Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Και ξαφνικά Αντώνης Σαμαράς. Εν μέσω του ιταλικού τυφώνα, που απειλεί την Ευρώπη, του οργίου κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο και των φημών για ραγδαίες εξελίξεις στο σκάνδαλο της Νovartis, έκανε πάλι την εμφάνισή του ο πρώην πρωθυπουργός. Αυτή τη φορά χτύπησε από την Καβάλα με ρητορική που θύμιζε πολύ από Σαλβίνι, αν όχι και από Λεπέν.
Με λόγο που απέπνεε ρατσισμό, μίλησε πάλι για «τις ορδές λαθρομεταναστών» που βλέπει να αλωνίζουν στην Ελλάδα, είδε «δολοφονίες, βιασμούς, διακίνηση ναρκωτικών και συμμορίες τζιχαντιστών» στα hotspots, υποσχέθηκε νέους φράχτες στα σύνορα και φυσικά... παλιά του τέχνη, ως ακραιφνής... μακεδονομάχος, ξιφούλκησε κατά πάντων για το λεγόμενο «Μακεδονικό".
Κοντά δέκα ημέρες μετά το δημοψήφισμα στα Σκόπια και λίγα 24ωρα μετά τον... καφέ της Μ. Σπυράκη με τον Ζ. Ζάεφ, χαρακτήρισε έκτρωμα τη συμφωνία των Πρεσπών, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «τα έδωσε όλα» στους Σκοπιανούς, ισχυρίστηκε ότι τώρα όλοι αποκαλούν τους Σκοπιανούς «σκέτα Μακεδόνες».
Όμως τα «καλά» τα κρατούσε για το τέλος: όταν κάλεσε τη Ν.Δ. να γυρίσει στη «γραμμή» του 1992 και όταν έριξε το γάντι στον Κ. Μητσοτάκη καλώντας τον όχι απλώς να μην κυρώσει τη συμφωνία, αλλά και να μην την εφαρμόσει εφόσον αυτή θα έχει κυρωθεί από τη σημερινή Βουλή, όπως είχε αφήσει να διαφανεί.
Θα μου πείτε: Σιγά τα νέα. Πάντα ο Σαμαράς ήταν ένα μείγμα ακραία δεξιού και ακραία νεοφιλελεύθερου πολιτικού. Ποτέ δεν έκρυψε τις απόψεις του, αντίθετα προσπάθησε να τους δώσει κυβερνητική... σάρκα και πολιτικά οστά το 2012, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στον... Ρουβίκωνα, αλλά εδώ ισχύει το... "ο λύκος και αν εγέρασε". Ο Αντ. Σαμαράς ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι δεν είναι πλέον ο εκλεκτός της Ιστορίας, ποτέ δεν αποδέχθηκε να αφήσει στη μέση τις δουλειές. Και τώρα επιχειρεί να επιβάλει ως επίσημη γραμμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσα ο ίδιος απέτυχε να υλοποιήσει ως πρωθυπουργός.
Ο... σκιώδης αρχηγός της Ν.Δ.
Με τις δημόσιες τοποθετήσεις αλλά και τις κινήσεις στο παρασκήνιο, άλλοτε ήπια, άλλοτε άγαρμπα, αλλά πάντα επίμονα και μεθοδικά ο Αντ. Σαμαράς επιδιώκει να δίνει την εικόνα ότι λειτουργεί ως σκιώδης αρχηγός της Ν.Δ., που δικαιούται να διαμορφώνει την ατζέντα, να υπαγορεύει ή και να επιβάλλει την πολιτική της. Καπελώνοντας, εγκλωβίζοντας ή ακόμα και συμπλέοντας με τον... κανονικό πρόεδρο του κόμματος.
Ακριβώς αυτή η σύμπλευση είναι και το μεγάλο πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και θα αποδειχθεί η... αχίλλειος πτέρνα του. Τα ήθελε και τα έπαθε. Γιατί, προκειμένου να επιβιώσει και να επιβεβαιώσει την ηγετική του θέση, όχι μόνο δεν θέλησε να απομονώσει και να συγκρουστεί με τους ακραίους του κόμματός του, αλλά αντίθετα προσπάθησε να τους προσεταιριστεί. Συμμάχησε μαζί τους με τη φρούδα ελπίδα ότι δεν θα ανθίσουν ακροδεξιά αγκάθια στα δεξιά του κόμματός του.\
Και ενώ ο ίδιος θα ήθελε να θεωρείται κεντρώος μεταρρυθμιστής, σχεδόν από τους πρώτους μήνες της εκλογής του στην ηγεσία της Ν.Δ. επέλεξε να παλινδρομεί ανάμεσα στον νεοφιλελεύθερο και τον δεξιό λαϊκισμό. Και το κόμμα του να διολισθαίνει σταδιακά, να μεταλλάσσεται και στο τέλος να το τραβάει η Ακροδεξιά από το μανίκι. Και να της μοιάζει
