Ο Τσίπρας γράφει Ιστορία παιδιά, κι όποιος δεν το βλέπει στον οφθαλμίατρο επειγόντως.
Τι τα θέλετε, μονάχα η Αριστερά μπορούσε.
Με τη συνδρομή της Κεντροαριστεράς ελπίζουμε.
Τους άλλους άσ’ τους να βουλιάζουν στη μιζέρια τους.
Ε, ναι λοιπόν, είναι η «πρώτη φορά Αριστερά» που τα κατάφερε.
Και μόνο μ’ αυτό ο Τσίπρας δικαιώνει τη διακυβέρνησή του.
Και μόνο μ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει το μεγάλο στοίχημα.
Με τη διπλωματία την ενεργητική, την επιθετική, την επιδέξια.
Όταν δεν φοβάσαι μήπως λερώσεις τα χέρια.
Ή μήπως τα κάψεις βγάζοντας τα κάστανα από τη φωτιά.
Όταν περιφρονείς τη λογική του «πολιτικού κόστους».
Πώς είναι ο Μητσοτάκης; Καμία σχέση.
Εκεί όπου οι άλλοι παρέμεναν προσηλωμένη στο δόγμα της αδράνειας.
Με μόνο τις δήθεν πατριωτικές κορώνες στο οπλοστάσιό τους.
Ξέρετε, μάλλον θα πρέπει κάποια στιγμή να ορίσουμε από την αρχή τον πατριωτισμό.
Μπας και καταφέρουμε να δούμε καθαρότερα τα πράγματα.
Και για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας, βρε αδερφέ.
Για τη Ν.Δ. ποια γραμμή Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ποια γραμμή Κώστα Καραμανλή, ποια γραμμή Ντόρας Μπακογιάννη;
Η γραμμή Σαμαρά (και Γεωργιάδη και Βορίδη) θριαμβεύει και κατισχύει των πάντων.
Για σκέψου, η γραμμή Σαμαρά του 1992-1993, η γραμμή ΠΟΛ.ΑΝ.
Καπελώνει τη Ν.Δ. 25 χρόνια μετά.
Επί ηγεσίας Μητσοτάκη δε!
Ε, αν δεν είναι αυτό φάρσα της Ιστορίας, πες μου τι είναι.
Σκέτη καρικατούρα της Ιστορίας...
Εγώ λέω να την πάρουμε στα σοβαρά την «αποκάλυψη» Άδωνι ότι η Ν.Δ. μπλοφάριζε.
Όταν πρότεινε το “Μακεδονία-Σκόπια”.
Χαρακτηριστική εν προκειμένω η άκρα σιωπή, η ένοχη σιωπή των άλλων.
Και να διδάσκεται, παρακαλώ, στις σχολές διπλωματίας.
Ειδικά προσφερόμενη για πολιτικούς ατρόμητους προ του γελοίου.
Όσο για τον Κουμουτσάκο, που περιφέρεται από γελοιοποιήσεως σε γελοιοποίηση.
Το μόνο που ταιριάζει να του θυμίσεις είναι ότι ο κατήφορος δεν έχει πάτο.
Στο κάτω-κάτω, ο «Μολυβιατισμός», ναι, είναι η σχολή της αδράνειας, σύμφωνοι, όχι όμως και της σαχλαμάρας και της ξεφτίλας.
Για τη στάση του ΚΚΕ δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, τι να πεις;
Απλώς ντρέπεσαι...
Καλό πράμα η ιστορία της Σιγκαπούρης, χωρίς αμφιβολία, κι ελπιδοφόρο.
Όχι όμως και να ετοιμάζουν τον Τραμπ για Νόμπελ Ειρήνης.
Μην τρελαθούμε κι εντελώς-εντελώς.
Το Aquarius με τις 629 ψυχές να περιφέρεται στα νερά της Μεσογείου και να μη βρίσκει λιμάνι.
Το όνειδος της Ιταλίας, το όνειδος της Ευρώπης.
Κι εκεί στην Ιταλία να μην ακούγεται, να μην υπάρχει η Αριστερά, ούτε η Κεντροαριστερά.
Η περίπτωση της άκρας μελαγχολίας.
Πού; Στην Ιταλία δε.
Με το τέτοιο βάρος της πολιτικής της Ιστορίας.
Εισβολή του Ρουβίκωνα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, μας βομβαρδίζουν τα κανάλια.
Όπου η «εισβολή» ήταν καμιά τριανταριά έξω στο πεζοδρόμιο.
Και ένας που κατάφερε να μπει ένα μέτρο στον περίβολο, για να συλληφθεί αμέσως.
Όπως συνελήφθησαν κι άλλοι είκοσι και δικάζονται ήδη.
Όμως, τι τα θέλετε, όταν ο Μητσοτάκης έχει αναγάγει τον Ρουβίκωνα στο απόλυτο αρνητικό φετίχ.
Τέτοια και χειρότερα να περιμένεις.
Αλήθεια, μπορούσαν να ελπίσουν οι τύποι του Ρουβίκωνα σε καλύτερο από τον Κυριάκο «χορηγό επικοινωνίας»;
Όμως, τι να σου κάνει κι αυτός;
Όταν κοτζάμ Μαρινάκης σου λέει ότι «χούντα είναι, θα περάσει», τι περίμενες;
Ν’ αμφισβητήσει τον δάσκαλο;
Πέντε χρόνια από το μαύρο στην ΕΡΤ.
Από το μαύρο, το κατάμαυρο πολιτικό σκοτάδι.
Το διαρκές, το ανεξίτηλα ντροπιαστικό στίγμα των Σαμαροβενιζέλων...
