Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας επανήλθε χθες για να διασφαλίσει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών θα διδάσκεται και στα Γενικά Λύκεια "κατά τρόπον που να επιτυγχάνει την ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως». Δηλαδή «αποκλειστικώς από ορθόδοξη χριστιανική οπτική γωνία», ώστε οι μαθητές να μην καθοδηγούνται «προς έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και ζωής, αποσυνδεδεμένο από τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Επιμένει λοιπόν η πλειοψηφία του ΣτΕ ότι τα Θρησκευτικά στην Ελλάδα πρέπει να διδάσκονται όπως διδάσκονταν το 1950. Ασχέτως αν, όπως επισημαίνει η μειοψηφία του δικαστηρίου, το σύνταγμα στην Ελλάδα του 2018 κατοχυρώνει την αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας και της πολυφωνίας στην Εκπαίδευση, όπως προβλέπονται από το σύνταγμα.
Η Νέα Δημοκρατία φυσικά σιώπησε. Επιβεβαιώνοντας ότι ημέρα με την ημέρα επιστρέφει στην ατζέντα και την ιδεολογία της σκληρής Δεξιάς. Αλλά, αν αυτό γίνεται σιωπηρά στην περίπτωση του ΣτΕ, στην περίπτωση των ρατσιστικών αγριοτήτων της Λέσβου υπάρχει σχεδόν απροκάλυπτη στήριξη στην Ακροδεξιά.
Στη Λέσβο δεν γυρίσαμε στο 1950. Γυρίσαμε στο 1933. Με οργανωμένους φασίστες να επιτίθενται σε πρόσφυγες και σε γυναικόπαιδα. Και με σαφή πρόθεση να υπάρξουν θύματα.
Βρέθηκε μια κουβέντα θαρραλέας καταδίκης από τη Νέα Δημοκρατία για αυτά τα οργανωμένα φασιστικά έκτροπα; Όχι. Προτίμησαν για μια φορά ακόμα να υποδείξουν την Τασία Χριστοδουλοπούλου ως υπαίτιο για την παγκόσμια προσφυγική κρίση και την κυβερνητική πολιτική ως το πρόβλημα που προκαλεί «την αγανάκτηση των πολιτών». Δικαιολόγησαν δηλαδή τα έκτροπα για να διασφαλίσουν ακροδεξιά πολιτική πελατεία. Και όπου, για τα μάτια του κόσμου, χρειάστηκε να ψελλίσουν μισή κουβέντα για τους ακροδεξιούς, φρόντισαν να τους συμψηφίσουν με τις μπογιές του Ρουβίκωνα.
Η γενική προσπάθεια του σκοταδισμού να ανασυγκροτηθεί δεν είναι τυχαία, ούτε αποσπασματική. Σχετίζεται με τη μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα. Και είναι ακριβώς τώρα που, απέναντι στον σκοταδισμό, την αντίδραση, τον κρυφό και φανερό ρατσισμό, οι δυνάμεις της προόδου, της ανοιχτής κοινωνίας, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας πρέπει να υψώσουν αποφασιστικά τη φωνή τους.
