του Γιώργου Θ. Μιχαήλ*
Είναι πολύ παλιά η ιστορία του πολέμου. Είναι βαθιά ριζωμένος στα ζωώδη ένστικτά μας, από τότε που ξεσκίζαμε ο ένας τον άλλο για την επικράτηση του δυνατότερου αρσενικού. Ο πόλεμος όμως συνεχίζεται ακόμα πιο αποτρόπαιος στις μέρες μας, με την εμφάνιση των νέων εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, καταστρέφοντας στο πέρασμά του τις ζωές και τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων και γκρεμίζοντας ό,τι έχει χτιστεί με τη δημιουργικότητα και τη συνεργασία.
Χιλιάδες χρόνια τώρα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ευφυΐας και εφευρετικότητας καταναλώνεται για την ανακάλυψη και την κατασκευή όπλων -από τόξα και βέλη, μέχρι πυραύλους και πυρηνικές βόμβες- που λειτουργία τους είναι η καταστροφή και ο όλεθρος.
Τεράστιο μέρος του προϋπολογισμού των χωρών του πλανήτη ξοδεύεται για τις αγορές οπλικών συστημάτων και, βεβαίως, τις παχυλές μίζες των μεσαζόντων. Τα όπλα τις περισσότερες φορές μένουν σε αποθήκες, μέχρι να λήξει ο χρόνος της επιχειρησιακής λειτουργίας τους, και τότε πωλούνται σε φτωχότερες χώρες ή καταλήγουν σε χωματερές, όπως είναι η έρημος της Αριζόνας, το νεκροταφείο των άχρηστων αμερικανικών αεροσκαφών.
Υπάρχει παγκοσμίως ένας τέτοιος παραλογισμός, που σκέφτεται κανείς για το αν τελικά υπάρχει λογική ή μήπως συλλογική παραφροσύνη. Καταναλώνουμε φαιά ουσία, ενέργεια, πολύτιμα υλικά, έναν πακτωλό χρημάτων για να απειλούμε, να καταστρέφουμε ο ένας λαός τον άλλον και να κάνουμε πάμπλουτους τους ολιγάρχες εμπόρους του ολέθρου και του θανάτου. Την ίδια στιγμή που η φτώχεια, η πείνα, η αρρώστια και τα χιλιάδες άλλα προβλήματα των ανθρώπων θα μπορούσαν να είχαν λυθεί, αν, αντί να πολεμούμε, συνεργαζόμασταν για τη λύση τους.
«Σε 1.000 χρόνια από τώρα, αν δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάποιον πλανήτη που να μπορέσουμε σιγά - σιγά να τον εποικήσουμε, το μέλλον της ανθρωπότητας είναι αβέβαιο» είχε επισημάνει ο μεγάλος επιστήμονας και οραματιστής Στίβεν Χόκινγκ. Και εμείς συνεχίζουμε ακόμη να σφαζόμαστε μεταξύ μας...
Είναι ακατανόητο να μας λείπει η στοιχειώδης πνευματική ικανότητα της επίγνωσης των τεράστιων κινδύνων που διατρέχουμε συνεχίζοντας τους πολέμους. Αν, όμως, θέλουμε να επιβιώσουμε ως είδος και να μην εξαφανιστούμε από προσώπου Γης, είναι απαραίτητο και απολύτως επείγον να ξεκινήσουμε μια παγκόσμια συνεργασία, επιστρατεύοντας όχι πλέον τις στρατιωτικές, αλλά τις πνευματικές και δημιουργικές παγκόσμιες δυνάμεις γι’ αυτό τον σκοπό. Τότε μόνο τα τρισεκατομμύρια που σπαταλιούνται για την ισορροπία του τρόμου θα αξιοποιηθούν για τη δημιουργία υποδομών που θα εξασφαλίσουν για τους λαούς ένα μέλλον προόδου, ειρήνης και παγκόσμιας ευημερίας.
Ας αντισταθούμε. Ας μην υποχωρήσουμε στα κελεύσματα των εθνικισμών και της μισαλλοδοξίας.
* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής
