Στην Ελλάδα η αυθαίρετη δόμηση και οι καταπατήσεις έγιναν καθεστώς επειδή ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν όπως προβλέπει ο νόμος. Επειδή, επιπλέον, η κατεδάφισή τους παράγει πολιτικό κόστος, ενώ η υπεράσπισή τους πολιτικό όφελος. Επειδή, τέλος, γύρω από το ζήτημα αυτό αναπτύχθηκαν τεράστια συμφέροντα, ισχυρά διαπλεκόμενα με το πολιτικό σύστημα και τις διοικητικές υπηρεσίες.
Για να λυθεί το ζήτημα αυτό, χρειάζονται ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις. Πολύ σωστά λοιπόν, οι 13 περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούν από τις πολιτικές δυνάμεις “να αναλογιστούν τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες που φέρουν από την ψήφιση αλλεπάλληλων νομοθετικών ρυθμίσεων υπέρ αυθαιρέτων”. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις θα απαντήσουν και τι ακριβώς θα πουν.
Διότι πολιτική συναίνεση στις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολο να υπάρξει. Σε μια στιγμή που η αντιπολίτευση προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση, θα ήταν παράλογο να περιμένει κάποιος να μοιραστεί μαζί της πολιτικό κόστος για οτιδήποτε. Επομένως η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει μόνη της. Η κοινωνία είναι θετική απέναντι στην επιβολή κανόνων και έχει κατανοήσει τη σημασία τους, μετά την καταστροφή στο Μάτι. Αν λοιπόν η νομιμότητα δεν επιβληθεί τώρα, δεν θα επιβληθεί ποτέ.
Η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Γνωρίζει άλλωστε ότι αυτή τη στιγμή κρίνεται από την κοινωνία με εξαιρετικά αυστηρά κριτήρια. Αυτό που αξίζει να δούμε όμως είναι και αν ο Κ. Μητσοτάκης θα μείνει συνεπής στις θέσεις που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχει διατυπώσει από το 2007 για το ζήτημα των αυθαιρέτων. Και θα μπει στον κόπο να τις ξαναδιατυπώσει δημόσια. Ή αν απλώς πουλάει φούμαρα.
