Του Φαίδωνα Χατζηδημητρίου*
Δεν άρχισε τώρα η ιστορία της ξενοφοβίας στη Λέσβο. Για να μην πάμε στο μακρινό 1922, ας περιοριστούμε στην αρχή της μεγάλης κρίσης του προσφυγικού και της μεγάλης αλληλεγγύης του λεσβιακού λαού. Από τότε ακόμα, δειλά στην αρχή, αρκετοί από τους λεγόμενους "φορείς" άρχισαν να μουρμουρίζουν τα ναι, μεν, αλλά τους, που σταδιακά έγιναν δεν πάει άλλο, και, και. Και ασυμμάζευτη καταστροφολογία. Όχι, βέβαια, οι "φορείς" μόνοι τους. Αλλά ένα πλέγμα που περιλαμβάνει την ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο Άνεμος) δημοτική αρχή, το σύνολο του "επίσημου" (τρομάρα του) τοπικού Τύπου (με κάποιες διακυμάνσεις), τη μονομερή βία και στάση των αρχών καταστολής, κ.ο.κ.
Ένα από τα δυνατά -θεωρούν- χαρτιά τους, είναι ο τουρισμός που καταστρέφεται -λένε- από τους πρόσφυγες. Το λένε γιατί δεν είχαν αντιληφθεί τις επισκέψεις των ανώτατων χριστιανών ηγετών, των διασημοτήτων της τέχνης, των απλών αλλοδαπών τουριστών που έδειχναν τη συμπάθειά τους στους πρόσφυγες. Το λένε γιατί δεν είχαν αντιληφθεί ότι η στάση τους ήταν μέχρι τώρα απάνθρωπη και η απανθρωπιά δεν ελκύει τους τουρίστες. Τώρα, που το Κάψτε τους ζωντανούς και οι σχετικές εικόνες έκαναν σε δευτερόλεπτα τον γύρο του κόσμου, περιμένουν, βέβαια, τη θεαματική αύξηση του τουρισμού στη Λέσβο. Ίσως το δούμε κι αυτό: στίφη νεοναζιστών να κατακλύζουν τον τόπο ως απότιση φόρου τιμής στους ελληναράδες του νησιού.
* Ο Φαίδων Χατζηδημητρίου είναι συνταξιούχος δάσκαλος
