Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που συζητείται από χθες στη Βουλή προωθεί μέτρα για τη στήριξη των αδήλωτων εργαζόμενων, καθώς και για την προστασία όσων εργάζονται σε εργολαβικές εταιρείες. Μέτρα που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων, βάζοντας αντίστοιχα όρια στην αυθαιρεσία των εργοδοτών.
Έπρεπε να έρθει στον τόπο μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να υπάρξει κάποια στοιχειώδης προσπάθεια ρύθμισης στην αγορά εργασίας. Γιατί το παλιό πολιτικό σύστημα θεωρούσε πάντοτε την εργοδοτική αυθαιρεσία "επιχειρηματικότητα" και την επισφάλεια μοχλό ανάπτυξης. Τόσο κατά την περίοδο της ανάπτυξης όσο και κατά την περίοδο της κρίσης, η λογική με την οποία νομοθετούσε, διοικούσε και ασκούσε έλεγχο ήταν η διευκόλυνση της εργοδοτικής παρανομίας και η άρση κάθε προστασίας στην απασχόληση.
Τώρα η Ν.Δ. -μαζί με τους νεοναζί, αλλά λίγοι το βρήκαν άξιο σχολιασμού- καταψηφίζει τη ρύθμιση που αφήνει το περιθώριο να προσληφθεί νόμιμα ο αδήλωτος εργαζόμενος, αντί να τον τιμωρεί μαζί με τον εργοδότη. Η Ν.Δ. μαζί με τη Χ.Α., από κοινού και με διάφορους άλλους πρόθυμους, καταψηφίζουν και τη ρύθμιση που βάζει ακόμα περισσότερα όρια στις εργολαβικές εταιρείες. Με τις οποίες η αυθαιρεσία υπήρξε συνώνυμο.
Όσο πλησιάζουμε προς τον Αύγουστο, τόσο πιο αισθητή γίνεται στην κοινωνία η αλλαγή εποχής, το πέρασμα από την επιτροπεία σε μια περίοδο ανάκτησης της κυριαρχίας μας. Και όσο ανακτάται η κυριαρχία μας, τόσο ξεκαθαρίζουν οι δύο διαφορετικές γραμμές: αυτή που υπερασπίζεται την προστασία της εργασίας και αυτή που βαφτίζει την εργοδοτική αυθαιρεσία "επιχειρηματικότητα". Και που δεν ξέρει τι θα απογίνει χωρίς Μνημόνια.
