Η απόφαση του Γιάννη Μπουτάρη να μην κατέβει ξανά υποψήφιος έφερε μεγάλη αναστάτωση στη Θεσσαλονίκη. Τα κόμματα που τον στήριξαν το 2014 (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε δηλώσει ότι θα τον στηρίξει τον Μάιο, πρέπει να βρουν νέο/ους υποψήφιο/ους. Σε μια πόλη όπου αφενός είναι παραδοσιακά ισχυρή η Δεξιά, αφετέρου ήδη τρώγονται να γίνουν δήμαρχοι μια ντουζίνα συντηρητικοί υποψήφιοι. Το θέμα είναι ότι ο πήχης για τον όποιο ή την όποια διάδοχο του Μπουτάρη είναι πολύ ψηλά. Όχι επειδή ο κυρ-Γιάννης ήταν ο καλύτερος δήμαρχος.
Στα... μικρά καθημερινά πράγματα που περιμένει ο δημότης η βαθμολογία του ήταν μάλλον κακή. Ούτε την πόλη κατάφερε να κάνει πιο καθαρή ούτε μετρήθηκε με την ασυδοσία των τραπεζοκαθισμάτων, που δεν αφήνουν χώρο στο πεζοδρόμιο να περάσει ούτε ο Χουντίνι, πόσο μάλλον μια μητέρα με καροτσάκι ή ένας ανάπηρος σε αμαξίδιο. Αλλά πέτυχε κάτι μαγικό. Να ανοίξει διάπλατα ένα παράθυρο σε μια κλειστοφοβική πόλη.
Ο Μπουτάρης προσπάθησε να βγάλει από τη λήθη την κοσμοπολίτικη παράδοση της Θεσσαλονίκης, που θάφτηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Βγήκε μπροστά, ως γοητευτικός sui generis, κι έριξε φως στο ένοχα κρυμμένο εβραϊκό παρελθόν της, θύμισε ότι είναι η γενέτειρα του Κεμάλ Ατατούρκ, αλλά κι ότι έχει άρρηκτους δεσμούς με τη βαλκανική ενδοχώρα της. Έσπασε την παντοδυναμία του εκάστοτε παναγιώτατου μητροπολίτη, συμμετέχοντας επιδεικτικά στο πρώτο gay pride. Άνοιξε την πόλη σε τουρίστες από το Ισραήλ, την Τουρκία, τα Βαλκάνια και σε νέους από όλη την Ευρώπη, καθώς κανείς άλλος δήμαρχος στην Ελλάδα της κρίσης δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ από τα ξένα μέσα ενημέρωσης, ως το απόλυτο αντιπαράδειγμα στη μιζέρια.
Τη στάση του αυτή την πλήρωσε ακριβά από τη μαυρίλα της Θεσσαλονίκης. Μέχρι ξύλο έφαγε στα εβδομήντα- φεύγα του από θρασύδειλους νεομακεδονομάχους.
Ο/η διάδοχός του θα πρέπει να αντέξει στα μεγάλα όσο άντεξε κι αυτός. Και να αποδειχθεί καλύτερος/η στα μικρά.
