Του Δημήτρη Σεβαστάκη
Οι προσωπικές προσβολές προς τα στελέχη, τους βουλευτές και τους υπουργούς θα συνεχιστούν. Ακολουθούνται, όμως, και από την προσπάθεια διάβρωσης της Αριστεράς ως κληροδοτήματος.
Αυτό συμβαίνει με πολλούς τρόπους. Είτε η Αριστερά είναι αξιοσέβαστη ιδεολογία, αλλά «εσείς είστε οι ανάξιοι διαστρεβλωτές της», είτε στον ιδεολογικό και πολιτισμικό πυρήνα της Αριστεράς κατοικεί η βία, η ανομία, η αχρηστία, η τεμπελιά, ο λαϊκισμός. Είτε δηλαδή «εσείς φταίτε» για την έκπτωση της Αριστεράς από τα περιεχόμενά της, είτε η Αριστερά φταίει κυτταρικά - ιδεολογικά για τις εκδηλώσεις της.
Δηλαδή το υπάρχον αφηγηματικό σχήμα των αντιπάλων δεσμεύει την Αριστερά σε μια πολιτική και ποιοτική έκπτωση, ανεξαρτήτως πού οφείλεται αυτή: ή στον «ξεπουλημένο» φυσικό φορέα (τον οπαδό, το στέλεχος, τον αιρετό) ή στην ιδεολογική ιδιοσυστασία της Αριστεράς που είναι «δομικά ελαττωματική».
Η αντιπολιτευτική μομφή είναι πολυεστιακή. Είτε μομφή από τους θεματοφύλακες μιας αόριστης, παρθένας και γενικής αριστεροσύνης που θρηνούν (για το κατάντημα), είτε από τους χθεσινούς κανίβαλους που ως στηρικτικοί του μνημονιακού δογματισμού ενοχοποιούσαν κάθε δικαιωματική διεκδίκηση, διατύπωση. Ο θερισμός προσωπικότητας και ιδεολογίας θυμίζει τον μετεμφύλιο, θεσμοποιεί εμφύλιο. Ποιος νοιάζεται; «Αυτοί να φύγουν, να πάρουμε τις δουλειές». Πράγματι.
Μέρος αυτής της υποκουλτούρας αποτελεί την εδραία μορφή ιδεολογικής τρομοκρατίας. Από τη μία τρέχουν τα σάλια για λίγη εξουσία σε πολλούς με στερητικό σύνδρομο, από την άλλη συγγράφεται ένα είδος προεκλογικού - αντιπολιτευτικού αφηγήματος, εξαιρετικά αόριστου, εξαιρετικά ανενεργού, εξαιρετικά άηχου, που όμως εκφωνείται ως επείγον και υποχρεωτικό.
«Φύγετε για να σωθεί η χώρα». Στο στενό έδαφος αυτής της υστερίας χτίζεται η πολιτική διελκυστίνδα, χτίζεται ο μιντιακός λόγος, χτίζεται η δια-ιδεολογική αντιπολίτευση. Γιατί αντιπολίτευση δεν είναι εναντίωση σε ένα κόμμα που ασκεί εξουσία, στον ΣΥΡΙΖΑ, π.χ., αλλά εναντίωση σε όποιον την καρπούται, όχι κατέχοντάς την αλλά αφαιρώντας την. Το έχω ξαναγράψει. Η κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα ως μοναδική πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας δεν κατακτάται μόνο από τον νικητή (στην τωρινή φάση από τον ΣΥΡΙΖΑ) αλλά αφαιρείται από τον διεκδικητή, ή πολυετή θαμώνα, ή φαντασιακό κτήτορα (τους υπόλοιπους).
Μπορεί να παραχθεί πολιτική έτσι; Μέχρι σήμερα μια χώρα των αμοιβαιοτήτων και των αλληλοδεσμεύσεων, μια χώρα που ορίζεται από το απίστευτο πλέγμα των μικροσυμφερόντων, μια χώρα (σχεδόν) της τυχαιότητας, μονίμως χρεοκοπημένη, πιεζόμενη, πάντα σε οριακή κατάσταση, κάπως πήγαινε, κάπως την πήγαιναν οι προστάτες, τα υπέρτερα συμφέροντα που συγχρόνως την έσωζαν και την καταδίκαζαν. Νομίζω, όμως, ότι έχει συμβεί μια μετάλλαξη που αντανακλά και στην ποιότητα της πολιτικής διεκδίκησης. Ο λαός έχει καταληφθεί από έναν μηδενισμό, από μια αίσθηση συντριπτικής αδικίας, στην οποία δεν έδωσε απάντηση. Ο λαός κοιτάζει εμβρόντητος τον εαυτό του στο καθρέφτη. Και, φευ, δεν βλέπει τίποτα. Όχι μόνο δεν έχει απαντήσεις, δεν μπορεί καν να θέσει λογικές ερωτήσεις. Να οργανώσει την πολιτική του ερώτηση, να συγκροτήσει ένα στοιχειώδες σενάριο για το μέλλον.
Ο λαός βρίσκεται σε μια πρώιμη γήρανση, άκαιρη κούραση, άηχη διαμαρτυρία, άσφαιρο ή σπάταλο πάθος. Αυτό το ανεκδήλωτο, το άπρακτο, το βιαστικό, το αβαθές, με το οποίο δεν εντοπίζει το λάθος, δεν επισημαίνει το διαφεύγον, δεν επινοεί (σχεδόν δεν επιθυμεί) το αύριο, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτός είναι ο βαθύτερος αλυτρωτισμός, ο επεκτατισμός της μελαγχολίας και της σχιζοφρένειας. Έτσι, σε αυτό το συναισθηματικό υπόστρωμα, οι πράγματι βελτιούμενοι δείκτες, η στροφή στη δειλή ανάπτυξη θα μείνουν αμετάφραστοι. Και θα συνεχίζεται η κυριαρχία των μικροηγεμόνων, των μικροδιεκδικητών, των ομφαλοσκόπων και των υβριστών. Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε στην τηλεόραση και τη ζωή τα κομματόσκυλα και τα λαμόγια να σκίζουν την «Ελλάδα πάνω στα ερείπια του Μεσολογγίου», για να θυμηθώ τον Ντελακρουά.
i Αναφορά στον πίνακα του Ευγένιου Ντελακρουά, του 1826, εμπνευσμένο από την τρίτη πολιορκία του Μεσολογγίου
