Τα πολιτικά κόμματα εδώ και αρκετό καιρό υφίστανται τις συνέπειες της μεταβολής πολλών από τις παραμέτρους που καθόριζαν τη θέση τους στην κοινωνία και στο πολιτικό της στερέωμα.
Σήμερα τα κόμματα αντιμετωπίζουν και βιώνουν τις επιπτώσεις μιας μεγάλης μεταβολής στο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης, στον τρόπο και στην ταχύτητα πληροφόρησης, στον ρόλο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και στη γενικότερη αναδιάταξη που φέρνει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο στις συμπεριφορές των ανθρώπων.
Οι μεταβολές αυτές δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε οι κοινωνίες να εισέλθουν σε έναν νέο κύκλο διεργασιών, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, κάτι που προωθεί τη μείωση του ρόλου των κομμάτων και της ελκυστικότητάς τους στους πολίτες. Βρισκόμαστε επομένως σε μια περίοδο υποχώρησης του κομματικού θεσμού και αποδυνάμωσής του ως εκφραστή ιδεών και ταξικών συμφερόντων και ως εργαστήριο συλλογικής σκέψης.
Η επιστημονική και τεχνολογική έκρηξη των ημερών μας ακύρωσε το πλεονέκτημα των μεγάλων μαζικών εργασιακών χώρων, που λειτουργούσαν σαν καταλύτες για την πολιτικοποίηση των εργαζομένων και προθάλαμοι της κομματικής ένταξης.
Στην Ελλάδα, για ιστορικούς λόγους, γνωρίσαμε δύο τύπους κομμάτων: Ο ένας που αφορούσε τα παραδοσιακά αστικά κόμματα (τύπος αρχηγικού κόμματος) και ο άλλος που αφορούσε τα κόμματα της Αριστεράς. Σήμερα και οι δύο αυτοί τύποι κομμάτων βρίσκονται σε κρίση, που αποτελεί μέρος της γενικότερης κρίσης του πολιτικού συστήματος της χώρας. Για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα της χρεοκοπίας, είναι φανερό το έλλειμμα στρατηγικής αλλά και η απώλεια της δυνατότητας να “παίζουν” με τους πελατειακούς μηχανισμούς της εξουσίας. Αυτό οδηγεί στη συρρίκνωσή τους σαν κομματικούς φορείς. Η κατά καιρούς διοργάνωση δημοψηφισματικών διαδικασιών με τη συμμετοχή «όσων είδαν φως και μπήκαν» δεν αποτελούν δείγματα μιας πραγματικά δημοκρατικής λειτουργίας.
Για τη ριζοσπαστική Αριστερά η οργανωτική ανασυγκρότηση εμφανίζεται σαν επιτακτική ανάγκη, ειδικά μπροστά στο κρίσιμο δεκαπεντάμηνο που θα μεσολαβήσει από την έξοδο από το Μνημόνιο μέχρι τις επόμενες εκλογές. Κυβέρνηση και κόμμα χρειάζεται να εκπονήσουν ένα σχέδιο για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, με ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας και μια βαθιά τομή στη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος.
Χρειάζεται επομένως μια αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ, μια μετεξέλιξή του σε ένα μαζικό κόμμα αποτελεσματικό στη δράση, με ιδιαίτερη αναφορά στον ρόλο των μελών και το περιεχόμενο δράσης των οργανώσεων. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουμε στο κόμμα. Στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζουμε στα κρίσιμα ζητήματα. Στο τρόπο που συνεδριάζουν τα όργανα του κόμματος και πρώτα απ’ όλα η Κεντρική Επιτροπή. Στο εκλογικό μας σύστημα, στην πολιτική ανάδειξης στελεχών, στην παρέμβασή μας στους κοινωνικούς αγώνες και στους θεσμούς.
Για όλα αυτά πρέπει να οργανώσουμε μια ειλικρινή συζήτηση μέσα στο κόμμα να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο, ώστε το κόμμα να ανοίξει για όλους και όλες που εμπνέονται από τις ίδιες αξίες με εμάς και που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη νικηφόρα πορεία του την τελευταία χρονιά. Και αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει τώρα.
Θα επανέλθουμε.
