Του Αγγελου Τσέκερη
Τις τελευταίες ημέρες και ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία των Πρεσπών η Ν.Δ. και τα μέσα που τη στηρίζουν έχουν μετατραπεί σε χορηγούς μιας σειράς εκδηλώσεων που έχουν στόχο τον εκφοβισμό των ΑΝ.ΕΛΛ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκδηλώσεις αυτές οργανώνονται κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα με πρωτοβουλία τοπικών στελεχών της Ν.Δ. και της Χρυσής Αυγής. Η μαζικότητά τους δεν είναι αξιόλογη, όμως η ισχυρή παρουσία ακροδεξιών και τα προκλητικά αντιπολιτικά συνθήματα τους προσδίδουν μια εικόνα δυναμισμού.
Ο ΣΚΑΪ, το “Πρώτο Θέμα” και οι άλλες ναυαρχίδες της αντικυβερνητικής ενημέρωσης, που προβάλλουν κατά κόρον τις εκδηλώσεις αυτές, ξεπλένουν προσεκτικά και αποσιωπούν τα ακατέργαστα, βίαια ακροδεξιά χαρακτηριστικά τους και τις παρουσιάζουν ως περίπου αυθόρμητες εκδηλώσεις “απλών πολιτών”, που “διαμαρτύρονται για τη συμφωνία”. Ενώ όσοι δεν θέλουν να τις αποδοκιμάσουν πραγματικά ξεγλιστράνε με το κλασικό τέχνασμα: όλα αυτά είναι μεν καταδικαστέα, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τελευταίος που έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται διότι συνυπήρξε με τους χρυσαυγίτες στις πλατείες, όπου εκκολάφθηκε το φαινόμενο της ακροδεξιάς βίας.
Μερικά πράγματα, όταν τα επαναλαμβάνεις συνεχώς, παίρνουν χαρακτήρα ιστορικού γεγονότος. Ένα από αυτά είναι οι ακροδεξιοί της περίφημης επάνω πλατείας. Την περίοδο των “Αγανακτισμένων” υπήρξε όντως στην επάνω πλατεία ένα κομμάτι διαδηλωτών που φώναζε αντιπολιτικά συνθήματα (“Αλήτες προδότες πολιτικοί” κ.λπ.). Όμως το κομμάτι αυτό ήταν πάντοτε αριθμητικά περιορισμένο, απομονωμένο από το μεγάλο πλήθος των “Αγανακτισμένων” και σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτό που καθόρισε τη φυσιογνωμία των “πλατειών”. Επίσης οι “Αγανακτισμένοι”, είτε της επάνω πλατείας, είτε της κάτω, δεν είχαν στη λογική τους τη βία.
Υπήρξαν εκείνη την περίοδο μεμονωμένα περιστατικά τέτοιου τύπου, γιατί σε συνθήκες όπως εκείνες πάντα κάποιοι βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους. Επίσης υπήρξαν περιστατικά καθαρής προβοκάτσιας -από τις γνωστές ομάδες που θεωρούν την προβοκάτσια “επαναστατική δράση” και μισούν την Αριστερά. Αλλά ούτε τα μεν ούτε τα δε χαρακτηρίζουν το κίνημα των πλατειών, το οποίο, παρά τον ειρηνικό του χαρακτήρα, αντιμετωπίστηκε με ένα όργιο αστυνομικής καταστολής.
Επιπλέον, ό,τι και αν ήταν η περίφημη “επάνω πλατεία”, σε καμία περίπτωση δεν ήταν χρυσαυγίτες. Οι χρυσαυγίτες την περίοδο εκείνη δεν ήταν στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν στον Άγιο Παντελεήμονα και έκαναν δολοφονικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον μεταναστών. Τα κανάλια ήταν στον πλευρό τους. Τους ξέπλεναν και τους εμφάνιζαν σαν απλούς αγανακτισμένους κατοίκους της περιοχής. Ή σαν ανιδιοτελείς ακτιβιστές που έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους, αφού η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς και οι ιδεοληψίες περί αλληλεγγύης και δικαιωμάτων δεν αφήνανε την αστυνομία να επιβάλει την τάξη.
Στο πλευρό τους είχαν τη Δεξιά, που επίσης τους ξέπλενε γιατί δούλευαν πάνω στην την ίδια ατζέντα -όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα με το “Μακεδονικό”. Τέλος, στο πλευρό τους είχαν και τον κάθε γελοίο του “φιλελεύθερου τόξου”, που το τυφλό του μένος κατά της Αριστεράς τον οδηγούσε να τους αντιμετωπίζει τελικά με κάποια συμπάθεια. Ας κοιτάξουν λοιπόν στα κανάλια εκείνης της περιόδου και στο παλιό πολιτικό σύστημα αυτοί που αναρωτιούνται στα σοβαρά τι εξέθρεψε τη φασιστική βία την εποχή εκείνη.
Σε αντίθεση με τότε, αυτό που βλέπουμε τώρα είναι συντεταγμένες φασιστικές ομάδες, οι οποίες δρουν συστηματικά στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς κανείς να καταδικάζει τη δράση τους και να επιδιώκει την απομόνωσή τους. Στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης αποσιωπήθηκε η παρουσία συντεταγμένων χρυσαυγιτών - το ίδιο και στο συλλαλητήριά της Αθήνας και κουκουλώθηκε όπως - όπως ο εμπρησμός, από χουλιγκάνικα φασιστοειδή, ενός κοινωνικού κέντρου της πόλης.
Στη Μυτιλήνη, που επιτέθηκαν σε γυναικόπαιδα πρόσφυγες και κατόπιν επιχείρησαν να προκαλέσουν επεισόδια την ημέρα της επίσκεψης του Τσίπρα, η Νέα Δημοκρατία είδε μόνο πολίτες που διαμαρτύρονταν κατά της κυβέρνησης - και οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν σε κανένα άλλο από τα 13 περιφερειακά συνέδρια.
Η επίθεση ακροδεξιών στον Μπουτάρη παρουσιάστηκε ως μια νεανική χαζομάρα και τελικά συμψηφίστηκε με τα τρικάκια του Ρουβίκωνα. Στην πλατεία Συντάγματος, την τελευταία ημέρα της συζήτησης για την πρόταση μομφής, σε ένα συλλαλητήριο στο οποίο καλούσε ο Κυρανάκης, οι χρυσαυγίτες, με επικεφαλής μερικούς από τους βουλευτές τους, έριχναν επί τρίωρο μάρμαρα και βόμβες μολότοφ. Η Νέα Δημοκρατία δεν είπε ούτε μισή κουβέντα καταδίκης.
Η παρουσία των κασιδιάρηδων στα συλλαλητήρια της Βόρειας Ελλάδας και η συνύπαρξή τους με πολιτευτές της Ν.Δ. θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογική, όπως και η συνδιοργάνωση από Ν.Δ. και Χρυσή Αυγή δρώμενων με κρεμάλες έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ανά τη βόρεια Ελλάδα.
Προχθές στη Θεσσαλονίκη επιχειρήθηκε εναντίον εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ κανονική επίθεση, για την οποία η Ν.Δ. δεν βρήκε ούτε λέξη αποδοκιμασίας, ενώ τα φιλικά της μέσα και στελέχη της, όπως ο Τζιτζικώστας, την εμφάνισαν σαν περίπου αυθόρμητη πατριωτική εκδήλωση. Και την επόμενη ημέρα οι ίδιοι τύποι βεβήλωσαν το μουσείο του Ολοκαυτώματος (η Ν.Δ. καταδίκασε κατ’ εξαίρεση τη συγκεκριμένη ενέργεια, μετά από 24 ώρες και αφού είχε αντιδράσει έντονα το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο) και επιτέθηκαν σε πολίτες.
Την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο, στηνόταν νέα αντισυγκέντρωση έξω από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης, όπου ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση της “Εποχής” για το “Μακεδονικό”.
Η Νέα Δημοκρατία συμπλέει και συνεργάζεται με αυτές τις συμμορίες γιατί μόνη της δεν έχει καταφέρει να οργανώσει μια μαζική αντικυβερνητική συγκέντρωση της προκοπής. Το ότι μετατρέπεται σε ουρά της Ακροδεξιάς είναι κάτι που θα πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά αυτό είναι δικό της πρόβλημα. Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως για το πού εκτρέφεται το φαινόμενο της ακροδεξιάς βίας και ποιος ακριβώς το υποκινεί. Αρκετά με τη γελοιότητα των συμψηφισμών.
