Του Αντώνη Σαχπεκίδη*
Χιονοστιβάδα σκανδάλων, χορός δισεκατομμυρίων: Ερρίκος Ντυνάν, ΚΕΕΛΠΝΟ, Siemens, Novartis, μετρό... και έπεται συνέχεια. Κι ενώ ο λαός μας, συνεπεία της χρεοκοπίας, στέναζε κάτω από το βάρος των δυσβάστακτων μέτρων λιτότητας, αυτοί, οι κληρονομικώ δικαίω και εξ επαγγέλματος ιδιοκτήτες της χώρας, κατά τα φαινόμενα συνέχιζαν τοψ πατριωτικό τους έργο -καθότι πατριώτες από πατέντα- του γενικευμένου πλιάτσικου. Η τωρινή συμπεριφορά τους είναι αντίστοιχη με το αμαρτωλό παρελθόν τους. Πωρωμένοι τελείως, χωρίς ίχνος ντροπής, νομίζουν, ή μάλλον πιστεύουν, πως μπορούν από κατηγορούμενοι να γίνουν κατήγοροι.
Την ίδια ώρα συσπειρώνονται και οι -υποθέτουμε- αθώοι πίσω από τους πραγματικούς ενόχους, θαρρείς πως θέλουν όλοι τους να λουστούν τη βρομιά∙ πως είναι όλοι τους ίδιοι. Δεν καταλαβαίνουν πού κατολισθαίνουν...
Προσπαθούν με κάθε μέσο να αποσταθεροποιήσουν την πολιτική κατάσταση της χώρας, επιστρατεύοντας τις εφεδρείες τους στο βαθύ παρακράτος της παραεξουσίας που διατηρούν (Σαμαράς: Πήρε προσωρινά ο Τσίπρας την κυβέρνηση, θέλει να πάρει και την εξουσία!). Εκτός κι αν οι αρχηγοί των εμπλεκόμενων κομμάτων, για λόγους που αφορούν στο προσωπικό τους συμφέρον, αποφασίσουν κάποια στιγμή να κρατηθούν έξω από αυτήν τη δυσώδη υπόθεση, αφήνοντας τους καταγγελλόμενους να αντιμετωπίσουν τις κατηγορίες μόνοι τους, ώστε να καθαρθούν τα κόμματά τους.
Δυστυχώς ατυχήσαμε να έχουμε την πιο άθλια αντιπολίτευση που είχε ποτέ ο τόπος: Από τη Νέα Δημοκρατία (που ούτε νέα είναι, και τα τελευταία χρόνια πόσο δημοκρατική μπορεί να την πει κανείς, με τη συγκεκριμένη ηγεσία και την τακτική που ακολουθεί) μέχρι το Κίνημα Αλλαγής (που ούτε βέβαια κίνημα είναι πλέον ούτε αλλαγή θα μπορούσε να φέρει, παρεκτός επιστροφή στο παλιό, το οποίο ζητάει τώρα και τα ρέστα!). Προσθέστε εδώ και τα άλλα αδιαφοροποίητα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης και θα έχετε πλήρη την εικόνα.
Το πράγμα έχει βέβαια την προϊστορία του. Η οικονομική ελίτ, χρόνια τώρα, είτε για να επεκτείνει την οικονομική της ισχύ είτε για να διασφαλίσει ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά τα κέρδη της, δέχτηκε να μοιραστεί μέρος τους -ή μάλλον την προσδοκώμενη ή επιδιωκόμενη εξ αυτού αύξηση των κερδών της- με την πολιτική εξουσία. Έτσι, μια καθιερωμένη τάξη επαγγελματιών πολιτικών δεν είχε παρά να δεχτεί να παίξει αυτόν τον ρόλο -με το αζημίωτο άλλωστε. Εξού και η ανοιχτή πλέον σύμπραξη της οικονομικής ολιγαρχίας με τους πολιτικούς της εκπροσώπους, με ενδιάμεσους κάποιους κεντρικούς τραπεζίτες -που συχνά μπερδεύουν τους διάφορους ρόλους τους- και με την υποστήριξη συστημικών θεσμών (παρα)εξουσίας...
Είναι απίστευτο ότι, όποτε υπάρχει κάποια δυσμενής εξέλιξη για τη χώρα μας ή γίνονται αρνητικές δηλώσεις για μας από κάποιον Ευρωπαίο αξιωματούχο, αυτοί, οι της εντός των τειχών οικονομικής και πολιτικής ελίτ, επιχαίρουν οι αθεόφοβοι φανερά, θριαμβολογούν απροκάλυπτα. Οι πατριώτες της αρπαχτής! Είναι οι γραικύλοι του «Γερούν, γερά», του «Βάστα, Σόιμπλε», οι αιώνιοι εθνικοί μειοδότες.
Οι ίδιοι αυτοί, μέσω των μηχανισμών επικοινωνίας και προπαγάνδας που διαθέτουν, «ενημερώνουν» τον κόσμο αποκρύπτοντας συστηματικά κάθε καλή εξέλιξη ή θετική είδηση για την Ελλάδα και παραπλανώντας την κοινωνία με κατασκευασμένα ψεύδη (για να τα εγκαταλείψουν αμέσως μετά και να εφεύρουν άλλα κατά τις ανάγκες τους), διαστρεβλώνουν βάναυσα την αλήθεια και επιδιώκουν να ξαναπάρουν τη διακυβέρνηση, έστω κι αν χρειαστεί να καταστραφεί η χώρα για να πετύχουν τον σκοπό τους. Για τέτοια εθνικοφροσύνη και ατόφιο πατριωτισμό μιλάμε...
Όταν όλη η Ευρώπη καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, βγαίνει ο εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και της... εθνικόφρονος ελίτ) κ. Κουμουτσάκος και δηλώνει ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την κρίση με την Τουρκία» (!), τότε τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτυριών; Μια τέτοια ενέργεια δεν συνιστά αυτόχρημα υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας διασφάλισης των εθνικών συμφερόντων;
Το αποτέλεσμα της δύσκολης αυτής πορείας για την έξοδο από την κρίση θα εξαρτηθεί εντέλει από τις αντοχές του δημοκρατικού λαού και τη στήριξη που θα παράσχει στην κυβέρνησή του. Αν και εφόσον ο λαός υποφέρει -που όντως υποφέρει- πρέπει με κάθε τρόπο να κρατήσει μακριά από τη διακυβέρνηση της χώρας αυτούς που τον οδήγησαν στη χρεοκοπία και την καταστροφή.
Η κυβέρνηση θα κριθεί στο τέλος αυτής της δύσκολης πορείας. Πάντως, η κοινωνία περιμένει να πληρώσουν οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Αλλιώς, αυτός ο τόπος δεν θα ορθοποδήσει ποτέ. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η κάθαρση.
* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
