Του Δημήτρη Σεβαστάκη
Το καλοκαίρι τέλειωσε
και το φθινόπωρο δεν ήλθε ακόμη
κι οι μέρες είναι σαν ιστός αράχνης,
κλείνουν - κλείνουν,
κι όπως η νύχτα πλησιάζει και το βλέπω
ο νους μου πάλι επιστρέφει στα παλιά,
στα επειδή, στα διά ταύτα,
στις μείζονες και τις ελάσσονες προτάσεις
μα πιο πολύ στους φίλους μου γυρίζει,
που ήταν άνοιξη,
που ήταν καλοκαίρι,
που μοσχοβόλαγε θυμάρι η Αττική
κι εμείς καλπάζαμε στον ελαιώνα για τη θάλασσα,
για το ενθάδε και για το επέκεινα.
Το καλοκαίρι τέλειωσε
και το φθινόπωρο δεν ήρθε ακόμη
κι όλη η ζωή από ένα στίχο κρέμεται.
Ηλέκτρα, ένα αγόρι να 'χα,
να μεγαλώσει, να μεστώσει,
να λάβει εκδίκηση για τούτο το απόγευμα.
Λέει ο Χρίστος Ρουμελιωτάκης.
Μόνο το ποίημα συμπεραίνει, ρωτά, σε λαμβάνει στην πιο περιεκτική λύπη ή εν πάση περιπτώσει μπορείς δι' αυτού να ψάξεις μια απάντηση, στα Αττικά, στα σκοτεινά και δύσκολα.
Τον είχα γνωρίσει στο Παρθένι της Λέρου όταν πηγαίναμε με τη μάνα μου επισκεπτήριο. Νεαρός φίλος του Αλέξη, του εξόριστου πατέρα μου, ήπιος, πράος, έξυπνος, με καλά ελληνικά. Δεν έπαιζε ούτε κολάκευε τα παιδιά, είχε κάτι από την αυτοσυγκράτηση του καλού γιου που σιγά-σιγά μετασχηματίζεται σε γιό όλων των κρατουμένων. Προστατευτικοί κομμουνιστές, σχεδόν δεν μιλιόνταν μεταξύ τους μετά τη διάσπαση του 1968. Το καλοκαίρι του 1974, με την εισβολή στην Κύπρο και την κατάρρευση της χούντας, ο Χρίστος είχε έρθει διακοπές στη Σάμο με τη σύντροφό του Ρούλα.
Βράδυ, τρώγαμε καρπούζι στη βορεινή βεράντα, με το ραδιόφωνο στη διαπασών να μεταδίδει τη δεύτερη εισβολή των Τούρκων.
Οι μεγάλοι ένιωθαν μια πικραμένη ελπίδα, αχνοφαίνονταν μια δημοκρατική χαραμάδα μέσα στην τραγωδία. Ο Χρίστος αργότερα άρχισε να δημοσιεύει, να εκδίδει το περιοδικό "Σχεδία". Δικηγόρος, παιδί της Νέας Ιωνίας, μιλούσε γλυκά και αιφνιδίαζε με τις ακαριαίες, σχεδόν υπόγειες νοηματικές στροφές, αλλά και τις σχεδόν νεοκλασικές εμμονές της ανανεωτικής Αριστεράς στη δημοκρατία, τις οποίες είχε κληρονομήσει.
Τα τελευταία χρόνια ξαναβρεθήκαμε δυο - τρεις φορές. Είχα επιζωγραφίσει με τέμπερες ένα ποίημά του μαζί με ποιήματα 16 ομότεχνών του. Είχα εκθέσει τις ζωγραφιές στη μικρή γκαλερί 24 της Ελισάβετ Σακαρέλη. Το 2014 ξανάρθε ένα βράδυ, φυσικά με τη Ρούλα, σε μια αναδρομική έκθεσή μου στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη. Ήταν αυστηρός και ευρύχωρος. Είχε αποκτήσει μια βραχνάδα στη φωνή που δεν την περίμενε κανείς γνωρίζοντας την ηδύτητά του.
Ο Χρίστος Ρουμελιωτάκης «έφυγε» πριν από λίγες μέρες, κάνοντας μια απαγωγή των λίγων ακριβών στιγμών του βίου μου. Ο Χρίστος σαν να πήρε τον πατέρα μου, το στρατόπεδο Παρθένι της Λέρου, το καλοκαίρι του 1974 στη Σάμο, τις τέμπερες. Σαν να μου υπενθύμισε τη σειρά των πραγμάτων, την τάξη, την κληρουχία στα αισθήματα και τη μνήμη. Ο Χρίστος. Με τη λήγουσα να περιμένει υπομονετικά.
