Του Ανδρέα Δάνου*
Tα όνειρα είναι συνήθως ακατάληπτα, ακόμα και για τα ίδια τα υποκείμενά τους. Γι' αυτό και η αφήγηση ενός ονείρου αφήνει τους άλλους αδιάφορους, εκτός κι αν είναι ψυχίατροι. Απ' τον κανόνα αυτό εξαιρείται ένας μικρός αριθμός ονείρων με ολοφάνερη σημασία επειδή σχετίζονται με πρόσφατα γεγονότα/βιώματα. Εδώ λοιπόν πρόκειται για ένα τέτοιο όνειρο. Πρόκειται για τον κοινό φόβο μιας μερίδας κατοίκων του Κάτω Ελληνικού, που απειλούνται με περαιτέρω αύξηση του ήδη τερατώδους ΕΝΦΙΑ που πληρώνουν και επομένως με... έξωση από τα σπίτια τους λόγω της... επένδυσης που θα αυξήσει τις αξίες. Αυτό όμως, ανάμεσα στα άλλα, παραβλέπει το γεγονός ότι -τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια- οι αξίες όχι μόνο δεν θα ανέβουν, αλλά θα πέσουν λόγω των παρενεργειών των οικοδομικών δραστηριοτήτων (σκόνη, θόρυβος, κυκλοφοριακά προβλήματα κ.λπ.).
Να λοιπόν ο εφιάλτης που είδα τη νύχτα της 1ης Απριλίου: Πήγα να μπω στο σπίτι μου και το κλειδί δεν γύριζε. Κάποιος είχε αλλάξει την κλειδαριά! Το σπίτι που είχε ζήσει η γιαγιά μου (πρόσφυγας του 1922), ο πατέρας μου με την οικογένειά του κι εγώ με τη γυναίκα και τα παιδιά μου δεν ήταν πια δικό μου! Τρέχω αλαφιασμένος στη γειτονιά (στο Κάτω Ελληνικό υπάρχει ακόμα ένα υπόλειμμα γειτονιάς) να μάθω ποιος το έκανε αυτό και η γειτονιά μού απαντάει εν χορώ: «Η αριστερή κυβέρνηση σου το 'κανε! Όλοι το ίδιο πάθαμε: Δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε πια σ' αυτή τη γειτονιά. Έγινε τόσο πλούσια μετά την επένδυση, που δεν κάνει πια για μας. Τώρα είναι μόνο για εφοπλιστές, Έλληνες και Κινέζους. Καιρός να τα μαζεύουμε». Έπεσα στην αγκαλιά του καλού μου φίλου-γείτονα, του Ντάνη Θ.1 και κλαίγαμε μαζί. Αυτό όμως ήταν πολύ περίεργο, γιατί αυτός ο πολέμαρχος -απόγονος του Κολοκοτρώνη από το σόι της μάνας του- δεν είχε κλάψει ποτέ του. Αυτά όμως συμβαίνουν μόνο στους εφιάλτες, ποτέ στην πραγματικότητα. Ή μήπως κάνω λάθος;
Ο μύθος δηλοί: Το να μην υπεισέρχεται το εισόδημα στον υπολογισμό του ΕΝΦΙΑ που οφείλει ένας πολίτης είναι μια μεγάλη κοινωνική αδικία που τον οδηγεί στο ξεσπίτωμα, στην εξαθλίωση ή την αντιπαροχή, αν φυσικά βρει ενδιαφερόμενο κατασκευαστή. Αλλά ακόμα κι αν βρεθεί ο κατασκευαστής, οι πολυκατοικίες -με την εντατική εκμετάλλευση της γης και την αλλοτρίωση των πολιτών- είναι μια αλλαγή εις βάρος της τοπικής κοινωνίας.
Όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα ιδανικά της Αριστεράς. Τέτοιες πράξεις προσιδιάζουν μάλλον στη δικτατορία της «ελεύθερης» αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ και η σύγχρονη Αριστερά σε όλο τον κόσμο πολεμούν. Άρα υπάρχει τουλάχιστον μία ανακολουθία εδώ.
Επιπλέον, αυτές οι πολιτικές είναι και αντισυνταγματικές, αφού, όπως ορίζει το άρθρο 4 παράγραφος 5 του συντάγματος, οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους (υπογράμμιση δική μου).
1 Πρόκειται για τον μακαρίτη ναύαρχο Ι. Θεοφανίδη, που υπήρξε αρχηγός των βατραχανθρώπων. Ήταν ένας καλός άνθρωπος, όπως βεβαιώνουν και τα «βατράχια» που υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του. Αλλά σήμερα η οικογένειά του δοκιμάζεται άγρια και από τον ΕΝΦΙΑ.
* Ο Ανδρέας Δάνος είναι αρχιτέκτονας
