Ο Ζακ δεν πέθανε μία φορά εκείνο το απομεσήμερο στην Ομόνοια. Ο Ζακ πέθαινε ξανά και ξανά. Ήταν νεκρός και τον σταύρωναν. Ήταν ένας από τους «εχθρούς» τους, ένα κουρέλι στα απόνερα της κοινωνίας. Το Εγώ του άντρακλα της πατριαρχίας γιγαντώνεται μπροστά στους αδύναμους. Ήταν ανήμπορος και τον χτυπούσαν με μανία και μίσος στο κεφάλι πάνω στα γυαλιά. Και αυτός ήταν ο πρώτος του θάνατος.
Ο δεύτερος ήταν αμέσως μετά. Το σώμα του σχεδόν άψυχο κειτόταν στον πεζόδρομο. Οι αστυνομικοί του έδωσαν μερικές κλωτσιές ακόμα σέρνοντάς τον. Του φόρεσαν χειροπέδες.
Ο τρίτος θάνατος ήρθε και τον βρήκε στο ασθενοφόρο, σαν λύτρωση.
Ο τέταρτος θάνατός του ακολούθησε ήδη από την πρώτη αναφορά στην «είδηση», όταν οι λέξεις «ληστής», «ναρκομανής», «γκέι», «ομοφυλόφιλος» κόλλησαν πάνω του. Το βίντεο του άγριου λιντσαρίσματος κάνει τον γύρο του Διαδικτύου. Σοκάρει, αλλά αρχίζει να παίζεται με μια βίαιη επανάληψη παντού ξανά και ξανά. Οι δημοσιογράφοι έγιναν ανακριτές και εισαγγελείς, ενώ ο κάθε χρήστης του Διαδικτύου θεώρησε καθήκον του να εκφράσει άποψη.
Οι μισοί να βρίζουν το θύμα ανελέητα αιτιολογώντας την αυτοδικία και οι άλλοι μισοί να συμπονούν ή να αγιοποιούν. Η «διχασμένη» κοινή γνώμη είναι ο πέμπτος θάνατός του. Ο κανιβαλισμός και η ανθρωποφαγία των ΜΜΕ και των σόσιαλ ξεπέρασαν κάθε όριο στα γκάλοπ, που έφερναν την αυτοδικία σε πρώτο πλάνο στον δημόσιο διάλογο όχι ως κάτι παράνομο, αλλά σαν κάτι φυσικό.
Ένα μαύρο Διαδίκτυο παραληρούσε «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν» και με ένα άλμα αιώνων πίσω επανέφεραν τον νόμο της ζούγκλας, ενώ η γνωστή τηλεπερσόνα της Thrash TV διαφημιζόταν με τον Ζακ στη νέα της εκπομπή και αυτός ήταν ο έκτος θάνατός του.
Ο νεαρός ακτιβιστής ομοφυλόφιλος χτυπούσε κέντρο σε όλα τα στερεότυπα. Ήταν γκέι, οροθετικός, άρα άρρωστος και επικίνδυνος. Ήταν drag queen, άρα όχι μόνο δεν «ντρεπόταν» για την ταυτότητά του, αλλά την έκανε τέχνη. Ήταν ακτιβιστής, άρα ενεργός και παρών στο κοινωνικό γίγνεσθαι, σίγουρα επικίνδυνος. Ήταν αντιφασίστας και γι' αυτό σιωπή. Κανείς δεν μιλά γιατί είναι το σημείο, που τέμνονται όλα.
Ο Ζακ πέθανε τουλάχιστον έξι φορές και θα συνεχίσει να πεθαίνει όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη σε αυτή τη φρικαλέα βαρβαρότητα, πληρωμή -για ποιο αδίκημα άραγε;- που του επιβλήθηκε. Όμως διέπραξε ένα «έγκλημα» και ο φόβος τους μαρτυρά ότι ήταν μεγάλο.
Κανείς άλλος δεν κατάφερε τόσο καίρια να πλήξει το ελληνικό υπογάστριο για να αναδειχθεί διά μιας όλος ο βόρβορος του πουριτανισμού, του ρατσισμού, του ακραίου σεξισμού, της ομοφοβίας, του μίσους και της ακροδεξιάς βίας που υποβόσκει και υφέρπει κάτω από τον δήθεν «καθωσπρεπισμό» του μικροαστού, με τον «πολιτισμένο» και «αξιοπρεπή» κυνισμό του.
Δεν είναι δα και λίγο για μια μικρή πεταλούδα που απελπισμένα προσπαθεί να βγει από τη γυάλα...
