Στον επαγγελματικό αθλητισμό, στη χώρα μας, τσαλαβουτάμε εδώ και 35 χρόνια, από τότε, το 1981, που ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού Αχιλλέας Καραμανλής αποφάσισε το ελληνικό ποδόσφαιρο να μπει σε επαγγελματικές βάσεις, όπως είχε γίνει και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Έκτοτε τα περισσότερα ομαδικά σπορ ακολούθησαν.
ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ κρούσμα, όπου η πολιτεία έπρεπε να εφαρμόσει τους κανόνες, η κυβέρνηση του φρέσκου τότε ΠΑΣΟΚ δείλιασε σε μια πιθανή σύγκρουση με τον όμιλο Βαρδινογιάννη (υπόθεση Ρότσα και υπόθεση δωροδοκίας στην Καστοριά) και υποχώρησε με την ουρά στα σκέλια. Και από τότε, οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα, χωρίς σχέδιο και όραμα, συμβιβασμένες, απλώς έκαναν παιχνίδια ισορροπιών με τους παράγοντες για να απολαμβάνουν ήρεμα την εξουσία τους.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ κυβέρνηση, μετά τα σοβαρά πρόσφατα γεγονότα, αναζητεί τρόπους και μέσα να επαναφέρει μια στέρεα κανονικότητα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Το πρώτο ζητούμενο είναι η προστασία του αθλήματος. Και για να προστατευτεί ένα άθλημα, εκτός από την τήρηση των κανόνων, χρειάζεται και υγιή ανταγωνισμό. Στην Αμερική λοιπόν, όπου υπεράνω όλων είναι το άθλημα, ως προστατευόμενο θέαμα, υπάρχει όριο προϋπολογισμού για τις δαπάνες των επαγγελματικών ομάδων, ώστε ο ανταγωνισμός να είναι διαρκής και με ίσους όρους.
ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, την κοιτίδα του καπιταλισμού, τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι αρμοδιότητα της ομοσπονδίας ή της διοργανώτριας αρχής και διανέμονται αναλογικά σε όλες τις ομάδες. Στην Αμερική, όταν γίνονται οι είσοδοι των νέων παικτών στην επαγγελματική κατηγορία, ο αθλητής που έχει την καλύτερη αξιολόγηση πηγαίνει στην τελευταία ομάδα της βαθμολογίας και εκείνος που έχει τη χαμηλότερη πηγαίνει στην πρώτη ομάδα της βαθμολογίας. Έτσι ο ανταγωνισμός παραμένει συναρπαστικός.
ΣΤΟ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΕΝΟ ελληνικό σύστημα, ο αρχικός νόμος όριζε ότι τα τηλεοπτικά δικαιώματα των πρωταθλημάτων είναι αρμοδιότητα των ομοσπονδιών ή των ενώσεων, όπως ισχύει και σε όλη την Ευρώπη! Τον νόμο αυτό τον άλλαξε ο τότε υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αν. Φούρας με εισήγηση Λοβέρδου, ύστερα από παραγγελία του πολιτικού χορηγού του, του Σωκράτη Κόκκαλη.
Η ΕΞΕΛΙΞΗ αυτή, κυρίως στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, διέλυσε κάθε ισορροπία, καθώς οι αποστάσεις ισχύος των ομάδων έγιναν χαώδεις. Όταν επιβιώνουν ομάδες που κόβουν 500 εισιτήρια στην έδρα τους, πώς στην ευχή θα ανταγωνιστούν τους μεγάλους, όταν -επιπλέον- χάσουν και τα έσοδα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων; Η μόνη λύση για τα έσοδά τους είναι η παρανομία. Να στήνουν παιχνίδια για το στοίχημα, όπως και κάνουν σχεδόν όλοι!
ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΣΕΙΣ λοιπόν κριτήρια βιωσιμότητας, πρέπει να έχεις φροντίσει για δίκαιη αναλογική κατανομή των πόρων του πρωταθλήματος. Γιατί -για παράδειγμα- ένα ματς Ολυμπιακού - Λεβαδειακού να έχει μεγάλη τηλεοπτική αξία και το ματς Λεβαδειακού - Ολυμπιακού να έχει μηδενική; Τι σόι πρωτάθλημα είναι αυτό στο μπάσκετ, όπου όλα κρίνονται μεταξύ δύο ομάδων και στα υπόλοιπα παιχνίδια τα σκορ είναι: πολλά με λίγα; Τι απέγιναν οι περίφημες ομάδες της Θεσσαλονίκης; Ποιος και πώς τις καταδίκασε σε διαρκή ύφεση;
ΑΛΛΑ και οι λεγόμενοι ισχυροί της Αθήνας, πόσο ισχυροί είναι στην πραγματικότητα, χωρίς το πορτοφόλι και τα κουμάντα των αφεντικών; Δεν μας λέει τίποτα το κατάντημα του Παναθηναϊκού; Δεν θυμόμαστε την περίπτωση υποβιβασμού της ΑΕΚ από τη μεγάλη κατηγορία; Ξεχάσαμε τις περιπέτειες του Ολυμπιακού στη μετά Κοσκωτά περίοδο και πριν εμφανιστεί ως μεγάλος παίκτης του πολιτικού και οικονομικού παιχνιδιού ο Κόκκαλης;
ΑΥΤΑ και άλλα πολλά πρέπει να απαντηθούν για να τεθούν ρεαλιστικοί κανόνες λειτουργίας και δεν χρειάζονται μέτρα που σίγουρα είναι δύσκολο, ίσως και άδικο να εφαρμοστούν. Η μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική τιμωρία είναι, για κάθε ομάδα της οποίας οι οπαδοί δεν επιτρέπουν ομαλή διεξαγωγή αγώνα, να παίζει όσο χρειαστεί χωρίς θεατές. Βιωσιμότητα χωρίς προϋποθέσεις βιωσιμότητας είναι πείραμα καταδικασμένο σε αποτυχία!
ΓΙΑ να βρεις τις σωστές απαντήσεις, πρέπει να έχεις γειώσεις με την πραγματικότητα. Να συζητάς και να διαβουλεύεσαι με προσωπικότητες που γνωρίζουν καλά και από τα μέσα τα πράγματα. Η ικανότητα κάθε πολιτικού δεν είναι να ξέρει τα πάντα. Αλλά να βρίσκει εκείνους που ξέρουν πολύ καλά πράγματα και καταστάσεις, που έχουν πείρα και άποψη, να ακούει και να συνθέτει. Τρία χρόνια διακυβέρνησης πέρασαν και ακόμα τα αυτονόητα παραμένουν ζητούμενα!
