Η ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι δεν μπορεί να ξεχαστεί όταν "εξευμενιστεί" η κοινωνία ή η αντιπολίτευση με την "θυσία" του ενός ή του άλλου υπουργού. Οι ευθύνες όπου υπάρχουν να ερευνηθούν και να καταλογιστούν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Όχι πάνω στα αποκαΐδια και στον πόνο των ανθρώπων ώστε να ικανοποιηθούν ο ΣΚΑΪ και η Μαρία Σπυράκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε με θάρρος την πολιτική ευθύνη. Το ίδιο οφείλει να κάνει όμως και στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα που εδώ και δεκαετίες αναπαράχθηκε χτίζοντας ένα πελατειακό κράτος αυθαιρεσίας, παρανομίας και λαδώματος. Αυτό το κράτος που δημιούργησε οικισμούς - παγίδες σε όλη τη χώρα, σχεδόν όπου υπάρχει θάλασσα. Που έκλεισε τα μάτια στα μπαζωμένα ρέματα, στις μάντρες στις παραλίες, στις επαύλεις στα δάση. Το κράτος που δεν ήξερε μέχρι πρότινος τι σημαίνει Κτηματολόγιο και δασικοί χάρτες. Δεν έγιναν την την τελευταία τριετία όλα αυτά.
Η πρόσκληση του πρωθυπουργού για την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου μπορεί να γίνει η αρχή του τέλους αυτής της αθλιότητας που για δεκαετίες υπήρξε κανονικότητα στην Ελλάδα. Αυτό όμως προϋποθέτει σύγκρουση με συμφέροντα, μπουλντόζες που θα γκρεμίσουν αυθαίρετα και μάντρες και, φυσικά, πολιτικό κόστος. Για την κυβέρνηση αυτή η μάχη θα πρέπει να γίνει ταυτοτική και να κερδηθεί σε ελάχιστο χρόνο. Εμείς θα περιμένουμε η κυβέρνηση της Αριστεράς να την δώσει. Ο Κ. Μητσοτάκης και η Φ. Γεννηματά θα τολμήσουν να συγκρουστούν με τους ίδιους τους εαυτούς τους; Ιδού η Ρόδος.
Σ. ΡΑΠΑΝΑΚΗΣ
