Του Κώστα Καναβούρη
Είπε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν: «Πάτησα στους ώμους των προγόνων μου κι έτσι μπόρεσα να δω πέρα από τα τείχη του καιρού μου».
Είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Πείτε μου τώρα, το παιδί των 17 ετών, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που τον ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, αν το ενδιαφέρει το τι έγινε το 1963».
Βεβαίως, είναι ιεροσυλία να αντιπαραβάλεις τον Αϊνστάιν στον Κ. Μητσοτάκη, όμως... όλα είναι σχετικά. Άλλωστε, και ο Κ. Μητσοτάκης τον επικαλέστηκε στη Βουλή (19.12.2017). Βεβαίως ο Αϊνστάιν δεν είπε ποτέ όσα ο Μητσοτάκης... είπε πως είπε, όμως τι σημασία έχει; Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο τι είπε και τι δεν είπε ο (ποιος;) Αϊνστάιν. Και με την ευκαιρία, να ρωτήσω τον αρχηγό της Ν.Δ.: Ποιο είναι το σωστό; Αϊνστάιν ή Αϊζενστάιν;
Στα σοβαρά τώρα. Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Λάο Τσε για τον κόσμο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «μοιάζει με ένα παιδί που γεννήθηκε (4 Μαρτίου 1968) τα μεσάνυχτα. Όταν την άλλη μέρα βγει ο ήλιος, νομίζει ότι το χθες δεν υπήρξε ποτέ». Τούτο στη σκέψη ενός παιδιού είναι θεϊκή αφέλεια. Στη σκέψη ενός πολιτικού αρχηγού και (υποτίθεται) εν αναμονή πρωθυπουργού είναι μια ανατριχιαστική οπισθοδρομική αντίληψη για την Ιστορία. Και μια κατάπτυστη προσβολή στους αγώνες του ελληνικού λαού για καλύτερη ζωή, ειρηνική και δίκαιη, έτσι όπως πυκνώνονται και συμβολοποιούνται στο πρόσωπο του Γρηγόρη Λαμπράκη. Τη δολοφονία του οποίου από τους παρακρατικούς της Δεξιάς το 1963 δεν χρειάζεται να ξέρει ένας 17χρονος. Αποκρουστικό.
Ούτε τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα χρειάζεται να ξέρει στις 21.7.1965. Ο Πέτρουλας ήταν 22 χρόνων, ο Μητσοτάκης αγέννητος. Ούτε τη δολοφονία του Διομήδη Κομνηνού (17 χρόνων) στις 16.11.1973 στο Πολυτεχνείο. Ο Μητσοτάκης τότε ήταν 5 χρόνων και έτρωγε το πικρό παντεσπάνι της πολιτικής προσφυγιάς. Ούτε τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά (15 χρόνων) στις 15.11.1985. Ο Μητσοτάκης ήταν τότε 17 χρόνων και τελείωνε το Κολλέγιο Αθηνών. Ούτε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου (6.12.2008) χρειάζεται να θυμάται ένας 17χρονος. Ο Μητσοτάκης τότε ήταν ήδη δύο φορές βουλευτής θείω οικογενειακώ δικαιώματι.
Δεν είναι ανοησίες όλα τούτα. Η ιστορική λήθη είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για την επιβολή του αφηνιασμένου και ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού. Ένα μόνο παράδειγμα: για να επιβληθούν οι εργασιακές συνθήκες - λάστιχο χρειάζεται να αποηθικοποιηθεί η εργασία. Χρειάζεται να μη γνωρίζει ο 17χρονος τι είναι συλλογικές συμβάσεις ας πούμε. Δηλαδή ο Μητσοτάκης, ο οποίος ανήκει στους ευνοημένους της ατιμώρητης ταξικής κρυψίνοιας του συστήματος, προτείνει την εφιαλτική προοπτική της ιστορικής κρυψίνοιας ώστε το σύστημα να συνεχίσει ολοένα και αγριότερο.
Λέει στους 17χρονους ότι για να μην πεθάνουν από πείνα, πρέπει να ζήσουν σαν πεθαμένοι: μέσα στον τάφο της Ιστορίας. Δηλαδή μέσα στο πεθαμένο τους μυαλό και στην πεθαμένη τους ψυχή. Ως τυχαία αθύρματα. Να μην κοιτάξουν ποτέ τον Άλφα του Μεγάλου Κυνός, τον Σείριο, εκεί όπου υπάρχουνε παιδιά «που φοράν τις Κυριακές τα γιορτινά τους». Όλα τα σκοτωμένα παιδιά από τις αγριότητες των εξαγριωμένων. Και των χυδαίων.
Γι’ αυτό χρέος δικό μας είναι να μην ξεχαστεί τίποτα. Ούτε καν «ο σκύλος μας ο Ντικ». Γιατί μπορεί να είναι ο Μεγάλος Κύων, ο Σείριος, «της ομάδας του Μούδρου/ που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι/ γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους», όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στον «Πέτρινο χρόνο». Χρέος μας είναι να μην αφήνουμε την Ιστορία να τεμπελιάζει. Με πράξεις που εξυψώνουν τον καιρό μας. Αυτή είναι η απάντηση στον εφιάλτη.
