Τα επιχειρήματα σήμερα είναι πιο εύκολα, αφού υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή στην παραγόμενη κυβερνητική πολιτική, επομένως στην απεικόνισή της. Οι απίστευτες αντιφάσεις του 2015, οι ταλαντεύσεις, οι διαπραγματεύσεις που δεν έβγαιναν, οι συμφωνίες που δεν έλυναν προβλήματα, οι εκβιασμοί δανειστών και εσωτερικών κυκλωμάτων, οι ανασφάλειες, τα συστήματα που κατέρρεαν, η ασχετίλα (μας) ως προς τα κόλπα και τα άτυπα στοιχεία του κράτους, όλα αυτά τα έντονα και άστατα, δεν μπορούσαν να δώσουν συνεκτική πολιτική επιχειρηματολογία.
Το καλοκαίρι του 2015 έγινε η μεγάλη συμβιβαστική επιλογή. Πέρα από την κατάθλιψη, πέρα από τον εσωτερικό μονόλογο της Αριστεράς με τη συνείδησή της, με την παιδεία της, με τους παλιούς συντρόφους, ακόμα και τα πικρά (ή και κανιβαλικά) που εκστομίζονταν, υπήρχε η πολεμική πραγματικότητα. Έπρεπε να απαντήσει κανείς στην πραγματικότητα, πέρα από τις υποκειμενικές δυσκολίες και τις αναστοχαστικές πολυτέλειες.
Στα ΜΜΕ της εποχής, ελάχιστοι έβγαιναν, ουσιαστικά προσπαθώντας να γλιτώσουν από τις βολές για την αλλαγή πολιτικής. Η κεντρική πολιτική επιλογή το καλοκαίρι του 2015 θα μπορούσε να συνοψιστεί: επιείκεια (πίστωση χρόνου, χρηματοδότηση δηλαδή) διά της πειθαρχίας και υπακοής. Πολλά επιβαλλόμενα μέτρα ήταν φορμαλιστικά, ίσως τιμωρητικά, διδακτικά για τους άλλους (τους Πορτογάλους, Ιρλανδούς κ.λπ.) πρωτίστως.
Σήμερα έχουν γίνει σοβαρά βήματα πολιτικής χειραφέτησης. Η χώρα μπορεί να σχεδιάσει με μεγαλύτερη ελευθερία πολιτικές, να ιεραρχεί και να απορρίπτει. Φυσικά, σε ένα πολιτικό και οικονομικό περικείμενο που είναι ευμετάβλητο και εύθραυστο - όπως εξάλλου επιβάλλουν τα περισσότερα μοντέλα σύγχρονου εφαρμοσμένου καπιταλισμού. Πληροφοριοκεντρικού, δανειοκρατικού, αφηγηματικού καπιταλισμού.
Στο σημερινό πεδίο υπάρχει μεγαλύτερη άνεση δημόσιας έκφρασης του ΣΥΡΙΖΑ. Ναι μεν σκληρά μέτρα, πιέσεις, αλλά και κάποια διέξοδος.
Οι προσπάθειες της Δεξιάς για οργάνωση αντιφρονούντων και αγανακτισμένων πολιτών δεν τραβάνε, κάποια βελτιωτικά μέτρα στα εισοδήματα των πολιτών αλλάζουν το κλίμα, καμία σύγκριση με τα δύσκολα 2016, 2017. Κι όμως, από τη μια μεριά έχουμε μια μεταχρονολογημένη μελαγχολία, μια κούραση ίσως από τις πιέσεις, τον μηδενισμό του έργου, τα απίστευτα κυκλώματα που καταλαμβάνουν πόστα και ισχύ.
Μια κόπωση από την κατάσταση πολλών οργανώσεων, τους ηλίθιους και αυτοκαταστροφικούς εμφυλίους. Η κόπωση εκφράζεται με τη μεγάλη κοινωνική, συναισθηματική αναδίπλωση, σαν να βγήκε η κούραση μόλις έφυγε η μεγάλη φουρτούνα. Ο καθένας έχει διάθεση να αλλάξει παραστάσεις, να βγει από την πολιτική πηγάδα. Να πάει στην προσδοκία, να ξανακατοικήσει την αισιοδοξία.
Η συνθήκη δεν είναι πηχτή, συμπαγής, δεν μοιάζει ούτε με τη δύσκολη, αφηρημένη και αγχώδη ελπίδα της άνοιξης του 2015, ούτε με την καταθλιπτική απόφαση του καλοκαιριού του 2015, ούτε με τις αμφίβια δύσκολες χρονιές του 2016 και 2017. Η σημερινή συνθήκη έχει τη σύνθετη, περίπλοκη και κουρασμένη προσδοκία, την πεποίθηση μιας κουρασμένης διεξόδου.
Ως αριστεροί γεννηθήκαμε στα διλήμματα, στις καθαρές κατηγορίες καλού - κακού, στις φωτεινές λεωφόρους του μέλλοντος ή στα σκοτεινά σοκάκια της εξορίας (έστω των βασανιστικών φαντασιώσεων). Με την περιπέτεια της κυβέρνησης, της κοινοβουλευτικής εμπειρίας, οι κατηγορίες τρεμουλιάζουν, συννεφιάζουν, θολώνουν. Τα βλέμματα, οι ιδέες το ίδιο. Οι ιδέες δυσεύρετες, σπάνιες, ίσως και περιττές στο καθεστώς του σκληρού και αμυντικού εμπειρισμού, μιας περιελισσόμενης κυβερνητικής ανηφόρας.
