Μ’ αυτή την έννοια, σίγουρα δεν είναι για πέταμα. Και ναι, εκεί, από το βήμα της 83ης ΔΕΘ, κατ’ ουσίαν ξεκίνησε ο προεκλογικός αγώνας. Ο οκτάμηνου ή και δωδεκάμηνου πάντως ορίζοντα προεκλογικός αγώνας...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Αν κρίνει κανείς από το σημερινό πολιτικό περιβάλλον, αρκετούς μήνες πριν από την κάλπη, αλλά και στο όνομα της κοινής λογικής, αυτός ο μακρύς προεκλογικός αγώνας θα είναι σίγουρα πολύ σκληρός, μετωπικός. Η πόλωση θα επικρατήσει χωρίς αμφιβολία, προσλαμβάνοντας ασυνήθιστα έντονα χαρακτηριστικά.
Αλλά είναι άραγε πάντα κακό πράμα η πόλωση; Εξαρτάται από το πώς την ορίζει κανείς. Εξαρτάται κι από τα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν. Αν η πόλωση σημαίνει την προβολή τεχνητών, δηλαδή ψεύτικων διλημμάτων. Αν συνεπάγεται την επιλογή κενών περιεχομένου συνθηματολογικών κραυγών, ανοίκειων χαρακτηρισμών, συνοδευόμενων από χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και από επιχειρήσεις «δολοφονίας χαρακτήρων», διαλύοντας κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού, τότε ναι, είναι κακό πράμα. Επειδή δηλητηριάζει το κλίμα, υποθηκεύει τις εξελίξεις αμφισβητώντας στην πράξη την ομαλότητά τους και, βεβαίως, αποπροσανατολίζει από την ουσία, από τα πραγματικά δεδομένα, από τα υπαρκτά διλήμματα της αναμέτρησης.
Όταν όμως η πόλωση σημαίνει τη σκληρή αλλά καθαρή, ακόμη και μετωπική αναμέτρηση επί των προγραμματικών προτάσεων των αντιπάλων, τότε όχι, δεν μπορεί να είναι απευκταία. Καθώς, σ’ αυτή την περίπτωση, η συγκρουσιακή πρακτική μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη, στην ευκολότερη κατανόηση των εκατέρωθεν μηνυμάτων. Πολύ περισσότερο αν αυτά τα μηνύματα είναι διαμετρικά αντίθετα, όπως καλή ώρα. Και αν, όπως καλή ώρα επίσης, εκ των πραγμάτων διαμορφώνονται δυο απολύτως διακριτοί πόλοι, δύο πολιτικά μέτωπα, τα οποία -επί της πολιτικής ουσίας και όχι μονάχα της συνθηματολογίας- συγκρούονται για την επικράτηση των απόψεών τους. Μέτωπα που ασφαλώς υπερβαίνουν τα σημερινά κομματικά όρια, προσλαμβάνοντας παραταξιακά χαρακτηριστικά. Ε, λοιπόν, σ' αυτήν ακριβώς τη φάση βρισκόμαστε σήμερα. Στην αναμέτρηση των «δύο κόσμων». Εδώ βρισκόμαστε. Και έτσι θα πάμε...
Ξεκάθαρα ταξικά τα δύο προγράμματα
Όσοι διατηρούσαν έως τώρα αμφιβολίες για το ότι σήμερα έχουμε όντως να κάνουμε με την αναμέτρηση «δύο κόσμων» θα πρέπει να πείστηκαν με την εμφάνιση των δύο αρχηγών στη Θεσσαλονίκη. Με το βλέμμα στην κοινωνία εμφανίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Με το βλέμμα στις αγορές, στους πιο σκληρούς από τους δανειστές και στην επιχειρηματική ελίτ της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με προτάσεις που στόχο έχουν να ξαναστήσουν, όσο γίνεται πιο σύντομα, την κοινωνία όρθια μετά τη μνημονιακή λαίλαπα ο πρωθυπουργός.
Με προτάσεις που αποσκοπούν στην, διά των γενναίων ελαφρύνσεων και της ομοίως γενναίας πριμοδότησης των ισχυρών, επίσπευση της ανάπτυξης ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στόχος θεμιτός σε κάθε περίπτωση, ο οποίος, ασφαλώς, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να δαιμονοποιείται. Μόνο που οι προσδοκίες που περικλείει σπανίως επιβεβαιώνονται από τη διεθνή πρακτική. Δεδομένου ότι, συνηθέστατα, οι αποδέκτες των ωφελημάτων τα κρατούν για λογαριασμό τους διοχετεύοντας τον «καρπό» τους σε φορολογικούς παραδείσους. Και σπανίως τα διοχετεύουν προς την παραγωγή, προς τις επενδύσεις ή στους εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο για την περίπτωσή μας, όπου οι προτάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη συναρτούν απολύτως την τύχη των εργαζομένων με την «καλή θέληση» των εργοδοτών.
Σε κάθε περίπτωση και τα δύο σχέδια, και εκείνο του Τσίπρα και εκείνο του Μητσοτάκη, είναι ευθέως και ξεκάθαρα ταξικά. Όπου ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα πρόβλημα να το δεχτεί. Σε αντίθεση με τον πρόεδρο της Ν.Δ., ο οποίος επιχείρησε να ξορκίσει τον τέτοιο χαρακτήρα του δικού του σχεδίου. Η πραγματικότητα όμως βοά. Αρκεί να μελετήσει κανείς μία - μία τις προτάσεις του και θα καταλάβει τα πάντα. Ταξικά και με τη βούλα τα δύο προγράμματα, πιο ταξικά δεν γίνεται.
Ιδού λοιπόν το κεντρικό στοιχείο της μετωπικής αντιπαράθεσης, της αναμέτρησης των «δύο κόσμων». Ιδού το σημείο αιχμής του εν όψει πολωτικού προεκλογικού αγώνα. Ιδού και το εκλογικό δίλημμα του Έλληνα πολίτη...
