Ο Αλβέρτος ήταν από μικρός ένα ιδιαίτερο παιδί, με αναζητήσεις και πολλές ευαισθησίες, που -κάποιες- μπόρεσε η οικογένειά του από την τρυφερή ηλικία να ικανοποιήσει, όπως την αγάπη του για τη μουσική και το βιολί. Αντίθετα, η μαθητική του ζωή ήταν πάντα προβληματική και επεισοδιακή. Αυτό δεν οφειλόταν τόσο σε κάποια -δυσλεκτικού τύπου- προβλήματα που αντιμετώπισε μικρός, αλλά, κυρίως, στην ιδιοσυγκρασία του.
Ο Αλβέρτος πνιγόταν μέσα στο αυστηρό εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής του, με τις συνεχείς εξετάσεις και τον σκληρό ανταγωνισμό επιλογής των «καλύτερων», δηλαδή αυτών που αντιμετώπιζαν επιτυχέστερα τα καθιερωμένα εκπαιδευτικά standards. Στη μαθητική του αποτυχία συνέβαλε και το γεγονός ότι έμεινε για ένα διάστημα μόνος, μακριά από την οικογένειά του, μία -αρχικά- μεσαίας τάξεως οικογένεια, που -κάποια στιγμή- καταστράφηκε οικονομικά -θύμα των τραπεζών- και αναγκάστηκε για βιοποριστικούς λόγους να ξενιτευτεί.
Αποφάσισε όμως να μην διακοπεί η σχολική συνέχεια του μικρού Αλβέρτου, ο οποίος -ωστόσο- δεν άντεξε τη μοναξιά και εγκατέλειψε τελικά το σχολείο. Έτσι η συμμετοχή του στο μαθητικό πλήθος των αποκλεισμένων από το περιβόητο Λύκειο ήταν δεδομένη. Δεν θα είχε ποτέ τη τύχη να προχωρήσει, να δώσει τις περίφημες «πανελλήνιες εξετάσεις», να περάσει στο πανεπιστήμιο και έτσι να ικανοποιήσει το μεγάλο κρυφό του πάθος.
Γιατί ο Αλβέρτος από μικρός είχε μια διπλή μεγάλη αγάπη που τον απασχολούσε συνέχεια. Διάβαζε και μάθαινε μόνος του (από τα δώδεκά του χρόνια) Γεωμετρία και Φυσική, που τον είχε μαγέψει (ήδη από τα πέντε του), όταν του είχαν κάνει δώρο μία πυξίδα.
Τα χρόνια περνούσαν και αυτοδίδακτος ρουφούσε κυριολεκτικά τα βιβλία μαθηματικών και φυσικής ξεπερνώντας κατά πολύ τις επιδόσεις των ατόμων της ηλικίας του. Ήταν ένα κρυφό παιδί - θαύμα και ήδη στα δεκάξι του είχε γράψει μία εργασία στη θεωρητική φυσική που θα ζήλευε κάθε μεταπτυχιακός φοιτητής.
Σήμερα στα είκοσι πέντε του θυμάται αυτά τα χρόνια που πέρασαν με πικρό παράπονο. Θυμάται τις «μεγάλες και σοβαρές μεταρρυθμίσεις» που ανακοίνωνε η κυβέρνηση για την εκκαθάριση του σχολείου από τους «τεμπέληδες» μαθητές, τους «nullo labore», όπως έλεγαν, την προώθηση δηλαδή μιας ταξικής εκπαίδευσης μέσω της δημιουργίας ενός εξετασιοκεντρικού Λυκείου, σε ένα κλίμα μαθησιακού ρατσισμού.
Πολλές φορές, όμως, κάθεται και φαντάζεται μία άλλη ευνοϊκή σπουδαστική εξέλιξη για τον ίδιο. Ότι π.χ. καταφέρνει και ολοκληρώνει τις λυκειακές του σπουδές σε ένα άλλο Λύκειο -εκτός συστήματος- που τον έχει αποδεχθεί (ακριβώς όπως είχε συμβεί κάποτε και με τον… διάσημο συνονόματό του). Με παρόμοιο τρόπο φαντάζεται ότι γίνεται δεκτός και ολοκληρώνει το πανεπιστήμιο στην αγαπημένη του Φυσική. Και ακόμα παραπάνω, μάλιστα, φαντάζεται με αυταρέσκεια μία μετέπειτα ακαδημαϊκή καριέρα, μία συγκρουσιακή μεν αλλά μεγαλειώδη πορεία, όπου υλοποιεί σε θεωρητικές κατασκευές κάποιες ρηξικέλευθες ιδέες που έχει στο μυαλό του (συγκεκριμένα 4 τέτοιες..).
Ότι αρχικά αντιμετωπίζει την αδιαφορία ή και την αντίδραση του επιστημονικού κατεστημένου (πάντα είχε προβλήματα με κάθε είδους «κατεστημένα»), αλλά η καλή του τύχη συνεχίζεται, όταν συναντά την εύνοια μιας επιβλητικής φυσιογνωμίας στον χώρο της Φυσικής (κάποιου, ας πούμε, όπως ήταν παλιά... ο Μαξ Πλανκ). Η θριαμβευτική πορεία της φαντασίας του προχωρά ακόμη παραπέρα και γιατί όχι, φαντάζεται πως τελικά αναγνωρίζεται -ίσως- ως ο διασημότερος επιστήμονας του αιώνα του…
Ο Αλβέρτος, όμως, συνέρχεται και χαμογελά με πικρία… Μάλλον το παράκανε με τις φαντασιώσεις του, άλλωστε πρέπει να κοιμηθεί, γιατί αύριο θα ξυπνήσει νωρίς για το μεροκάματο, στη δουλειά που -με κόπο και μέσω γνωριμίας- κατάφερε να βρει σε μία εταιρεία που δραστηριοποιείται σε πατέντες - ευρεσιτεχνίες και άλλα τέτοια, όπου απασχολείται στην αποθήκη ή -καμιά φορά- και ως γραφιάς.
Ήδη έχει κάνει οικογένεια που περιμένει από αυτόν. Μάλιστα τελευταία υποψιάζεται πως βρίσκεται στη λίστα που ετοιμάζει ο εργοδότης του, βορά και αυτός της περίφημης «συμπίεσης του εργατικού κόστους». Εκτός αυτού, πρέπει να μπορεί να ανταποκριθεί στις αυριανές «κινηματικές» του δραστηριότητες, γιατί το πνεύμα του Αλβέρτου -όπως και του διάσημου συνονόματού του- δεν είναι προοδευτικό και ριζοσπαστικό μόνο στις επιστημονικές ιδέες, αλλά και στις κοινωνικοπολιτικές. Όμως, αυτός δεν στάθηκε τυχερός -όπως εκείνος- και έπεσε θύμα αποκλεισμού από ένα ανελέητο εκπαιδευτικό σύστημα…
Στον ύπνο του πάντως συνεχίζει να έχει ονειρικές συναντήσεις με την παλιά, παραγκωνισμένη αλλά όχι ξεχασμένη αγάπη του, τη Φυσική…
*Κάθε ομοιότητα με πραγματικά ιστορικά πρόσωπα και πράγματα… (δεν) είναι συμπτωματική!
Ο Δημοσθένης Δαγκλής είναι Φυσικός - Δρ. Φιλοσοφίας της Επιστήμης
(διδάσκει στην ΑΣΠΑΙΤΕ Θεσσαλονίκης)
