Του Γεράσιμου Θεοδόση*
Μας αρέσουν κατ' αρχάς τα χρώματα όταν δεν μπορούμε να μυρίσουμε τα αρώματα. Αγαπάμε μετά μανίας τα ταξίδια και νοσταλγούμε μέρη που είδαμε, με ή χωρίς τα μάτια της ψυχής μας. Αισθανόμαστε ασφάλεια καθώς βιώνουμε τον ίλιγγο της περιπέτειας· στο τέλος θα βγούμε νικητές ακόμα κι αν ο κινηματογραφικός ήρωας υποκύψει στα λάθη ή τα τραύματά του.
Στους κινηματογράφους μόνο να κερδίσουμε μπορούμε. Είτε καθόμαστε στη θερμαινόμενη αίθουσα είτε στον θερινό κινηματογράφο, τον υπνάκο μας θα τον πάρουμε άμα το έργο μας κάνει «κοιλιά». Δεν έχουμε να χάσουμε. Κάτι πιο φθηνό από το εισιτήριο του σινεμά δύσκολα θα βρούμε για να διασκεδάσουμε. Και θα φουμάρουμε, και την μπιρίτσα μας θα ευχαριστηθούμε. Άσε που τελευταία στα σινεμά-μπαρ ακόμα και κρασί πουλάνε. Σύντομα το διάλειμμα θα μας επιτρέψει να ικανοποιήσουμε όλες μας τις ανάγκες. Να ανοίξουμε το κινητό μας ή την καρδιά μας στον διπλανό μας. Ένα αθώο σχόλιο και μια κουβεντούλα γίνεται η απαρχή μιας υπέροχης φιλίας. Όλοι εμείς οι σινεφίλ ασχολούμαστε με τον συνάνθρωπό μας. Αδιάφορο αν διαβάζουμε ή δεν διαβάζουμε, βλέπουμε ταινίες γιατί αγαπάμε τη ζωή· προπάντων όμως μισούμε τη δυστυχία. Ακόμα κι αν η μαυρίλα κατακλύζει τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη μας, εμείς, αμετανόητοι, στο happy end ποντάρουμε. Αν ο μη γένοιτο έρθει το bad end, εμείς πάλι, έχοντας δει την ταινία, γνωρίζουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Το έχουμε βιώσει μια φορά, έχουμε επομένως τη λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία για να τη σκαπουλάρουμε.
Υπάρχει θνητός, πείτε μου, που να έχει δει μια καλή ταινία και να μην έχει αισθανθεί δυνατός σαν τον Ηρακλή, σοφός σαν τον Αϊνστάιν και όμορφος σαν τον Αλέν Ντελόν; Για εμάς τους άρρενες μιλώ. Τις γυναίκες δεν τολμώ να τις προλογίσω. Ουδέποτε κατάφερα, όσο και να ρώτησα, να αισθανθώ τι παίζεται στα βάθη της ψυχής τους όταν μια έγχρωμη ταινία παίζεται στο λευκό πανί. Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες βλέπουν περισσότερα από εμάς πίσω και πέρα από την οθόνη, που αδυνατεί να τις περιορίσει. Στο σινεμά η φαντασία τους αποκτά μορφή και σώμα· η ευαισθησία τους γίνεται δικαίωμα. Για τα κουστούμια Armani, για τη μουσική Morricone και για τις τελευταίας λέξης BMW δεν λέω κουβέντα· δεν μου φτάνουν οι λέξεις. Ένα είναι σίγουρο: έπειτα από μια καλή ταινία, αν ήμασταν πλούσιοι, θα αγοράζαμε τον κόσμο όλο και θα τον πουλούσαμε την επόμενη ημέρα με κερδοφορία.
* Ο Γεράσιμος Θεοδόσης είναι συγγραφέας - συνταγματολόγος
