Είναι πολλά όσα τους ενώνουν, αλλά ίσως περισσότερα εκείνα που τους χωρίζουν... Μήπως όμως ισχύει το ακριβώς αντίστροφο; Μήπως είναι πολλά όσα τους χωρίζουν, αλλά περισσότερα εκείνα που τους ενώνουν;
Περί της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς ο λόγος. Ή, για τα καθ’ ημάς, περί του ΣΥΡΙΖΑ και του Κινήματος Αλλαγής.
Όσο για την απάντηση ως προς το σωστό ερώτημα, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε να τη δείξει ο χρόνος. Γιατί, βλέπετε, πλην των «αντικειμενικών» κριτηρίων σύγκλισης ή απόκλισης, υπάρχουν και τα υποκειμενικά. Και είναι συνήθως αυτά που γράφουν την Ιστορία...
Αυτά που σήμερα τους χωρίζουν. Τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής. Τα σκάνδαλα «παρελθούσης χρήσεως», κατά κύριο λόγο. Η Προανακριτική για τη Novartis. Η Εξεταστική για τις λαμογιές στην Υγεία. Η οσονούπω αναμενόμενη έρευνα για τα θηριώδη τραπεζικά δάνεια του «αέρα», τα δανεικά κι αγύριστα. Όπου, δεδομένου ότι εμπλέκονται σ’ αυτά στελέχη πρώτης γραμμής του ΠΑΣΟΚ μαζί κι αντάμα με τους δεξιούς, όσο να ’ναι τους φέρνουν καθέτως απέναντι στους κυβερνώντες. Και από την άλλη τους οδηγούν σε κοινή γραμμή άμυνας με τη Ν.Δ.
Αλλά είναι άραγε δυνατόν ένα νέο και φιλόδοξο ως προς την προοπτική του κόμμα, όπως το Κίνημα Αλλαγής, να καθορίσει την πορεία του σ’ αυτή τη βάση; Την έτσι κι αλλιώς διαβλητή βάση, εκείνη της υπεράσπισης των σκανδάλων του παρελθόντος; Όταν η σημερινή του ηγεσία δεν φέρει προσωπική ευθύνη για τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Όπως και οι περισσότερες από τις συνιστώσες σήμερα στο Κίνημα δυνάμεις. Και δεν έχουν, επομένως, κανέναν απολύτως λόγο να χρεωθούν παλιές αμαρτίες.
Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα θεωρητικά αλλά και λογικά. Στην πράξη όμως φαίνεται πως τραβούν την κατάσταση προς τα πίσω οι έχοντες επ’ αυτού ίδιον συμφέρον. Είναι η περίπτωση του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου κατά κύριο λόγο, και όσων (πολλών; λίγων;) τους ακολουθούν. Οι οποίοι, δίχως επιφυλάξεις, αλλά και χωρίς να το κρύβουν, δείχνουν πορεία προς τα δεξιά. Εμπνεόμενοι από το πρότυπο της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Επ’ αυτού εξάλλου ποντάρει και ο Αντώνης Σαμαράς όταν εισηγείται (μόλις την περασμένη Κυριακή από τις στήλες της “Καθημερινής”) το κοινό μέλλον. Στο όνομα της «υπεράσπισης του κοινού έργου», υποστηρίζει. Όπου στο «κοινό έργο» περιλαμβάνονται βεβαίως και τα περί ων ο λόγος δύσοσμα. Τα ελάχιστα κολακευτικά για την εικόνα του νέου φορέα...
Εμμονές, αγκυλώσεις, πιέσεις
Αυτά που σήμερα τους ενώνουν. Τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής. Είναι πρώτα - πρώτα η ίδια η πολιτική φυσιολογία των συγκεκριμένων χώρων. Της Αριστεράς από τη μια, της Κεντροαριστεράς από την άλλη. Σχήματα θέσει και φύσει φιλικώς γειτνιάζοντα. Και όχι μονάχα για λόγους ιστορικούς. Διατίθενται άλλωστε προγραμματικές συγκλίσεις ευρέως φάσματος, περισσότερες ίσως απ’ όσες κανείς φαντάζεται. Αρκεί να θελήσει να σκύψει να τις δει. Όσο για τη θεματολογία της τρέχουσας επικαιρότητας, και στο Μακεδονικό υπάρχει ταύτιση απόψεων αλλά, εν πολλοίς, και στην αναθεωρητέα του Συντάγματος ύλη.
Η Δεξιά εξάλλου αποτελεί τον ιστορικό αντίπαλο της Σοσιαλδημοκρατίας. Οι δε συμμαχίες μαζί της, πλην πολύ ειδικών περιπτώσεων, δεν υπήρξαν παρά εξόφθαλμα παθογενείς πολιτικές στρεβλώσεις. Ιδιαιτέρως ζημιογόνες μάλιστα, σχεδόν πάντα και παντού, για την Κεντροαριστερά. Κι ύστερα, εδώ σ’ εμάς, μιλούμε για τη Δεξιά του Μητσοτάκη. Που πάει να πει τη Δεξιά του Σαμαρά, του Γεωργιάδη και του Βορίδη. Την πιο ακραία, την καθαρά εμφυλιοπολεμική Δεξιά. Ενώ από την άλλη, το ευρωπαϊκό κλίμα στρέφει τη Σοσιαλδημοκρατία όλο και αριστερότερα. Μετά και τα πολιτικά στραπάτσα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Αν τώρα εδώ οι δικοί μας δεν θελήσουν να τα δουν, αν γυρίσουν την πλάτη σ’ αυτή την πανευρωπαϊκή δυναμική, ε τόσο το χειρότερο για κείνους.
Πραγματικά πολιτικά εμπόδια λοιπόν, προκειμένου για την προσέγγιση, με στρατηγικό στόχο τη συνεργασία, της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά στη Χώρα μας, κατ’ ουσίαν δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως και παραϋπάρχουν εμμονές και αγκυλώσεις. Εκατέρωθεν δε. Και υπάρχουν επίσης πιέσεις αποτρεπτικές αυτής της προοπτικής. Πιέσεις ποικίλες και ισχυρές. Πολιτικές και «εξωθεσμικές». Όπου αυτές ειδικά οι τελευταίες ποντάρουν στην όπως να ’ναι, και όσο πιο σύντομα γίνεται, πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Προκειμένου να επανακτήσουν οι ενδιαφερόμενοι τα παλιά τους προνόμια. Με την προσδοκία ότι θα γλιτώσουν έτσι και τη λογοδοσία επί των ημαρτημένων. Είναι γι’ αυτό που σπρώχνουν, με όση δύναμη (προπάντων επικοινωνιακή) διαθέτουν, προς την κατεύθυνση ισχυρών αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπων.
Εδώ λοιπόν, επ’ αυτών καλείται σήμερα να πάρει θέση η Κεντροαριστερά. Μ’ αυτές τις προκλήσεις καλείται να αναμετρηθεί. Εδώ τώρα θα δείξει και θ’ αποδείξει. Με τη βεβαιότητα ότι λογοδοτεί στην Ιστορία...
