Μέσα στη μαύρη μαυρίλα των εξελίξεων στη γηραιά ήπειρο, η μόνη καλή είδηση που θα φτάσει αύριο στα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων θα είναι οι ιστορικές χειραψίες, με φόντο τις Πρέσπες, μεταξύ των Κοτζιά και Ντιμιτρόφ, των Τσίπρα και Ζάεφ. Σε μια ήπειρο που ο εθνικισμός και ο ρατσισμός έχουν αρχίσει πάλι να επιστρέφουν, που οι Σαλβίνι κλείνουν τα λιμάνια ακόμη και για τις σορούς των θαλασσοπνιγμένων προσφύγων, που η πάλαι ποτέ κραταιά Χριστιανοδημοκρατία σέρνεται πίσω από τους Όρμπαν και τους Κουρτς, που η πάλαι ποτέ μαζική Σοσιαλδημοκρατία εξαερώνεται πληρώνοντας τον “γάμο” της με τη Δεξιά, βρέθηκαν δυο αποφασισμένοι ηγέτες, ικανοί να πάρουν μια θαρραλέα απόφαση. Μια απόφαση που έχει καθυστερήσει πάνω από 25 χρόνια.
Αυτή η καθυστέρηση έχει κοστίσει πολύ στους λαούς και τις κυβερνήσεις και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Η ΠΓΔΜ -Βόρεια Μακεδονία, στο μέλλον- βυθίστηκε σε μια επώδυνη απομόνωση, που ενέτεινε τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της, η Ελλάδα ξόδεψε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, που δεν της περίσσευε, και αντιμετωπίστηκε ως μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης των Βαλκανίων.
Ταυτόχρονα οι εθνικιστές, από τον Γκρούεφσκι μέχρι τον Σαμαρά και τους όψιμους “μακεδονομάχους”, έκαναν καριέρες. Και τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί στα Σκόπια και την Αθήνα, ελπίζοντας να δυναμιτίσουν τη συμφωνία.
Μια συμφωνία που ικανοποιεί ευαισθησίες της ελληνικής πλευράς, ενώ σέβεται την αξιοπρέπεια και την ταυτότητα των γειτόνων μας. Μια συμφωνία επωφελή και για τις δύο χώρες, αποτέλεσμα μιας έντιμης διαπραγμάτευσης. Μια συμφωνία που απελευθερώνει την εξωτερική και βαλκανική μας πολιτική από τα αδιέξοδα στα οποία είχαμε οδηγηθεί τα τελευταία 25 χρόνια.
Κι όταν η συμφωνία φτάσει να κυρωθεί από την ελληνική Βουλή, όλοι θα κληθούν να αναμετρηθούν με την Ιστορία και τις ευθύνες τους.
