Ποιο ήταν το «κακούργημα» της καθαρίστριας που επέσυρε τόσο βαρύ τον δικαστικό πέλεκυ; Τι οδήγησε λειτουργούς της Θέμιδας να την κρίνουν ένοχη για απάτη κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια: Παραποίησε -λέει - πριν από 20 χρόνια το ενδεικτικό του Δημοτικού για να βρει δουλειά ως καθαρίστρια σε σχολείο. Για να προσληφθεί, έπρεπε να είναι απόφοιτη του Δημοτικού, τα δικά της... προσόντα της έφταναν μέχρι την Ε΄ Τάξη, οπότε διέπραξε το αποτρόπαιο έγκλημα της πλαστογραφίας, «έκλεψε» μια τάξη, προσελήφθη και για 20 χρόνια καθάριζε προαύλια και τουαλέτες σχολείων.
Από το ύψος της ποινής αποδεικνύεται ότι η... δόλια υπάλληλος λογάριασε χωρίς τον... ξενοδόχο. Υποτίμησε το άγρυπνο μάτι της δικαιοσύνης, η οποία μπορεί να είναι τυφλή αλλά έχει μνήμη... ελέφαντα, δεν κάνει πουθενά τα στραβά μάτια και δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Παρανόμησες κυρία μου; Στη φυλακή. Μη χαλάσουμε την εικόνα της χώρας η οποία, ως γνωστόν, ήταν -παλαιόθεν-... παράδεισος νομιμότητας και υπόδειγμα κράτους δικαίου.
Οργή και αλληλεγγύη για την καθαρίστρια
Τα πράγματα θα ήταν αστεία αν δεν ήταν σοβαρά. Είναι σοβαρά για την ίδια τη φυλακισμένη καθαρίστρια αλλά και για την ίδια τη δικαιοσύνη. Τυπικά οι δικαστές έχουν τα δίκια τους. Τήρησαν το «γράμμα» του νόμου. Μόνο που στον νόμο, σε κάθε νόμο, εκτός από το... γράμμα υπάρχει και το... πνεύμα. Υπάρχει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, το ελαφρυντικό του προτέρου έντιμου βίου, το ίδιο το είδος και η βαρύτητα του αδικήματος. Υπάρχει και το Σύνταγμα, που επιβάλλει την αρχή της αναλογικότητας σύμφωνα με την οποία η ποινή πρέπει να είναι ανάλογη του αδικήματος. Αρχές, που δεν φαίνεται να τηρήθηκαν από τους δικαστές, οι οποίοι την ώρα που ύψωναν τον πέλεκυ της τιμωρίας προσέθεταν ισχυρότατες δόσεις αυστηρότητας. Δικαιολογούνται. Άλλωστε μια απλή καθαρίστρια ήταν. Αυτήν αντιμετώπισαν, αυτήν έριξαν στη φυλακή. Δεν είχαν να κάνουν με κάποιον στυγνό εγκληματία, ούτε κάποιον μεγαλο-φοροφυγά, ούτε κάποιον μεγαλοσχήμονα του οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος, εμπλεκόμενο σε πραγματικά εγκλήματα, σκάνδαλα και παρανομίες. Αυτοί μπορούν να κερδίζουν αναστολές, να εξασφαλίζουν ποινές - χάδια, να τιμωρούνται σε κατ’ οίκον περιορισμό, να σπάνε τις... αλυσίδες τους και να ξεφεύγουν. Μια καθαρίστρια όμως; Πώς να ξεφύγει;
Αυτή η αντίφαση ήταν που προκάλεσε τη δικαιολογημένη και απολύτως υγιή οργή της κοινωνίας. Αυτή πυροδότησε το κύμα αλληλεγγύης προς την έγκλειστη γυναίκα με τα... κίτρινα γάντια, που έφτασε να παρομοιάζεται με τον Γιάννη Αγιάννη, των «Αθλίων» του Ουγκό και να απαιτείται άμεση ανατροπή αυτής της αθλιότητας. Ευτυχώς αυτή την αντίφαση ανέλαβε να διορθώσει η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ασκώντας αναίρεση κατά της συγκεκριμένης απόφασης. Απόφαση που ήταν αρκετά για να αναζωπυρώσει μια διαχρονική συζήτηση για το επίπεδο της απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας. Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές, που κάποιοι από τους λειτουργούς της, δίνουν την εντύπωση ότι η δικαιοσύνη... βλέπει και μάλιστα πολύ καλά. Γιατί άλλοτε καθυστερεί υπερβολικά, άλλοτε βιάζεται και άλλοτε εκδίδει επιλεκτικές αποφάσεις σε υποθέσεις, με μείζον οικονομικό και πολιτικό ενδιαφέρον. Αυτή έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια, πήρε αποφάσεις υπέρ της μεγάλης φοροδιαφυγής, ανέχθηκε καθυστερήσεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής, στα σκάνδαλα, τα εξοπλιστικά και τόσα άλλα. Δεν είναι όλοι, δεν είναι πολλοί οι δικαστές, που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Είναι όμως αρκετοί για να επαναφέρουν σήμερα κάτι που είχε πει από τον 17ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος Μπ. Πασκάλ: Ότι δηλαδή «οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δώσουν δύναμη στο δίκαιο και έδωσαν το δίκιο στη δύναμη». Στην καθαρίστρια θα το έδιναν;
Του Γιάννη Κουτσοκώστα
([email protected])
