησης σε τοπικό επίπεδο.
Κακά τα ψέματα, ο χώρος της Αριστεράς έχει σοβαρές αδυναμίες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με τις εξαιρέσεις να είναι ιδιαίτερα σημαντικές και ελπιδοφόρες, αλλά λίγες σε αριθμό.
Ένα «κόμμα του 3%» αφιερώνει αντικειμενικά μεγαλύτερες δυνάμεις στην κεντρική πολιτική στελέχωση. Και, παράλληλα, δύσκολα διαμορφώνει προσωπικότητες με ισχυρή επιρροή σε τοπικό επίπεδο, δύσκολα αρθρώνει συνολικό και πειστικό πρόγραμμα τοπικής εμβέλειας και ακόμα πιο δύσκολα, όπως έχει φανεί, μπορεί η παρουσία του να έχει συνέχεια και συνέπεια.
Τώρα βέβαια, οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που λειτουργεί ως ισχυρός πόλος στο πολιτικό σκηνικό. Οι δυνάμεις του είναι αυξημένες, αλλά όχι τόσο μεγάλες ώστε να ανταποκριθεί πλήρως στον ρόλο του. Χρειάζεται, λοιπόν, να «σπάσει» την ισχνή πολιτικοποίηση και να προσφύγει στις κοινωνίες.
Γι’ αυτό και οι επιλογές των Ηλιόπουλου, Μπελαβίλα και Νοτοπούλου για την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη είναι πραγματικά καίριες, επειδή μπορούν να αφιερωθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ακόμα και από τη θέση της αντιπολίτευσης, και να δημιουργήσουν επιτέλους αυτοδιοικητικά σχήματα με διαρκή παρουσία και ισχυρό ρόλο.
