Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Και τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Με την κατάθεση της πρότασης του Αλέξη Τσίπρα και 50 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει και επισήμως η διαδικασία της αναθεώρησης του συντάγματος. Μαζί και η συζήτηση για τις μεγάλες θεσμικές τομές και μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος στη νέα ιστορική φάση, που σηματοδότησε η έξοδος από τα Μνημόνια.
Μια συζήτηση στην οποία θα κριθούν σχέδια, προθέσεις και επιλογές των κομμάτων και θα καταγραφούν συγκλίσεις, αντιθέσεις και διαφορές. Με μια προϋπόθεση: η συζήτηση να γίνει επί της ουσίας και να μη γίνει... φερετζές αλλότριων επιδιώξεων. Γιατί, ως γνωστόν, «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει».
Εκτός από παροιμία, είναι και προσφιλής πολιτική τακτική για όποιον δεν θέλει να πάρει θέση για θέματα που καίνε. Όπως κάνει για παράδειγμα η Ν.Δ., η οποία απέχει και αρνείται γενικώς. Αντί της ανοιχτής, καθαρής και έντιμης διαφωνίας, επιλέγει την αφωνία και αντί εναλλακτικής πρότασης την επιλεκτική σιωπή και... την μπάλα στην εξέδρα.
Το είδαμε στην απλή αναλογική, στο κοινωνικό μέρισμα, σε μέτρα ανακούφισης των θυμάτων της κρίσης, στην έξοδο από τα Μνημόνια, το βλέπουμε στη συμφωνία των Πρεσπών. Πολύ φοβάμαι ότι θα το δούμε τελικά και στην αναθεώρηση του συντάγματος. Δεν παριστάνω τον... μάντη «κακών», αλλά η... κακή μέρα φάνηκε από το πρωί.
Η Ν.Δ., αρχικά, επέλεξε το... στρίβειν διά της αποχής βλέποντας πίσω από τη διαδικασία της αναθεώρησης σατανικά - επικοινωνιακά κόλπα του ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξει την ατζέντα. Όταν όμως ένιωσε να αυτοεξορίζεται στην πολιτική... μοναξιά και είδε τα... αυτογκόλ να έρχονται, ανέκρουσε πρύμναν.
Πιθανώς γιατί συνειδητοποίησε ότι, υπονομεύοντας μια τόσο σημαντική διαδικασία, εκ των πραγμάτων θα υπονόμευε και τις αλλαγές που χρειάζεται ο καταστατικός χάρτης της χώρας. Ακόμα και τις ώριμες, τις πολιτικά αποδεκτές, ακόμα και τις αυταπόδεικτα απαραίτητες για τη χώρα στη σύγχρονη εποχή.
Θα ήταν ευχής έργο αυτό το... στρίβειν διά της λογικής να ήταν αποτέλεσμα πολιτικής ωρίμανσης, έστω και στο παρά πέντε, και όχι μικροπολιτικών υπολογισμών για να αποφύγει τον... μουντζούρη. Γιατί, αν και αυτή η αναθεώρηση αποτύχει, πρακτικά αυτό θα σήμαινε ότι παραπέμπονται στο απώτερο μέλλον οι αλλαγές στο σύνταγμα, μεταξύ αυτών και το περιβόητο άρθρο 86 για την ευθύνη των υπουργών. Και η Ν.Δ. θα χρεωνόταν πλήρως την ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη.
Ν.Δ.: Ρηχός προγραμματικός λόγος
Ευχής έργο επίσης θα ήταν η Ν.Δ., έστω και συρόμενη, να αποφασίσει να πάρει ενεργά μέρος στη συζήτηση με προτάσεις και ιδέες. Ο έχων και την πρωτοβουλία ΣΥΡΙΖΑ το έκανε ήδη καταθέτοντας επίσημα τις δικές του προτάσεις και ιδέες στη Βουλή. Δεν έκρυψε και δεν κρύφτηκε. Προτείνει απλή αναλογική, λαϊκά δημοψηφίσματα, αλλαγή του νόμου για την ασυλία των βουλευτών και την ευθύνη των υπουργών, θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, πολιτικό όρκο, μιλά για εμβάθυνση της δημοκρατίας, για ισότητα, ισονομία, κοινωνικά δικαιώματα κ.λπ.
Άραγε η Ν.Δ. θα κάνει το ίδιο; Θα μάθουμε επιτέλους τι σκέφτεται και τι σχεδιάζει για το παρόν και το μέλλον του τόπου; Ή θα αναζητήσει κάποια αφορμή για να την κοπανήσει πάλι από την υποχρέωση να ανοίξει τα χαρτιά της; Άγνωστο.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα επιμείνει να υπερασπίζεται ή και να διευρύνει τα αδιαπραγμάτευτα «ιερά και όσιά» της: το ιδιωτικό εις βάρος του δημοσίου στην Παιδεία, την ασφάλιση, την Υγεία, που το θέλουν σαν... τρελοί οι ιδιώτες, αλλά και το απαραβίαστο του σημερινού αναχρονιστικού και ξεπερασμένου πλαισίου στις σχέσεις κράτους - Εκκλησίας, που... υδρεύει την ακροδεξιά κοίτη της Ν.Δ. και το οποίο, όμως, δεν τρελαίνει πια ούτε τους ιεράρχες.
Τα υπόλοιπα μένει να τα δούμε την επόμενη εβδομάδα. Θα παρουσιάσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αρχών, θέσεων και προθέσεων για τη συνταγματική αναθεώρηση; Ή θα δικαιώσει αυτούς που βλέπουν ότι πίσω από την ακραία αντιπολιτευτική ρητορική υπάρχει μεγάλη βουλιμία για την εξουσία, αλλά μικρός και ρηχός προγραμματικός λόγος; Ιδού η Ρόδος.
