Η συζήτηση για την επόμενη μέρα είναι σύνθετη και πολυεπίπεδη. Τα στρατηγικά ερωτήματα τίθενται αντικειμενικά: Με ποιους και με ποιον στόχο;
Το 2019 είναι ένα εκλογικό έτος - ορόσημο. Στις ευρωπαϊκές κάλπες, όπως όλα δείχνουν, θα αποτυπωθεί η ανικανότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας να διαχειριστεί την οικονομική και την προσφυγική κρίση με όρους αλληλεγγύης. "Ταΐζοντας" αφενός τις δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και του μονόδρομου της λιτότητας και αφετέρου την Ακροδεξιά. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της περιόδου της ειρήνης από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ακροδεξιές και ανοιχτά νεοφασιστικες δυνάμεις εκλέγονται σε κυβερνήσεις και συγκροτούν μάλιστα διεθνή λίγκα.
Στη χώρα μας, η επιχείρηση της παλινόρθωσης αναμένεται να μπει στην πιο δυναμική της φάση πλησιάζοντας προς τις κάλπες. Ο Αντ. Σαμαράς έδωσε το στίγμα της Ν.Δ. με το ακροδεξιό μανιφέστο του από την Καβάλα, ενώ ο ΣΕΒ, ως βραχίονας της Πειραιώς, ξεκαθαρίζει ότι η υποτίμηση της εργασίας και οι χαμηλοί μισθοί είναι η απάντηση στις "αριστερές ιδεοληψίες".
Στο πολιτικό επίπεδο, είναι μάλλον σαφές ότι η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. του Π. Καμμένου δεν μπορεί να πάει πέρα από τις επόμενες εκλογές. Το ζήτημα λοιπόν είναι, ακόμη και από την παρούσα Βουλή, να διαμορφωθεί ένα προοδευτικό μπλοκ που θα ανοίξει τον δρόμο και για την επόμενη μέρα. Η συμφωνία των Πρεσπών -εάν φτάσει στην ελληνική Βουλή- και τα όσα την ακολουθήσουν είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρωταγωνιστική δύναμη σε αυτό το μπλοκ οφείλει να μεταφέρει την πίεση στα κόμματα που αυτοτοποθετούνται στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά. Και φυσικά την υπόλοιπη Αριστερά, που παραμένει, δυστυχώς, εγκλωβισμένη στην εγωιστική αγωνία μιας κάποιας πολιτικής και ηθικής δικαίωσης της επιλογής να μείνει "καθαρή".
Η Αριστερά όμως δεν κρίνεται στις κορυφές. Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη, οι αυτοδιοικητικές κινήσεις καλούνται να επιστρέψουν στο κοινωνικό πεδίο, εμπνέοντας και πείθοντας τους πολίτες για την ανάγκη προοδευτικής συμπόρευσης και δημοκρατικής εγρήγορσης. Να απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις στην εργασία, στις γειτονιές, ενισχύοντας το φρόνημα του αγώνα σε τοπικό επίπεδο και πείθοντας προγραμματικά ότι η Αριστερά μπορεί να εγγυηθεί τη βελτίωση της καθημερινότητας. Το διακύβευμα είνα σαφές. Απέναντι στον σκοτεινό κόσμο που αντιπροσωπεύουν ο Όρμπαν, ο Κουρτς, ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης, ο Σαλβίνι, η Λεπέν, μοναδική εναλλακτική είναι η αριστερή συστράτευση και ο προοδευτικός μετασχηματισμός στην κοινωνία και την οικονομία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταλύτης σε άλλη μία ιστορική καμπή θέλοντας και μη.
