Του Γιώργου Θ. Μιχαήλ*
Το αποτέλεσμα της δημιουργικής συνεργασίας της κυβέρνησης με την εκκλησιαστική ιεραρχία είναι η συμφωνία ανάμεσα στα δύο μέρη, η οποία διευθετεί το χρονίζον πρόβλημα διαχείρισης της εκκλησιαστικής περιουσίας και αναθέτει τη μισθοδοσία των ιερέων από το Δημόσιο στην Εκκλησία.
Οι φωνές διαμαρτυρίας που ακούστηκαν ήταν από τους γνωστούς αντιδραστικούς «εθνοπατέρες» κληρικούς και φυσικά από όλους εκείνους που θέλουν να εκμεταλλευτούν τις κάποιες διαφωνίες, για τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.
Όμως η συμφωνία Εκκλησίας - Πολιτείας έλυσε προβλήματα που εδώ και δεκαετίες υποβίβαζαν τον πνευματικό ρόλο του διακόνου και του λειτουργού και αποτελούσαν μια μεγάλη «ρετσινιά» για την εκκλησία. Όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: «Δεν μπορούμε να είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, το δημοσιοϋπαλληλίκι δεν ταιριάζει σε εμάς, δεν έχουμε οκτάωρο και δεν τελειώνει η υπευθυνότητά μας μόλις τελειώνει η υπηρεσία μας [...] Μονίμως είχαμε αυτή τη ρετσινιά και θέλαμε να την αποτινάξουμε από πάνω μας», δήλωσε ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, «Πρακτορείο 104,9 FM», για το κοινό ανακοινωθέν Πολιτείας - Εκκλησίας.
Ο ιερέας λοιπόν δεν είναι επαγγελματίας. Είναι διάκονος, είναι λειτουργός που δεν γνωρίζει από ωράρια. Μέρα και νύχτα υπηρετεί αυτούς που έχουν ανάγκη. Οι ιερείς που ακολουθούν το παράδειγμα των Αποστόλων και πραγματικά αφιερώνουν τη ζωή τους στην υπηρεσία των υλικών και πνευματικών αναγκών των αναξιοπαθούντων και των αδυνάτων συνανθρώπων μας σαν ανταμοιβή έχουν την ψυχική τους ικανοποίηση που τροφοδοτείται από το χαμόγελο της ευγνωμοσύνης αυτών που υπηρετούνται.
Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από δημοσίους υπαλλήλους, αλλά από αληθινούς λειτουργούς που πιστεύουν βαθιά στο «αγαπάτε αλλήλους». Είναι αυτή που αγκαλιάζει τους ανθρώπους και καλύπτει τις ανάγκες της καθημερινής επιβίωσής τους, όταν δεν έχουν άλλες οικονομικές απολαβές ή κάποιο επάγγελμα. Εξάλλου ιερέας είναι ο συνεχιστής του έργου των Αποστόλων της πρώτης μετά την Ανάληψη εκκλησίας, που ενστερνίζεται τα λόγια του Ιησού «δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε” (Κατά Ματθαίον, 10).
Η Εκκλησία που έχει τη ικανότητα να παραδειγματίζει και να οδηγεί στον δρόμο της «θείας κοινωνίας», δηλαδή της συνειδητής συλλογικής δημιουργικότητας και ειρήνης, είναι αυτή που οι λειτουργοί της δεν περιμένουν οικονομικά αντίδωρα (αντιμισθίες) για το λειτουργικό τους έργο.
Με τη νέα συμφωνία Πολιτείας - Εκκλησίας, το κράτος επιδοτεί την Εκκλησία ώστε να μπορεί να καλύπτει τις βασικές οικονομικές ανάγκες των ιερωμένων, οι οποίες ενδεχομένως θα συμπληρώνονται από κάποια περιουσιακά στοιχεία ή επάγγελμα, όχι όμως από κρατική μισθοδοσία. Ο Ιησούς Χριστός και οι μαθητές του δεν μισθοδοτούνταν για το έργο τους. Ο Ιησούς ζούσε από το επάγγελμα του ξυλουργού και οι μαθητές του ήταν ψαράδες...
Οι ειλικρινείς συνεχιστές, λοιπόν, του έργου των Αποστόλων δεν ζητούν άλλη ανταμοιβή. Το κεφάλαιο που συσσωρεύουν είναι η χαρά και η ευλογία αυτών που υπηρετούν. Τη φροντίδα για την οικονομική τους επιβίωση αναλαμβάνει πλέον η επιδοτούμενη από την πολιτεία εκκλησιαστική συλλογικότητα και την συμπληρώνει το επάγγελμα που ενδεχομένως εξασκούν. Όπως ακριβώς δείχνει το παράδειγμα του Ιησού και των μαθητών του.
*Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής
