Του Χρίστου Φιλιππούδη
Παρελθόν αποτελεί πλέον στην Αυστρία το οκτάωρο. Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας συντηρητικών και ακροδεξιών έκανε πράξη ό,τι πιο αντεργατικό και αντικοινωνικό, καταστρατηγώντας με νόμο του κράτους τη σημαντικότερη κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Χιλιάδες εργαζόμενοι την προηγούμενη εβδομάδα βγήκαν στους δρόμους της Βιέννης για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα σχέδια της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τα αυστριακά συνδικάτα, οι αντεργατικές αλλαγές αναμένεται να επηρεάσουν περίπου ένα εκατομμύριο εργαζομένους οι οποίοι θα χάσουν τις υπερωρίες τους.
Η νέα κυβέρνηση της Αυστρίας, αφού παραπλάνησε τους πολίτες με το προσφυγικό ζήτημα λέγοντας πόσα δεινά θα υποστούν από τους πρόσφυγες, τελικά κέρδισε τις εκλογές, έκλεισε τα σύνορα, καθιέρωσε το δωδεκάωρο και τώρα όλοι είναι χαρούμενοι χωρίς τους βάρβαρους. Η αυστριακή κυβέρνηση όμως προχωράει ένα βήμα παραπέρα και με αφορμή την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. για το επόμενο εξάμηνο προσκαλεί όλους τους υπουργούς Εργασίας της Ε.Ε. να συζητήσουν για το μέλλον της εργασίας στην Ένωση! Αυτή η οπισθοδρόμηση δείχνει την πρόθεση των νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης, που δεν είναι άλλη από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που θα ξεχαρβαλώσει πλήρως την αγορά εργασίας.
Φυσικά, εκφραστές της νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί "απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας" με σκοπό την "αύξηση της κερδοφορίας" υπάρχουν και στη χώρα μας και είναι γνωστοί αυτοί που θεωρούν "το οκτάωρο και τη σταθερή εργασία ξεπερασμένα".
Πού να φανταζόταν ο Σκούρτης με τον Μαρκόπουλο όταν έγραφαν τη "Φάμπρικα" ότι η βάρδια 2-10 θα ήταν ζητούμενο για τους μελλοντικούς εργάτες - προλετάριους.
Τα χρόνια της κρίσης στη χώρας μας ζήσαμε έναν εργασιακό μεσαίωνα άνευ προηγουμένου, με βίαιη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στην κατεύθυνση της εργασιακής απορρύθμισης, που καταλήγει σε "κοινωνικό κανιβαλισμό" με τραγικές συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι μειώσεις μισθών, η απελευθέρωση των απολύσεων, η καθιέρωση της κυριακάτικης εργασίας καθώς και οι ευέλικτες μορφές εργασίας υπήρξαν οι βασικές επιλογές των μνημονιακών κυβερνήσεων, οι οποίες τελικά οδήγησαν σε βαθιά ύφεση, με μείωση της κατανάλωσης και δραματική αύξηση της ανεργίας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Το ζητούμενο δεν είναι η κατάργηση του οκτάωρου, αλλά η τήρησή του σε όλους τους εργασιακούς χώρους· μόνο έτσι θα μειωθεί και η ανεργία. Άλλωστε, ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους είναι να διασφαλίζει τη σωστή λειτουργία και την τήρηση των συμφωνιών που συνάπτονται μεταξύ εργοδοτών - εργαζομένων, ειδάλλως χάνει τον ρυθμιστικό του ρόλο έναντι της αγοράς, που είναι διακαής πόθος των νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης. Σε αυτό το πλαίσιο, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων πρέπει να αποτελεί το μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση με σκοπό την προστασία των εργαζομένων.
Γι' αυτούς που έζησαν αυτό τον εργασιακό μεσαίωνα, ίσως η καθιέρωση του δωδεκάωρου στην Αυστρία να μη σημαίνει πολλά. Για τον "τετράωρο" που δουλεύει τελικά οκτάωρο χωρίς τις αντίστοιχες απολαβές για τον "πρακτικάριο" που δεν θα πληρωθεί ποτέ η θεσμοθέτηση του δωδεκάωρου είναι απλά η νομιμοποίηση μιας κατάστασης που ήδη έχουν ζήσει και μάλιστα χωρίς να πληρωθούν. Δεν είναι λοιπόν μόνο το δωδεκάωρο που σοκάρει. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας έχουν ζήσει στο πετσί τους την απλήρωτη εργασία, τις απολύσεις, τους εκφοβισμούς και τη βία παντός είδους. Στην ουσία δεν πρόκειται για εργασιακή απορρύθμιση, αλλά για ένα "Survivor" εν εξελίξει...
Πού να φανταζόταν ο Σκούρτης με τον Μαρκόπουλο όταν έγραφαν τη "Φάμπρικα" ότι η βάρδια 2-10 θα ήταν ζητούμενο για τους μελλοντικούς εργάτες - προλετάριους
