Και ξαφνικά η πίστα γέμισε, για πολλοστή φορά. Στην πίστα «παλιοί» πολιτικοί με τη... λεοντή της νιότης και νέοι που... μυρίζουν ήδη ναφθαλίνη, κόμματα και συντεχνίες, μπουκωμένοι στο χρήμα άτεχνοι τεχνοκράτες, αργόσχολοι σχολιαστές και αλλοπαρμένα μίντια. Κι από κοντά ένας γνωστός επιχειρηματίας, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, να σέρνει πρώτος τον χορό σε μια πρωτοφανή σύγκρουση μέχρις εσχάτων. Με μια έννοια μοιάζει με χορό του... Ζαλόγγου, που μπορεί τελικά να παρασύρει στον γκρεμό τον ίδιο και τους χορευτές του, μπορεί όμως να θέσει σε κίνδυνο και την ίδια τη χώρα και μάλιστα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας της. Σε μια στιγμή που ετοιμάζεται έπειτα από οκτώ δίσεκτα χρόνια, να βγει από τα Μνημόνια, να ανακτήσει τη στοιχειώδη οικονομική και πολιτική της αυτονομία και να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα κρίσιμης σημασίας εθνικά θέματα, όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το "Μακεδονικό".
Θα περίμενε κανείς να πρυτανεύουν η λογική και η συνεννόηση, γιατί όχι και η συνεργασία. Αντ' αυτού, γινόμαστε μάρτυρες μιας σφοδρής αντιπαράθεσης που ξεφεύγει από τα όρια. Το δυστύχημα είναι ότι η κόντρα δεν γίνεται για το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή, ούτε η σφοδρότητά της είναι αποτέλεσμα διαφωνιών που σχετίζονται με την ασφάλεια της χώρας και τις σχέσεις της με τους γείτονές της σε μια περιοχή που φλέγεται. Γίνεται περί άλλων. Δεν υπαγορεύεται από τις ανάγκες του δημοσίου συμφέροντος και δεν εξυπηρετεί τον πολιτικό, οικονομικό και θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Αντίθετα, υπηρετεί το ιδιωτικό συμφέρον και την ιδιοτελή επιδίωξη κάποιων για την εξουσία και τη διαιώνιση του καθεστώτος ασυδοσίας.
Αυτή είναι η πολιτική ουσία της σύγκρουσης. Όλα τα άλλα είναι για τα... παραπολιτικά. Και εξηγούν τι είναι αυτό που στέλνει τόσες... αλεπούδες στο παζάρι του χάους και στον χορό της καταστροφής. Το σκηνικό μοιάζει βγαλμένο από τις καυτές ημέρες του Ιουλίου του 2015. Τότε, ένα ολόκληρο οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό σύστημα έκανε τα πάντα για να ψηφίσουν "σωστά" οι Έλληνες στο δημοψήφισμα. Τώρα τα δεδομένα άλλαξαν, αλλά ο στόχος παραμένει ίδιος. Μπορεί η κυβέρνηση της Αριστεράς να άντεξε στη θύελλα, να αμφισβήτησε το σύστημα εξουσίας βάζοντας κανόνες στο «παιχνίδι» και τώρα να ετοιμάζει την έξοδο από τα Μνημόνια, αυτά όμως για τους αντιπάλους της είναι ψιλά γράμματα. Γι’ αυτούς, νυν υπέρ πάντων αγών, είναι να επανέλθουν στα πράγματα και... γαία πυρί μειχθήτω. Μέχρι τώρα δοκίμασαν τα πάντα. Αξιοποίησαν υπαρκτά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, εκμεταλλεύτηκαν καθυστερήσεις και λάθη, διόγκωσαν με τον μεγεθυντικό φακό της προπαγάνδας παραλείψεις και ανεπάρκειες, αλλά... άνθρακες ο θησαυρός. Το χάος και η καταστροφή που όλο προαναγγέλλονταν δεν ήρθαν ποτέ και η... καταραμένη «αριστερή παρένθεση» αποδείχθηκε "εφτάψυχη". Και τώρα, λίγο πριν βγει η χώρα στο ξέφωτο, με ανοιχτά όλα τα μεγάλα εθνικά θέματα και την κοινωνία αγκομαχούσα, επιχειρούν την τελική και πλέον θορυβώδη έφοδο προς την εξουσία, επιστρατεύοντας ό,τι διατίθεται. Τον εξ αρχής πρόθυμο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος απαρνήθηκε τον πρότερο εαυτό του για να είναι... διαθέσιμος την κρίσιμη ώρα. Αλλά και τη Φώφη Γεννηματά, η οποία, για να ισορροπήσει ανάμεσα στις διαθέσεις της λαϊκής βάσης και τις επιδιώξεις κάποιων δελφίνων του κόμματός της, πλειοδοτεί σε αντιπολιτευτικές κορώνες και θυμάται ξαφνικά να ζητήσει να γίνουν ακόμα πιο πρόωρες οι πρόωρες εκλογές.
Είναι δικαίωμά τους και θα κριθούν για τις επιλογές τους όταν έρθει η ώρα των εκλογών. Όμως, αυτό που είναι περίεργο είναι η θορυβώδης εισβολή στο πολιτικό «παιχνίδι» του επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος επέλεξε ρόλο πρωταγωνιστή στον πόλεμο με την κυβέρνηση, αδιαφορώντας αν δίνει την εντύπωση του καθοδηγητή αυτής της εκστρατείας. Ασφαλώς κάθε πολίτης δικαιούται να έχει άποψη και κρίση, αλλά είναι προφανές ότι ο συγκεκριμένος δεν λειτουργεί ως ένας απλός πολίτης. Αν ο ολιγάρχης, μιντιάρχης και ομαδάρχης εφοπλιστής αποφάσισε ξαφνικά να γίνει Μπερλουσκόνι, έχει καλώς, αρκεί να κάνει και το επόμενο βήμα, να κατέβει στις εκλογές. Αν όμως το κάνει για άλλους λόγους, υπάρχουν άλλοι να αποφασίσουν γι’ αυτόν. Η Δικαιοσύνη για τις δικαστικές του εκκρεμότητες, οι νόμοι για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, οι αναγνώστες για τις εφημερίδες του, οι φίλαθλοι και οι αθλητικές αρχές για τις επιλογές του στον Ολυμπιακό. Σε ένα κράτος δικαίου ουδείς είναι υπεράνω των νόμων.
