Θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί και κάποιους ακόμη εκ των θεωρούμενων ως φιλελεύθερων δημοκρατών της Ν.Δ. Κάποιους σοβαρούς ή, απλώς, λογικούς. Αν και οι περισσότεροι έχουν ήδη επιλέξει να μουτζουρώσουν το φιλελεύθερο βιογραφικό τους με προφανή πολιτευτική στόχευση...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Ναι, ακριβώς, σιωπούν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες της Ν.Δ. Αφήνοντας να εννοηθεί πως έχουν επιλέξει τη σιωπή στο όνομα της ομαλής παραταξιακής συνέχειας και για χάρη της ενότητας. Έρχονται όμως στιγμές που άλλες αξίες, υπέρτερες της κομματικής παράδοσης και της ενότητας, αξιώνουν την παρέμβασή τους. Τη δυναμική αποτρεπτική τους παρέμβαση. Έρχονται στιγμές που την οφείλουν αυτή την παρέμβαση. Κι αν δεν είναι τώρα μία απ’ αυτές τις στιγμές, δεν ξέρω πότε είναι. Σήμερα, οπότε αποκαθηλώνονται οι ίδιες οι ιδρυτικές αρχές της παράταξής τους. Τώρα οπότε δοκιμάζονται σοβαρά ζητήματα ύψιστου εθνικού ενδιαφέροντος...
Η εικόνα στο 12ο Συνέδριο της Ν.Δ. δεν ήταν μόνο αποκαρδιωτική, φοβιστική ήταν. Όταν έβλεπες την κατάντια του ιστορικού κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ενός από τα δύο μεγαλύτερα σήμερα κόμματα της χώρας, που φιλοδοξεί κιόλας να ξανάρθει στην εξουσία. Εκεί που το χειρότερο δεν ήταν το εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα του Αντώνη Σαμαρά. Ούτε οι ακροακροδεξιές κορώνες των Γεωργιάδη - Βορίδη. Το χειρότερο δεν ήταν καν οι δεκάδες μιμητές των παραπάνω που τους διαδέχτηκαν στο συνεδριακό βήμα. Όλοι αυτοί που πλειοδοτούσαν σε αχαλίνωτα αγοραίο εθνικισμό, ακόμη και σε πρωτόγονο αντικομμουνισμό, ακόμη και σε ρατσισμό. Ξέροντας πως μόνο έτσι μπορούν να έχουν τύχη στη σημερινή Ν.Δ. Το χειρότερο ήταν η, μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια, δραματική πολιτική μετάλλαξη του ίδιου του αρχηγού...
Δικαιούνται ακόμη να σιωπούν;
Πράγματι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης το τερμάτισε εκεί στο συνέδριο της Ν.Δ. Όταν ξεστόμισε την προκλητικά ανεπίτρεπτη φράση: «Θέλω να τελειώνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο γι’ αυτά που κάνει αλλά και γι’ αυτά που πιστεύει»... Και δεν μπορεί, πραγματικά δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει πως κηρύσσει έτσι σε διωγμό όχι την πράξη, αλλά το φρόνημα. Εν πλήρει επιγνώσει τα είπε τα σχετικά ο Μητσοτάκης. Στην προσπάθειά του, προφανώς, να συνδεθεί με την απώτατη ιστορία της παράταξής του, εκείνη της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Τότε που όντως ενοχοποιείτο το φρόνημα. Τότε που δεν χρειαζόταν να κάνεις κάτι, αρκεί που πίστευες, αρκεί που ήσουν. Για να βρεθεί έτσι στην ουρά της πλατφόρμας Βορίδη, σύμφωνα με την οποία «ο Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς ώστε να μην ξαναβρεθεί η Αριστερά στην εξουσία με την οποιαδήποτε μορφή της»...
Κι εκεί που περιμέναμε τότε από τον αρχηγό να αποδοκιμάσει τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο, έρχεται σήμερα και τον υιοθετεί, και τον συμπληρώνει, και τον δικαιώνει. Ε, λοιπόν, θεωρούν πως έχουν ακόμη το δικαίωμα ο Καραμανλής και ο Μεϊμαράκης και όλοι τέλος πάντων οι λογικοί άνθρωποι της Ν.Δ. να εξακολουθήσουν να σιωπούν; Πως δεν οφείλουν να παρέμβουν μπας και διασώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται...
Ή θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να σιωπούν όταν το κόμμα τους σύρεται στη γραμμή Σαμαρά για το “Μακεδονικό”; Βλέποντας τη Ν.Δ. να μεταλλάσσεται σε κακέκτυπο της ΠΟΛ.ΑΝ. και του ΛΑΟΣ. Όταν είναι βέβαιο, παραπάνω από βέβαιο, ότι, αμφότεροι οι πρώην αρχηγοί αλλά και αρκετοί από τους εν ενεργεία βουλευτές θα ήθελαν να ψηφίσουν και με τα δυο τους χέρια τη συμφωνία των Πρεσπών. Η οποία συμφωνία, στο κάτω-κάτω, στη γραμμή Καραμανλή κινείται απολύτως. Έχοντας μάλιστα πετύχει, για λογαριασμό της χώρας, πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κι εκείνος θα προσδοκούσε. Ε, λοιπόν, πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η ενότητα της Ν.Δ., η οποία πιθανώς θα διαταρασσόταν αν παρενέβαιναν, υπερτερεί ως αξία και ως στόχος της λύσης της ιστορικής εθνικής εκκρεμότητας; Άσε που ενδεχόμενη έγκαιρη παρέμβασή τους θα μπορούσε ίσως να προλάβει τα πάντα. Και την «ανορθολογική» αντιμετώπιση του “Μακεδονικού”, και την ιδεολογικοπολιτική εξαθλίωση του κόμματός τους. Αντί να αφήσουν χώρο στον Σαμαρά και στους εκ του ΛΑΟΣ μεταγραφέντες, να κάνουν μόνοι τους παιχνίδι εκεί μέσα. Διατηρώντας τον καταφανώς ανίσχυρο σημερινό αρχηγό σε διαρκή πολιτική ομηρεία.
Υπάρχουν λοιπόν στιγμές ύψιστης πολιτικής και εθνικής ευθύνης. Και αλίμονο σ’ εκείνους που δεν τις αντιλαμβάνονται, που τις αφήνουν να περνούν...
