Ακούγεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Αν δεν υπήρχαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά, η χώρα, η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα -φυσικά και ο Αλέξης Τσίπρας- όφειλαν να τους... εφεύρουν. Ως ζωντανά παραδείγματα ηγετών αντιπολίτευσης προς... αποφυγή αλλά και ως περιπτώσεις πολιτικών που κάθε εχέφρων πρωθυπουργός θα ήθελε για αντιπάλους του. Τη «χρησιμότητά» τους την απέδειξαν οι ίδιοι οι ηγέτες της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία. Όχι μόνο με όσα είπαν, αλλά με όσα... πέταξαν στην εξέδρα και όσα... έκρυψαν πίσω από τις λέξεις.
Το θέμα της συζήτησης που προκάλεσε η Φώφη Γεννηματά, σαφές και συγκεκριμένο, αφορούσε το αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή. Το παρουσίασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τα επιχειρήματά του, πολιτικά και οικονομικά, και με την κριτική του στις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Καλό ή κακό, πρόκειται για ένα σχέδιο υπαρκτό, πλήρες και αξιολογήσιμο από τον καθένα. Και από την αντιπολίτευση, η οποία είχε... λαμπρό πεδίο δόξης για να αναπτύξει τις δικές της σκέψεις, προτάσεις και αντιπροτάσεις. Αντ’ αυτών, κυριάρχησαν οι υπερβολές, ο ακραίος λόγος και ως συνήθως ο... Ρουβίκωνας.
Πρώτη στον χορό η Φώφη Γεννηματά. Με ύφος και φρασεολογία πολλών... καρδιναλίων, έδωσε την εντύπωση ότι αντιπολιτεύεται το ίδιο της το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που έβαλε την Ελλάδα το 2010 στον εφιάλτη των Μνημονίων. Και, το χειρότερο, επανέλαβε το αίτημά της για εκλογές εδώ και τώρα. Αίτημα επιπόλαιο, ανεύθυνο και επικίνδυνο, καθώς κάλπες τώρα σημαίνουν ότι διακόπτονται βίαια η πορεία εξόδου τον Αύγουστο από το Μνημόνιο αλλά και η διαδικασία αναθεώρησης του συντάγματος, την οποία η ίδια θεωρεί πρώτης προτεραιότητας.
Με σημαία την... ανομία
Και καλά η Φώφη Γεννηματά. Βλέπει το Κίνημα Αλλαγής να μην... κινείται και η ίδια παραλύει, παραληρώντας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως; Σε μια συζήτηση για το μέλλον της χώρας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλούσε περί άλλων. Μπλέχτηκε πάλι στα δίχτυα της... ανομίας, έμπλεξε με τα Εξάρχεια και τους «αγανακτισμένους», «κάηκε» στις φλόγες της Αθήνας του 2008 και τελικά... πνίγηκε στα σκοτεινά νερά του... Ρουβίκωνα και στην... πισίνα του Ιγκλέσιας του Podemos. Ακολούθησε δηλαδή μια ακραία ισοπεδωτική αντιπολιτευτική τακτική, που, εκτός από αναποτελεσματική, είναι και επικίνδυνη και σίγουρα αντιφατική. Μιλώντας για την οικονομία, θυμήθηκε τον Βαρουφάκη του 2015, σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα από τότε. Απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες το κυβερνητικό σχέδιο για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, απέρριψε και την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, για την οποία μάχεται ο Στουρνάρας, αν και γνωρίζει ότι άλλες λύσεις δεν υπάρχουν. Εκτός από ένα τέταρτο Μνημόνιο, αυτό προτείνει;
Δεν είναι λάθη όλα αυτά. Είναι επιλογές. Και οι πλέον δύσπιστοι κατανοούν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει επιλέξει να πολιτευτεί με σημαία πρωτίστως τη βία και την ανομία που υποτίθεται ότι κυριαρχούν στη χώρα. Να επενδύσει πολιτικά στο θυμικό και στον φόβο των πολιτών και όχι στη σκέψη, στις ιδέες και τις πολιτικές προτάσεις. Αυτοεγκλωβίζεται σε μια άκρως λαϊκιστική ρητορική και πρακτική, η οποία είναι αναποτελεσματική για τον ίδιο αλλά και επικίνδυνη για τον τόπο, γιατί, απλά, κλείνει το μάτι στην Ακροδεξιά. Κι αυτό δεν αρμόζει σε ένα μεγάλο κόμμα, ούτε το έχει ανάγκη η χώρα.
