Υπερβολή θα μου πείτε. Να το διατυπώσω αλλιώς τότε. Στις ιταλικές εκλογές νίκησε το ευρωπαϊκό κατεστημένο, παρά την πλειοψηφία του Κινήματος Πέντε Αστέρων (Κ5Α) και της Λέγκας, και τη συμφωνία τους για συγκυβέρνηση.
Ο Πρόεδρος Ματαρέλα δεν επιδοκίμασε τον Πάολο Σαβόνα για το υπουργείο Οικονομικών ως πολέμιο του ευρώ γενικώς. Ο επιλεγμένος από το Κ5Α και τη Λέγκα πρωθυπουργός Κόντε παραιτήθηκε και ο Πρόεδρος διόρισε έναν τεχνοκράτη πρωθυπουργό, τον Κοταρέλι.
Οι επικεφαλής του Κ5Α Λουίτζι ντι Μάιο και της Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι ζήτησαν την καθαίρεση του Ματαρέλα και κατήγγειλαν επέμβαση των Βρυξελλών και της Γερμανίας.
Αργότερα τα δύο κόμματα σχημάτισαν νέα κυβέρνηση και η κρίση προς το παρόν εκτονώθηκε. Ο Κοταρέλι εξαφανίστηκε και ο Κόντε παρουσίασε νέα κυβέρνηση, αλλά ο στόχος των Βρυξελλών και της Γερμανίας είχε επιτευχθεί: ο «αντιευρωπαίος» Πάολο Σαβόνα δεν αναλαμβάνει πλέον το υπουργείο Οικονομικών. Ως παρηγοριά τού δόθηκε το υπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
Η πολιτική και οικονομική κρίση (χρέος 2,4 τρισ.) της Ιταλίας έχει στρέψει τον λαό αλλά και τους βιομήχανους εναντίον της ευρωπαϊκής διαχείρισης από το Βερολίνο.
Είναι αλήθεια πως κερδισμένη από την κρίση και την εφαρμογή του ευρώ είναι μόνο η Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό άλλες τρεις χώρες: η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Φινλανδία. Ο Νότος έχει καταποντιστεί.
Έτσι έχουν προκύψει νέα πολιτικά σχήματα εκτός του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Αλλού προς τα δεξιά (όπως Αυστρία, Ουγγαρία, Πολωνία), αλλού προς τα αριστερά (όπως Ελλάδα, Ποδέμος Ισπανίας, ο καινοφανής κεντροαριστερός Μακρόν στη Γαλλία).
Απολύτως νέο σχήμα, που ξεφεύγει από κάθε κατηγοριοποίηση, είναι το Κ5Α στην Ιταλία, με κάποιες αριστερές αναφορές. Εξίσου νέα εξέλιξη είναι και η συμμαχία του Κ5Α με τη δεξιά Λέγκα.
Ωστόσο η Γερμανία παραμένει προσκολλημένη στο δικό της μοντέλο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα στη νέα, ταραγμένη ευρωπαϊκή σκηνή. Ενώ οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών φαίνονται ανίκανοι να προτείνουν κάποια λύση.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΜΠΙΛΑΣ
