Δείχνει ακόμη ποιες είναι οι συμμαχίες που πρέπει να επιδιωχθούν στον δρόμο για τις ευρωεκλογές, ώστε να είναι νικηφόρες, ενώ συνιστά σύνεση και αποφασιστικότητα έναντι του γείτονα Ερντογάν.
Συνέντευξη στην Κάκη Μπαλή
* Η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια και η κυβέρνηση έχει επιτέλους την ευκαιρία να ασκήσει μια πιο “χειραφετημένη” πολιτική. Ποιες θεωρείτε πως είναι τώρα οι προτεραιότητες;
Η κυβέρνηση έχει αποδείξει έμπρακτα τα τελευταία τρία χρόνια ότι μπορεί να νοικοκυρέψει τα δημόσια οικονομικά, να μειώσει την ανεργία και να αυξήσει τις επενδύσεις και την αποτελεσματική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και την ίδια στιγμή να προχωρήσει σε προοδευτικά νομοσχέδια, στηρίζοντας παράλληλα, μέσω της δημοσιονομικής υπεραπόδοσης, τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.
Αυτά τα πέτυχε μέσα σε ένα εξαιρετικά σφιχτό δημοσιονομικό πλαίσιο, εντός Μνημονίου, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι, με συνέπεια και μεθοδικότητα, εκτός Μνημονίου μπορούμε να καταφέρουμε πολύ περισσότερα.
Βασική προτεραιότητα για το διάστημα που έρχεται είναι η υλοποίηση του εθνικού σχεδίου ανάπτυξης για την επόμενη πενταετία: Η ενίσχυση των επενδύσεων, η συνεχής μείωση της ανεργίας, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού, η αξιοποίηση των 3,5 δις δημοσιονομικού χώρου ως το 2022 για στοχευμένες φοροελαφρύνσεις και η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους.
* Ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛΛ. έχει πει επανειλλημένα ότι ο κοινός στόχος των δύο τόσο διαφορετικών κυβερνητικών εταίρων ήταν η έξοδος από τα Μνημόνια. Μετά τις 20 Αυγούστου ποια είναι η "συγκολλητική ουσία" του κυβερνητικού συνασπισμού;
Η κυβέρνηση έχει συγκεκριμένο σκοπό: έξοδο από το Μνημόνιο και θεμελίωση μιας σταθερής μεταμνημονιακής πορείας. Έχει και συγκεκριμένη διάρκεια: την ολοκλήρωση της τετραετίας. Ποτέ δεν κρύψαμε τις σοβαρές διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛΛ.
Όσοι όμως, κόμματα και συμφέροντα, πασχίζουν να ρίξουν τον Τσίπρα θα διαψευστούν και θα ηττηθούν για ακόμη μια φορά. Το 2018 δεν είναι 1965.
Η έξοδος από το Μνημόνιο, η ελάφρυνση του χρέους και η συμφωνία για το "Μακεδονικό", μετακινούν τις τεκτονικές πλάκες του πολιτικού σκηνικού. Το «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» αντικαθίσταται από ένα νέο δίπολο γύρω από την «πρόοδο» και τη «συντήρηση». Εδώ καλούνται όλες οι πολιτικές δυνάμεις να πάρουν θέση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί τον ισχυρό πυλώνα του αριστερού και προοδευτικού χώρου και τη Ν.Δ. να εκφράζει τις πλέον συντηρητικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις, όχι μόνο εντός της χώρας, αλλά και εντός του ΕΛΚ.
* Στο ευρωπαϊκό επίπεδο πληθαίνουν οι προσπάθειες συνεργασίας μεταξύ Σοσιαλδημοκρατίας και Αριστεράς - με τον ΣΥΡΙΖΑ ενίοτε να πρωταγωνιστεί. Εκτιμάτε πως υπάρχει η δυναμική για την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων με δεδομένη την ενίσχυση της... γοητείας της Ακροδεξιάς σε πολλές χώρες; Και πώς πρέπει να κινηθούν οι δύο πλευρές;
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχουμε προσπάθειες σύγκλισης, αλλά και συγκεκριμένες συνεργασίες Αριστεράς, Σοσιαλδημοκρατίας και Πρασίνων. Δύο πολύ ενδιαφέροντα, προοδευτικά εγχειρήματα είναι η κυβέρνηση Αντόνιο Κόστα στην Πορτογαλία και η νέα κυβέρνηση Σάντσεθ στην Ισπανία, που συγκλίνουν σε πολλά με τους στόχους της κυβέρνησης Τσίπρα, ενώ στη Βρετανία το Εργατικό Κόμμα υπό την ηγεσία Κόρμπιν έχει επανέλθει στην ιδεολογική μήτρα της Σοσιαλδημοκρατίας, εγκαταλείποντας τον μπλερισμό.
Η πρόκληση εν όψει των ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου του 2019 είναι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να διαμορφώσουμε νικηφόρες συμμαχίες. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι εφικτό να μην καταφύγουμε στους γνωστούς βερμπαλισμούς και στις εσωτερικές διαμάχες που μας κρατάνε πίσω και τελικά απομακρύνουν τους πολίτες. Εάν μείνουμε εγκλωβισμένοι, κοιτώντας το δέντρο και όχι το δάσος, η Ακροδεξιά θα συνεχίσει να ενισχύεται.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής παραμένει εγκλωβισμένη σε μια αντιΣΥΡΙΖΑ εμμονή και λειτουργεί ως «δεκανίκι» του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ. Δυστυχώς, η Φώφη Γεννηματά ακόμη και στο "Μακεδονικό" σέρνεται από την ακροδεξιά ομάδα της Ν.Δ. κόντρα στη θέση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και κυρίως κόντρα στα εθνικά μας συμφέροντα.
* Το ζήτημα που πολώνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τα τελευταία δύο-τρία χρόνια είναι το προσφυγικό- μεταναστευτικό, ακόμα κι αυτές που δεν έχουν δει πρόσφυγες από κοντά. Πώς μπορεί η ευρωπαϊκή Αριστερά να αντιπαρατεθεί στο... πνεύμα του Βίσεγκραντ;
Στο προσφυγικό, τα πράγματα ήταν ήδη δύσκολα και δυστυχώς χειροτερεύουν. Στη μίνι, άτυπη σύνοδο για το μεταναστευτικό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν ότι διαφωνούν, με τον Αλέξη Τσίπρα να καταθέτει τέσσερις προτάσεις πάνω στις οποίες οφείλει να κινηθεί όχι μόνο η ευρωπαϊκή Αριστερά, αλλά και ολόκληρη η Ε.Ε.
Οι προτάσεις αυτές έρχονται να «κουμπώσουν» με το κάλεσμα της Προοδευτικής Συμμαχίας στο Ευρωκοινοβούλιο, ώστε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να δείξουν αποφασιστικότατα, ωριμότητα και κυρίως ρεαλισμό και αλληλεγγύη σε ένα μείζον ζήτημα που αφορά όλα τα κράτη-μέλη, και πολύ περισσότερο τη χώρα μας και την Ιταλία ως πρώτες χώρες υποδοχής προσφύγων.
Αναφορικά με την ομάδα Βίσεγκραντ, είναι δύσκολο να «σπάσει» όσο η Γερμανία και η Αυστρία δεν ασκούν πίεση για ορθό επιμερισμό των βαρών, αφήνουν τον Ορμπάν να αλωνίζει και η Κομισιόν με τη σειρά της αποφεύγει την επιβολή κυρώσεων σε εκείνα τα κράτη - μέλη που δεν δείχνουν αλληλεγγύη.
* Ο Τούρκος πρόεδρος επανεξελέγη - και επιπλέον έχει πλειοψηφία στη Βουλή. Εκτιμάτε πως στο εξής θα είναι ακόμη πιο δύσκολος γείτονας; Και ποια στάση θα συστήνατε στην Ε.Ε. έναντι της “παγωμένης” υποψήφιας προς ένταξη Τουρκίας;
Η Ε.Ε. πρέπει να συνεχίσει να ασκεί ολοένα και εντονότερη πίεση στην τουρκική ηγεσία για μια σειρά ζητημάτων - από τη ενίσχυση του κράτους δικαίου, την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, την απελευθέρωση επίσης των πολιτικών κρατουμένων όπως ο Ντεμιρτάς, μέχρι τη διασφάλιση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο Ερντογάν θα είναι ο γείτονάς μας για τα επόμενα χρόνια και πρέπει να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια συνεννόησης με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αρχές καλής γειτονίας τόσο σε διμερές επίπεδο όσο και σε επίπεδο Ε.Ε. - Τουρκίας. Ο Ερντογάν νίκησε στις εκλογές, αλλά η οικονομία του τα πάει χάλια, έχει ανοίξει πολλαπλά μέτωπα και έχει απόλυτη ανάγκη τις επενδύσεις από Ε.Ε. και ΗΠΑ. Δεν είναι τόσο δυνατός όσο εμφανίζεται.
Εμείς, από την πλευρά μας, πρέπει να συνεχίσουμε την πολιτική που ακολουθούμε, να διευρύνουμε διαρκώς τα διεθνή μας ερείσματα, να πιέζουμε με κάθε τρόπο για την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, να είμαστε έτοιμοι για την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
