Ήταν χειμώνας του 1933 όταν μια παρέα νεαρών Γερμανών καλαμπούριζε λέγοντας ανέκδοτα για Εβραίους, τσιγγάνους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους και ανάπηρους σε μια μπιραρία του Μονάχου. Τα αστεία και τα καλαμπούρια έδιναν κι έπαιρναν όταν ο πιο καλαμπουρτζής της παρέας έκοψε το γέλιο του στη μέση και με το πιο σοβαρό ύφος έριξε την ιδέα της στείρωσης στα κατώτερα όντα που έπιαναν τσάμπα τόπο στη χώρα του. Το αστείο έγινε ιδέα, η ιδέα έγινε άποψη και η άποψη έγινε νόμος του κράτους.
Το 1934, το πρώτο έτος της εφαρμογής του νόμου για την “Πρόληψη απογόνων των ασθενών με κληρονομικές ασθένειες”, περίπου 4.000 άτομα άσκησαν έφεση κατά των αποφάσεων των υπηρεσιών στείρωσης. Συνολικά 3.559 εφέσεις απερρίφθησαν. Μέχρι το τέλος του ναζιστικού καθεστώτος, πάνω από 200 Δικαστήρια Γενετικής Υγείας (Erbgesundheitsgerichte) δημιουργήθηκαν, και, με τις αποφάσεις τους, πάνω από 400.000 άτομα στειρώθηκαν παρά τη θέλησή τους. Άνθρωποι οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν “ζωές ανάξιες της ζωής” και στους οποίους περιλαμβάνονταν, εκτός των άλλων, ποινικοί εγκληματίες, “εκφυλισμένοι”, αντιφρονούντες, αδύναμοι διανοητικά ή σωματικά, ομοφυλόφιλοι, άεργοι και ψυχικά ασθενείς αποβλήθηκαν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας, ενώ άλλοι 275.000 άνθρωποι θανατώθηκαν στο πλαίσιο του “προγράμματος ευθανασίας T4” υπό τα χάχανα μιας παρέας καλαμπουρτζήδων που τα έπινε στις μπυραρίες του Μονάχου.
Υπό τα χάχανα μιας παρέας νεοελλήνων καλαμπουρτζήδων επαναλαμβάνονται εσχάτως τα ευγονικά ανέκδοτα του 1933, αυτή τη φορά με αστειάκια για τη στείρωση των “συριζαίων” ώστε να εκλείψει το είδος τους από ένα μελλοντικό καθεστώς των “αρίστων”. Η σύγχρονη αυτή περί ευγονικής αντίληψη, που οι θιασώτες της επιχειρούν να περιτυλίξουν με ένα πέπλο αστεϊσμού, δεν είναι τίποτε λιγότερο από την εξέλιξη του κοινωνικού δαρβινισμού εντός του νεοφιλελεύθερου πλαισίου που απειλητικά μας περιβάλλει. Μια κοινωνία που τοποθετεί την αριστεία στην κορυφή της πυραμίδας και ρίχνει στον Καιάδα όσους και όσες δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ακολουθήσουν την ξέφρενη πορεία της προς το κέρδος. Μια κοινωνία που θα στειρώνει και θα ακρωτηριάζει ότι περισσεύει από την προκρούστειο κλίνη της ελίτ των αρίστων.
Και όλα αυτά υπό τα χάχανα μιας παρέας καλαμπουρτζήδων που, γελώντας με την “κατωτερότητα” των άλλων, των “υπανθρώπων”, των “συριζαίων”, ξορκίζουν τα προσωπικά τους ελλείμματα, αγωνιώντας με κάθε τρόπο και με κάθε αστείο να κρατηθούν με νύχια και με δόντια στο πλαίσιο της φαντασιακής τους ελίτ.
