Καταχειροκροτήθηκε, σου λέει, ο Μητσοτάκης στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. Ίσως περισσότερο κι από την Γεννηματά. Σχεδόν αποθεώθηκε άμα τη εμφανίσει. Αλλά και στη διάρκεια του χαιρετισμού του. Εκεί που διαβεβαίωνε τους συνέδρους της Κεντροαριστεράς (!) ότι «θα ξανασυναντηθούν». Ή, ακόμη περισσότερο, όταν τους είπε πως «το δίλημμα σήμερα είναι ΣΥΡΙΖΑ ή Δημοκρατία». Όπου, αν δεν το καταλάβατε, εκείνος εκπροσωπεί τη Δημοκρατία.
Κι έτσι, τα είχες καταλάβει όλα από την αρχή. Δεν χρειαζόταν να περιμένεις τις ψηφοφορίες στο κλείσιμο του συνεδρίου. Αν και ποιες ψηφοφορίες ποιου συνεδρίου;
Αλήθεια για ποιο συνέδριο μιλάμε; Και μάλιστα ιδρυτικό συνέδριο, που πάει να πει το πρώτο-πρώτο, το πιο σοβαρό, το καθοριστικό για την όλη πορεία του εγχειρήματος. Γιατί βέβαια συνέδριο αυτό το πράμα δεν ήταν. Ως συνέδριο-παρωδία, Συνέδριο-κωμωδία και συνέδριο - τσίρκο χαρακτηρίστηκε. Αλλά εντάξει, ας μην δραματοποιούμε τα πράγματα. Απλώς δεν ήταν συνέδριο. Περί πολιτικής εκδηλώσεως επρόκειτο. Ή πολιτικής ημερίδας, στην καλύτερη περίπτωση, μιας και δεν κράτησε παρά ένα 24ωρο. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι εκεί μέσα ξέρουν από συνέδρια, έχουν ζήσει συνέδρια, συνέδρια θυελλώδη αλλά και γόνιμα. Όπως πρέπει να είναι εντέλει τα συνέδρια, ως κυρίαρχα σώματα για το κάθε κόμμα. Εδώ λοιπόν, δίχως εκλογή συνέδρων, δίχως εκλογή καθοδηγητικών οργάνων, με μόνο διορισμούς για τα πάντα. Δήθεν προκειμένου να εξασφαλιστεί έτσι η αναλογικότητα της εκπροσώπησης των συνιστωσών του εγχειρήματος δυνάμεων. Λες και δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την αναλογικότητα με διά ποσοστώσεων εκλογή.
Συνέδριο λοιπόν δεν ήταν αυτό που πραγματοποιήθηκε από το απόγευμα της Παρασκευής ώς το βράδυ του Σαββάτου της προηγούμενης εβδομάδας. Πολιτική εκδήλωση ήταν. Όπως και δεν είναι κόμμα αυτό που προέκυψε. Ούτε καν ομοσπονδία κομμάτων κατά τα κλασικά πρότυπα της τέτοιου τύπου οργανωτικής εκδοχής. Εμ βέβαια, με δύο χωριστές Κοινοβουλευτικές Ομάδες και δύο αρχηγούς στη Βουλή (που θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να λειτουργούν έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της τρέχουσας κοινοβουλευτικής θητείας), μονάχα κόμμα δεν είναι. Περί πολιτικής συμμαχίας εκλογικής και μόνο αναφοράς πρόκειται. Με κύριο, αν όχι αποκλειστικό στόχο την επανεκλογή κάποιων εκ των καπεταναίων του χώρου. Αν και δύσκολος μοιάζει κι αυτός ο στόχος ο μικρός, ο μίζερος. Εξαιρετικά δύσκολος. Καθίστε να λογαριάστε τα πράγματα και θα το διαπιστώσετε...
Με υλικά κατεδαφίσεως...
Είπαν λοιπόν συνέδριο κάτι που δεν ήταν. Λένε κόμμα (ή Κίνημα!!!) κάτι που δεν είναι. Και σαν να μην έφταναν αυτές οι κατάφωρες παραποιήσεις, οι αλλοιώσεις, η γελοιοποίηση εντέλει πολιτικών όρων με κύρος και με βάρος, η Φώφη Γεννηματά κήρυξε και «ανένδοτον αγώνα». Ανένδοτο κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ανένδοτο και κατά της διαφθοράς, αν έχεις το Θεό σου. Δίχως να σκέφτεται ποιους ακριβώς έχει απέναντί της, στις πρώτες-πρώτες σειρές των συνεδριακών καθισμάτων. Αλλά ας μην μείνουμε εκεί, δεν είναι άλλωστε το θέμα μας. Δίχως να σκέφτεται, στην τελική, το ιστορικό βάρος του όρου. Και να τον αντιμετωπίζει με σεβασμό, αν όχι με δέος. Ναι, είναι εκεί ακριβώς που οι λέξεις, οι ιστορικοί όροι χάνουν το νόημά τους. Και για ν’ ακριβολογούμε, δεν χάνουν το νόημά τους οι όροι, τους το κλέβουν. Τους το κλέβουν ανόητα και απερίσκεπτα οι ελαφρών πολιτικών βαρών επίγονοι.
«Τολμήσαμε - πετύχαμε - προχωράμε». Ήταν το κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου. Τώρα αν τους ρωτήσεις πώς ακριβώς τολμήσανε, τι ακριβώς πετύχανε και προς τα πού ακριβώς προχωράνε, μάλλον θα δυσκολευτούν ν’ απαντήσουν. Ειδικά σ’ αυτό το τελευταίο, προς τα πού προχωράνε. Γιατί οι σοβαρότεροι τουλάχιστον εξ αυτών μάλλον θα ντραπούν να σου πουν ότι στόχος τους είναι η «προοδευτική διακυβέρνηση» με τη Ν.Δ. ή και με τη Ν.Δ. Εκτός κι αν κάποιος, πλην του Βενιζέλου εννοείται, φαντασιώνεται προοδευτική διακυβέρνηση με τη Ν.Δ. του Κυριάκου, του Άδωνι και του Βορίδη. Με τη Ν.Δ. του Δαβάκη που δεν αναγνωρίζει δικαίωμα ψήφου στους «γύφτους», του Φωτήλα που αμφισβητεί το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία, της Βούλτεψη που εξανίσταται επειδή «δίπλα στους Ρομά μένουν άνθρωποι», της Άννας Μισέλ που διαμαρτύρεται για τις αυξήσεις στους εργαζομένους, του Κυρανάκη που θεωρεί ότι εμείς προκαλούμε τους Τούρκους, του Σταμάτη που πιστεύει περισσότερο τον Ερντογάν απ’ ό,τι τον Τσίπρα, του... του... του... Διότι, ναι, αν παρακολουθούσες τις παρεμβάσεις των «συνέδρων», θα διαπίστωνες ότι προς τα εκεί πάει το πράμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο εμμονικός, ο σχεδόν δογματικός αντι-ΣΥΡΙΖΑϊσμός των πάντων, προς τα εκεί σπρώχνει τη υπόθεση. Κατ' ευθείαν στην αγκαλιά της Ν.Δ. Αυτής της Ν.Δ.
Όσο για την προοπτική του εγχειρήματος, τι να σας πω; Τούτων όλων δοθέντων, πολύ αμφιβάλλω αν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερη τύχη απ’ ό,τι η «Κίνηση των 58» και η «Ελιά». Οι προηγηθείσες σχετικές απόπειρες του χώρου, οι οποίες, ως γνωστόν, πήγαν άπατες. Και τότε, βλέπετε, όπως και τώρα, επιχειρήθηκε να χτιστεί το νέο με παλιά, φθαρμένα υλικά. Με υλικά κατεδαφίσεως...
