«Αν βρισκόμασταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αυτό θα αποκαλούνταν τρομοκρατία»* είπε στον “Guardian” Μεξικανός πολίτης, που εξηγούσε ότι, εκτός από τις δολοφονίες, υπάρχει και ζωή. Πώς αλλιώς εκτός από τρομοκρατία θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την κατάσταση στο Μεξικό, όταν το πιο αιματηρό έτος, το 2018, σημειώνονται αδιάλειπτα δολοφονίες- ξεκαθαρίσματα μεταξύ των συμμοριών των ναρκωτικών; Δολοφονούνται όσοι ακτιβιστές και δημοσιογράφοι μιλούν για την έκρυθμη κατάσταση. Οι αρχές αδυνατούν να περιορίσουν τη δράση των καρτέλ, αφού αυτά εμπλέκονται στις χρηματοδοτήσεις των προεκλογικών εκστρατειών των κομμάτων. Ο στρατός, που έχει ενισχυμένη εξουσία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αστυνομία αποδεκατισμένη, διεφθαρμένη, υποχρηματοδοτούμενη. Αν αυτή η χαώδης επικράτηση της ανομίας δεν είναι τρομοκρατία, τι είναι;
Κάθε μέρα κυρίως, στα ξένα μέσα, δημοσιεύονται βίντεο με εν ψυχρώ σκοτωμούς Αφροαμερικανών που τις περισσότερες φορές κρίθηκαν από την αστυνομία ως ένοχοι, ούτε καν ύποπτοι. Χωρίς δίκη, χωρίς ανάκριση. Αν αυτό δεν λέγεται τρομοκρατία, πώς λέγεται;
Σκανδαλώδεις πολιτικές επιλογές είτε σε επίπεδο προσώπων είτε σε κυβερνητικό επίπεδο βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε παγκόσμιο επίπεδο. Σκάνδαλα, όπως εξαγωγή χρήματος, «προμήθειες» σε διαγωνισμούς, δάνεια και χρηματοδοτήσεις από αθέμιτες πηγές με ανυπόστατες αιτιάσεις, ενίσχυση με όπλα πραξικοπηματικών οργανώσεων άλλων χωρών, σκοπίμως ειλημμένες λανθασμένες πολιτικές επιλογές, φοροδιαφυγή βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Οι έχοντες εξουσία, που συμμετείχαν σε τέτοιες δραστηριότητες, όχι απλώς δεν τιμωρούνται, αλλά με ύφος δικαίωσης διατείνονται ότι οι δικαστικές αρχές τους αθώωσαν. Επιπρόσθετα, με τις συνέπειες των ανωτέρω έρχονται αντιμέτωποι τρίτοι. Συνήθως απλοί άνθρωποι, που πληρώνουν σε φόρους και μειώσεις μισθών και παροχών από το κράτος τα αποτελέσματα των αθωωμένων ενόχων.
Όλα τα παραπάνω, ασχέτως του πώς αντιδρούμε, είμαστε τουλάχιστον σε θέση να τα γνωρίζουμε και κυρίως να τα ερευνούμε βάσει όσων δημοσιεύονται.
Στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ δημιούργησαν το ηλεκτρονικό παιχνίδι Bad News, όπου απλοί πολίτες επιβραβεύονται εάν δημιουργήσουν «καλές» ψεύτικες ειδήσεις. Στόχος μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι να μάθουν οι πολίτες να ξεχωρίζουν τις ψεύτικες ειδήσεις.
Ήδη με τη λειτουργία των social media έχει έρθει στο προσκήνιο ο δημοσιογράφος- πολίτης, που σημαίνει άκριτη και υποκειμενική ανάρτηση πληροφοριών. Ήδη η αλήθεια όσων δημοσιεύονται δεν ερευνάται ενδελεχώς. Ήδη τα όρια μεταξύ του παιχνιδιού αυτού με τη σύγχρονη πραγματικότητα είναι ρευστά. Κι αν το Διαδίκτυο κατακλυστεί από ψευδείς ειδήσεις, αυτό δεν συνιστά μια άλλη πτυχή της τρομοκρατίας;
* https://www.theguardian.com/world/2017/dec/26/mexico-maelstrom-how-the-drug-violence-got-so-bad
