Ακούς τον Κυρ. Μητσοτάκη να αναφέρεται στα παιδιά που δουλεύουν στον χώρο της εστίασης και "δεν θα πάνε καθόλου διακοπές" καλώντας μας "να έχουμε τον νου μας στραμμένο στους ανθρώπους οι οποίοι σήμερα πραγματικά περνάνε πολύ δύσκολα και δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ"...
Τον ακούς να λέει πως "αυτό το σύννεφο της κατάθλιψης που έχει επικαθίσει πάνω από την ελληνική κοινωνία πρέπει με κάποιον τρόπο όλοι μαζί -δεν μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος, ούτε ένα κόμμα- να το σπρώξουμε στην άκρη, να μπει περισσότερο φως στη ζωή μας, να καταφέρουμε και εμείς ένα μεγάλο, ένα τολμηρό άλμα στο μέλλον".
Και μετά θυμάσαι τις απολύσεις των καθαριστριών, τις διαθεσιμότητες, το "παρωχημένο οκτάωρο", τις συλλογικές συμβάσεις, τον κατώτατο μισθό και τις εργασιακές σχέσεις που είναι "αριστερές ιδεοληψίες", τις ιδιωτικοποιήσεις και συνειδητοποιείς πως μιλάμε για τον ίδιο Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτόν που -γλώττα λανθάνουσα- έχει πει πως τον ενδιαφέρει η επικοινωνία και όχι η ουσία...
