Του Γιώργου Θ. Μιχαήλ*
«Σε μια τόσο μικρή ζωή, που τα νιάτα και τα όνειρα χάνονται τόσο γρήγορα, που κανείς Τούρκος η Έλληνας, πλούσιος ή φτωχός, δεν καταφέρνει να κλέψει ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον προκαθορισμένο χρόνο που ορίζει η μοίρα του ή, αν θέλετε, το κισμέτ του, η έννοια εχθρός ή αντίπαλος φαντάζει πραγματικά γελοία μπροστά στον πραγματικό εχθρό, τον αληθινό αντίπαλο», έλεγαν το 1993, στην ταινία τους Το τείχος μας, ο Ελληνοκύπριος Πανίκκος Χρυσάνθου και ο Τουρκοκύπριος Νιαζί Κιζιλγιουρέκ.
Πόσο στενοκέφαλες φαντάζουν οι εκατέρωθεν αντεγκλήσεις, οι βαριές κουβέντες που ανταλλάσσουν δύο γειτονικές χώρες -Ελλάδα και Τουρκία-, χώρες που μοιράζονται την ίδια θάλασσα, τον ίδιο ήλιο... Γιατί δεν κοιτάμε την αλήθεια κατάματα; Γιατί θέλουμε να μας παρασέρνουν φωνές που κίνητρό τους είναι ο στείρος εθνικισμός και τα κάθε είδους ιδιοτελή συμφέροντα;
Δυο γειτονικοί λαοί είμαστε. Με ιστορία αιώνων. Με πολλά ελαττώματα αλλά και πολλά προτερήματα και οι δύο. Με διαφορές που μας χωρίζουν αλλά και ομοιότητες που μας ενώνουν. Και οι δύο λαοί ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που ζήσανε οι πρόγονοί μας. Και οι δύο λαοί τρέχουμε να προλάβουμε το τρένο της πολιτισμικής εξέλιξης και το τεχνολογικό big-bang. Είναι σίγουρο ότι οι Τούρκοι και οι Έλληνες δεν θα γίνουμε ποτέ Γερμανοί. Όμως και οι δύο λαοί για χρόνια ήμασταν εργάτες (Gastarbeiter), στις γερμανικές φάμπρικες και βοηθήσαμε όσο κανείς για να συντελεστεί το "γερμανικό θαύμα".
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξοδεύουμε τεράστιο μέρος των προϋπολογισμών μας για ξέφρενους εξοπλισμούς κάνοντας πάμπλουτη την παγκόσμια οπλοβιομηχανία και τους επίορκους πολιτικούς. Δεν χρειάζεται να χάνουν τις ζωές τους νέοι άνθρωποι σε αψιμαχίες και πολέμους. Δεν χρειαζόμαστε τα παράσημα πάνω από τα γαλάζια και τα κόκκινα φέρετρά τους. Θέλουμε τα παιδιά μας ζωντανά και ευτυχισμένα για να κτίσουν το μέλλον των χωρών μας.
Ο τουρκικός λαός δεν είναι ο εχθρός μας. Εχθροί μας είναι η αλαζονεία, η αμετροέπεια και η ανηθικότητα των κάθε λογής εξουσιών. Είναι η φτώχεια, η δυστυχία, και ο θάνατος από την τρομοκρατία και τους πολέμους που απεργάζεται η απληστία των ολιγαρχών.
Και ας πάμε και στο άλλο θέμα των ημερών: τον βομβαρδισμό επιλεγμένων στόχων των κυβερνητικών δυνάμεων στη Συρία από τους “συμμάχους”: ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία. Άραγε, οι πύραυλοι σκοτώνουν καλύτερα από τα χημικά; Τι υποκρισία! Ο Πρόεδρος Μακρόν έσκισε τα ιμάτιά του μαζί με την Τερέζα Μέι και τον αρχιπλανητάρχη Τραμπ γιατί τους έσπασε τη μύτη η μυρωδιά από τα χημικά του Άσαντ... Οι πύραυλοι που έριξαν οι «σύμμαχοι» από τις τέσσερις το πρωί του περασμένου Σαββάτου επιλέγουν φυσικά μόνο τους δοκιμαστικούς σωλήνες των χημικών εργοστασίων του Άσαντ και το στρίβουν μόλις δουν παιδιά και αμάχους. Οι πύραυλοι των τριών «συμμάχων» φαίνεται ότι σέβονται τη ζωή των αθώων... και, σε αντίθεση με τα χημικά, εξαφανίζουν στη στιγμή και με έναν βελούδινο θάνατο τους αγαπημένους σου, σε κάθετη αντίθεση με τα τρισκατάρατα και βασανιστικά χημικά. Το μόνο πρόβλημα με τους πυραύλους είναι ότι ο πατέρας, η μάνα και ο αδερφός, που έμειναν ζωντανοί, είναι λίγο δύσκολο να ξεχάσουν ότι είχαν τόσους αγαπημένους που δεν θα ξαναδούν ποτέ.
Εν κατακλείδι, οι λαοί όλου του πλανήτη δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Ας συνασπιστούμε επιτέλους αδερφωμένοι ενάντια στους πραγματικούς μας εχθρούς. Ο τουρκικός και οι άλλοι λαοί της Γης δεν είναι εχθροί μας. Είναι τα αδέλφια μας. Εχθροί όλων μας είναι όλοι όσοι εκμεταλλεύονται τους λαούς κερδίζοντας και δικαιολογούν υποκριτικά τις πράξεις τους με τη μαγική λέξη “ανθρωπισμός”.
* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής
