ΤΟΥ ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα πρέπει να διαθέτει περίσσεια σαρκασμού αν ασχοληθεί με γεγονότα όπως η έκρηξη βόμβας έξω από τα γραφεία του συγκροτήματος Αλαφούζου («Καθημερινή», ΣΚΑΪ).
Ο εισαγγελέας τού σήμερα, όμως, θα πρέπει να απαιτήσει από τον κ. Αλαφούζο να τεκμηριώσει την καταγγελία ότι η κυβέρνηση βαρύνεται με την ηθική αυτουργία. Θα επικαλεστεί μήπως το ακαταλόγιστο;
Υπάρχει, όμως, το ακαταλόγιστο, όταν οι σταθμοί του κ. Αλαφούζου μεταδίδουν παραποιημένες ειδήσεις; Όταν, τη βραδιά της αντισυγκέντρωσης των φασιστών στη Θεσσαλονίκη με τις απόπειρες να εισβάλουν στο Παλαί ντε Σπορ όπου μιλούσε ο πρωθυπουργός, είδαν μόνο αθώους πολίτες που αντιμετωπίστηκαν με βία από την αστυνομία; Ο ΣΚΑΪ δεν είδε ούτε τη σβάστικα στο μνημείο για τους Εβραίους Θεσσαλονικείς που εξοντώθηκαν από τους παππούδες της Χρυσής Αυγής, ούτε τους ναζιστικούς χαιρετισμούς μπροστά στον Λευκό Πύργο, ούτε τα συνθήματα μίσους των «μακεδονοφάγων». Ποιος στοχοποιεί ποιον;
Το κακό δεν είναι τι λέει ο κ. Αλαφούζος. Αυτός είναι. Το απαράδεκτο είναι ότι πολιτικές δυνάμεις, που στο παρελθόν είχαν καταγγείλει σαν τρομοκράτες τον Κώστα Λαλιώτη, τον Αντρέα Παπανδρέου, γνωστούς αγωνιστές της Αριστεράς που είχαν ματώσει στον αντιχουντικό αγώνα (πόσοι βαφτίστηκαν αρχηγοί της 17 Νοέμβρη, θυμάστε;), δείχνουν τώρα με το δάχτυλο τον πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η αμετροέπεια μόνο με έναν τρόπο αντιμετωπίζεται. Με την εντατικοποίηση των ερευνών για τη σύλληψη των δραστών και με το άνοιγμα της βεντάλιας των υπόπτων. Ποιος ωφελείται από το έγκλημα; Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι η βομβιστική ενέργεια έχει οπαδικά ή άλλα κίνητρα; Αποκλείεται η προβοκάτσια;
Αν οι καταγγέλλοντες πολιτικοί είχαν την παραμικρή τσίπα, θα απέφευγαν να υιοθετήσουν το παραλήρημα Αλαφούζου. Αν σέβονταν την εν γένει μνήμη, θα συγκρατούσαν την ακράτεια λόγου που τους χαρακτηρίζει, διότι η παράθεση και μόνον δολοφονιών όπως του εκπαιδευτικού Τεμπονέρα από στέλεχος της Ν.Δ., η εκτέλεση διαδηλωτών ή δεκαπεντάχρονων παιδιών, οι αμέτρητες εκρήξεις (με ή χωρίς θύματα) σε κομματικά γραφεία της Αριστεράς, οι κακοποιήσεις πολιτών επί ημερών Νέας Δημοκρατίας, τους εκθέτουν.
Όσο μπορώ να θυμηθώ, τέτοιες βλακώδεις και τοξικές δηλώσεις εκτοξεύονταν τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, κυρίως έπειτα από την εκλογική άνοδο της ΕΔΑ, το 1958. Και η μοναδική φορά που μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός της Δεξιάς κατηγορήθηκαν από όλη την αντιπολίτευση για ηθική αυτουργία, ήταν το 1963, όταν οι παρακρατικοί, με την κραυγαλέα προστασία της Χωροφυλακής, δολοφόνησαν τον Λαμπράκη.
Μπορεί ο Ελληνας Όρμπαν να μη γνωρίζει την υπόθεση, αλλά υποτίθεται ότι ένας εν αναμονή πρωθυπουργός οφείλει να διαβάζει εκτός από την Πηνελόπη Δέλτα και ολίγη Ιστορία.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν μόνο τι έκαναν κάποιες σκοτεινές, συνωμοτικές ή τάχαμου επαναστατικές οργανώσεις, μεταπολιτευτικά. Τα μαύρα χρόνια της προδικτατορικής δεξιάς διακυβέρνησης, η τρομοκρατία είχε και κρατική στήριξη και χρηματοδότηση.
Δεν πρόκειται για απόπειρα συμψηφισμού. Κάθε κόμμα που σέβεται τη Δημοκρατία, οφείλει να είναι φειδωλό στις εκτιμήσεις του, όσο διαρκούν οι έρευνες των εντεταλμένων οργάνων της Πολιτείας, και να παρεμβαίνει μόνον όταν διαπιστώνει απόπειρα συγκάλυψης (π.χ. δολοφονίες Καλτεζά επί ΠΑΣΟΚ, Γρηγορόπουλου, Κουμή, Κανελλόπουλου επί Ν.Δ. κ.ά.).
Κάποιοι περίμεναν, έπειτα από την έκρηξη της βόμβας, να υπάρξει «ανακωχή» μεταξύ κυβέρνησης και Νέας Δημοκρατίας, με αμοιβαία άρση της αποχής των στελεχών τους από τον ΣΚΑΪ και την ΕΡΤ αντίστοιχα. Πόσο βέβαια αντιστοιχούν οι «αμαρτίες» των δυο τηλεοπτικών φορέων είναι συζητήσιμο. Ακόμη πιο γελοίο είναι να εμφανίζεται η ΕΡΤ σαν κυβερνητικός ΣΚΑΪ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το ενδεχόμενο «ανακωχής» ήταν προφανώς αυτό που τρόμαξε τον κ. Αλαφούζο και την ακροδεξιά παρέα του η οποία ξημεροβραδιάζεται στο κανάλι του. Ετσι, βγήκε -πολλές ώρες μετά- αυτό το πολεμικό ανακοινωθέν και οι Ηρακλείς της σημερινής Νέας Δημοκρατίας, όπως ο κ. Βορίδης, «επιχειρηματολόγησαν» και στο Κοινοβούλιο περί ηθικών αυτουργών.
Τι άλλο θα βρουν ώς τον Οκτώβριο του ’19 για να μη διασυρθούν;
