Ο Γιάννης Μπουτάρης είπε καθαρά αυτό που σκεφτόμαστε όλοι μας. Το επεισόδιο που έγινε εναντίον του δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο. Υπήρξε εκδήλωση ενός ακροδεξιού παρακράτους, το οποίο στη Θεσσαλονίκη δρα από την δεκαετία του 1990 και την πρώτη έξαρση του “Μακεδονικού”.
Αυτό το παρακράτος έχει ισχυρότατες διασυνδέσεις παντού: από τον εκκλησιαστικό και τον οπαδικό χώρο μέχρι τον αυτοδιοικητικό και τον πολιτικό. Στη Θεσσαλονίκη έχουν καεί βιβλία, έχουν γίνει εμπρηστικές παρεμβάσεις ιερωμένων, έχουν κυνηγηθεί τα προσφυγάκια από τα σχολεία, έχουν πολεμηθεί θεατρικές παραστάσεις, έχει νομιμοποιηθεί ο ακραίος εθνικιστικός λόγος.
Τεράστια ευθύνη γι’ αυτό έχουν οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου, που χαϊδεύουν όλο αυτό το σύστημα, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια εύκολη, μαζική και συναισθηματικά κατευθυνόμενη εκλογική πελατεία. Από κοντά, βέβαια, σιγοντάρουν τα πρόθυμα ΜΜΕ, τα οποία θεωρούν τις ακροδεξιές εξάρσεις σέξι, ενδιαφέρουσες και βεβαίως χρήσιμες για τη δημιουργία αντικυβερνητικού κλίματος. Είναι το μπλοκ που όλη αυτή την εβδομάδα καταφεύγει σε μασημένα λόγια, συμψηφισμούς, διαστρεβλώσεις και αποσιωπήσεις προκειμένου να αποφύγει την απερίφραστη πολιτική καταγγελία ενός πρωτοφανούς γεγονότος ακροδεξιάς βίας.
Η αποσύνθεση, η ανεπάρκεια και ο καιροσκοπισμός του παλιού πολιτικού κατεστημένου απελευθερώνει σήμερα τη δυναμική της Ακροδεξιάς, η οποία κρύβει όλο και λιγότερο το πραγματικό της πρόσωπο.
Απέναντι στα φαινόμενα αυτά είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί μια προοδευτική κοινωνική ηγεμονία. Ένα μέτωπο υπεράσπισης της δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και των ελευθεριών στην παιδεία, την τέχνη, την καθημερινή ζωή, τις ατομικές επιλογές, τα δικαιώματα. Η προοδευτική Θεσσαλονίκη, που υπερασπίστηκε τον δήμαρχό της με δυνατή και καθαρή φωνή, λέγοντας όχι στην Ακροδεξιά και τον φασισμό, μας δείχνει τον δρόμο...
