Χαρακτηριστικοί ήταν οι πανηγυρισμοί ευρωφοβικών και ακροδεξιών στο Ευρωκοινοβούλιο μετά την πρόσφατη απόφαση της συνόδου κορυφής για το προσφυγικό. Η σκληρή Δεξιά κατάφερε να επιβάλει τη γραμμή της. Οι αποφάσεις της συνόδου ήταν ένας συμβιβασμός που αφήνει ανοιχτά τα προβλήματα και, ακόμη χειρότερο, προετοιμάζει νέες διαφωνίες.
Οι ξενοφοβικές τέσσερις χώρες του Βίσεγκραντ (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία) ενισχύθηκαν πρόσφατα με την προσχώρηση της Σλοβενίας στις θέσεις τους. Εξάλλου η επικράτηση της σκληρής Δεξιάς στην Αυστρία και η ενίσχυσή της στην Ιταλία δείχνουν πως οι Ευρωπαίοι πολίτες δυσφορούν από την πλημμυρίδα προσφύγων και μεταναστών στις χώρες τους. Θα ήταν μέγα λάθος να αποδοθεί η άνοδος της ξενοφοβικής Δεξιάς ή Ακροδεξιάς στην Ευρώπη μόνο σε κάποιες προσωρινές εκλογικές επιτυχίες.
Πρακτικά η σύνοδος κορυφής ενέκρινε περισσότερα κονδύλια για την Τουρκία, ενισχύει τη Frontex, προσφέρει μια αναιμική βοήθεια για τις χώρες της Αφρικής και ανοίγει «ελεγχόμενα κέντρα κράτησης» για τους πρόσφυγες και μετανάστες έως ότου εγκριθεί το αίτημα ασύλου ή, αν όχι, να προωθηθούν στις χώρες τους, κάτι που έχει αποδειχθεί έως αδύνατο.
Τα «ελεγχόμενα κέντρα» έχουν αμφισβητηθεί ως στρατόπεδα κράτησης από τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες και άλλες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς.
Η καγκελάριος Μέρκελ αναγκάστηκε, για να μην καταρρεύσει η κυβέρνηση, να συμβιβαστεί στο προσφυγικό με τις απαιτήσεις των συμμάχων της, των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας, που φοβούνται ότι στις εκλογές του Οκτωβρίου θα απειληθούν από το ακροδεξιό AfD.
Οι επικρίσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συμφωνία Τσίπρα - Μέρκελ για επαναπροώθηση προσφύγων από τη Γερμανία στην Ελλάδα εντάσσονται στο προσφιλές μοτίβο της Ν.Δ. «ό,τι κάνει η κυβέρνηση είναι κακό». Υπολογίζεται πως ίσως επιστρέψουν λίγες εκατοντάδες έως κάτι περισσότεροι από 1.000.
Όσο για την ανθρωπιστική και γενναιόδωρη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ «ανοιχτές πόρτες για όλους» για πρόσφυγες και μετανάστες, αποδείχθηκε άλλη μία από τις πολλές αυταπάτες.
Η ροή προσφύγων - μεταναστών έχει μειωθεί σημαντικά από το 2015. Η δημοκρατική ευρωπαϊκή λύση πάντως εκκρεμεί. Η κατανομή τους σε κάθε χώρα με κριτήριο τον πληθυσμό και άλλους παράγοντες, όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα, θα μπορούσε να αποκαταστήσει τις ανισομέρειες. Αρκεί να υπάρχει η απειλή βαριών οικονομικών ποινών για τις χώρες που δεν συμμορφώνονται.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΜΠΙΛΑΣ
